Ο "ΜΟΤΣΑΡΤ" ΚΑΙ ΟΙ 112 ΠΟΝΤΟΙ

Ήταν ένα Σάββατο σαν όλα τα υπόλοιπα για το γιουγκοσλαβικό πρωτάθλημα εκείνο της 5ης Οκτωβρίου του 1985, το καθιερωμένο ραντεβού των φιλάθλων για τις 5 το απόγευμα ώστε να παρακολουθήσουν τον προγραμματισμένο αγώνα μεταξύ της πρωταθλήτριας Ευρώπης Τσιμπόνα και της Ολύμπια Λιουμπλιάνα. Ήταν μια ακόμα ευκαιρία για τους Κροάτες να δουν από κοντά την καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα εκείνη την εποχή και τα μεγάλα της αστέρια, τον Μίχοβιλ Νάκιτς, τον Ζόραν Τσούτουρα, τον Φράνιο Αράποβιτς αλλά όχι τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς που υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία. Ο Ντράζεν όμως θα έδινε κανονικά το παρών και αυτό αρκούσε στους 2.500 φίλους της Τσιμπόνα που παραδόξως δεν είχαν γεμίσει το γήπεδο.

Η αιτία βρισκόταν στην τιμωρία που είχε επιβάλλει η KSJ στον σλοβένικο σύλλογο λόγω εκπρόθεσμης δήλωσης των παιχτών της αντρικής ομάδας εν όψει του πρωταθλήματος, ακόμα και αν ο επικεφαλής του τμήματος μπάσκετ Ράντοβαν Λόρμπεκ ορκιζόταν πως είχε στείλει εντός των χρονικών ορίων τη λίστα με τα ονόματα στα γραφεία της Ομοσπονδίας στο Βελιγράδι. Η απόφαση δεν άλλαξε και έτσι η Ολύμπια υποχρεώθηκε να στελεχώσει το ρόστερ της σεζόν 85-86 με αμούστακα παιδιά 16 και 17 χρονών αφού δεν διέθετε άλλους αθλητές. Η μάχη ήταν άνιση εκ των προτέρων, ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, οι πρωταθλητές Ευρώπης αντιμέτωποι με πιτσιρίκια που κανένα δεν ξεπερνούσε σε ύψος τα δύο μέτρα. Ο Παβλίσεβιτς που είχε αντικαταστήσει τον Νόβοσελ εκείνο το καλοκαίρι, μίλησε πριν από τον αγώνα με τους παίχτες του για το πως έπρεπε να αντιμετωπίσουν το παιχνίδι.

Όλοι συμφώνησαν πως ήταν μια μοναδική ευκαιρία για τον Ντράζεν να σπάσει το στοιχειωμένο ρεκόρ των 74 πόντων που είχε πετύχει το 1962 ο Ραντιβόϊ Κόρατς με την ΟΚΚ Βελιγραδίου εναντίον της Μλάντοστ. Η απόφαση λήφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, όλοι στο γήπεδο θα έψαχναν τον Πέτροβιτς, θα έπαιρνε το συντριπτικό ποσοστό των επιθέσεων. Σε μια ένδειξη αβροφροσύνης, ο Παβλίσεβιτς κράτησε στον πάγκο τους βασικούς και έστειλε στο παρκέ παρέα με τον "Μότσαρτ" τέσσερις παίχτες με μικρό χρόνο συμμετοχής μέχρι τότε, τον Αντζούλοβιτς, τον Ίβο Νάκιτς και τον Ιβάν Σόσταρετς μαζί με τον 18χρονο Βλάντιμιρ Ρίζμαν.

Ο Ντράζεν ξεκίνησε σεληνιασμένος το παιχνίδι, εκμεταλλευόμενος και την γενναιοδωρία των συμπαιχτών του που επέτρεπαν γρήγορες επιθέσεις στους αντιπάλους τους ώστε η μπάλα να καταλήγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στα χέρια τους, είχε ήδη σκοράρει 67 πόντους μέχρι την ανάπαυλα του ημιχρόνου. Λίγα λεπτά μετά την έναρξη του δευτέρου μέρους το γήπεδο σείστηκε από χειροκροτήματα και φωνές όταν πέτυχε τον 75ο πόντο του. Το ρεκόρ του Κόρατς ήταν παρελθόν, το μοναδικό ερώτημα ήταν που θα σταματούσε. Όπως ήταν φυσικό ο ρυθμός του αγώνα έπεφτε όσο πλησίαζε προς το τέλος, ο Ντράζεν είχε εξαντληθεί να τρέχει πάνω κάτω για να προλάβει να σουτάρει όσο το δυνατόν περισσότερο. Όταν τελικά ήχησε η κόρνα της γραμματείας για τη λήξη, το κοντέρ είχε καταγράψει 112 πόντους με 30/40 δίποντα, 10/20 εύστοχες προσπάθειες σε σουτ τριών πόντων και 22 στις 22 ελεύθερες βολές για το τελικό 158-77 υπέρ της Τσιμπόνα.

Στα αποδυτήρια ένας κουρασμένος αλλά πολύ χαρούμενος Ντράζεν δήλωνε πως "Τα κατάφερα και είμαι πολύ ευτυχισμένος για αυτό αλλά νιώθω μεγάλη κούραση. Έπρεπε να τρέχω όλη την ώρα, ήταν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσω τον χρόνο. Η κούραση θα φύγει, οι 112 πόντοι θα μείνουν για πάντα. Έσπασα το ρεκόρ και τώρα όλοι με ρωτάνε αν μπορώ να πετύχω περισσότερους. Δεν ξέρω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Το μόνο που ξέρω είναι πως από παιδί ονειρευόμουν πως μια μέρα θα ξεπεράσω τον θρυλικό Žućko". O αγώνας πέρασε στη σφαίρα του μυθικού, η μικρή προσέλευση των θεατών και η απουσία τηλεοπτικής κάλυψης συνετέλεσαν στη γιγάντωση του θρύλου, κανείς εκ των μεγάλων Γιουγκοσλάβων σκόρερ του παρελθόντος δεν είχε καταφέρει κάτι τέτοιο ακόμα και με τις ευνοϊκότερες των συνθηκών όπως αυτές που είχε ο Ντράζεν εκείνο το σαββατιάτικο απόγευμα. 

Ο Νταγκ Κράλι, ένας από τους τυχερούς άτυχους που μάρκαραν τον "Μότσαρτ" και αργότερα έγινε καλός του φίλος, κάθε φορά που ερωτάται για αυτόν τον αγώνα έχει μία και μόνη απάντηση η οποία θεωρώ πως αποδίδει την ουσία της υπόθεσης. "Ακόμα βλέπω εφιάλτες"... Υ.Γ. Το ρεκόρ δεν έμελλε να ευδοκιμήσει για πολύ. Πέντε ημέρες αργότερα, στις 10 Οκτωβρίου 1985 και στον αγώνα του Κυπέλλου Κόρατς μεταξύ της Ζαντάρ και του ΑΠΟΕΛ, ο Ζντένκο Μπάμπιτς με πανομοιότυπο τρόπο θα πετύχαινε 145 πόντους και θα έγραφε το όνομα του για πάντα στα κιτάπια της ιστορίας του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ ως ο παίχτης με τους περισσότερους πόντους σε έναν αγώνα...