Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Φέρτε στο μυαλό σας μια εικόνα του Άρη και της εθνικής τη δεκαετία του 80 κυρίως αλλά και του 90. Ο Νίκ να σκοράρει αφειδώς, ο Σούμποτιτς να εκτελεί απο τη γωνία, ο Φάνης να τα κάνει όλα, ο Φασούλας να κυριαρχεί στον αέρα.

Και κάπου εκεί ανάμεσα η ακούραστη μορφή του Παναγιώτη Γιαννάκη. Του ανθρώπου που εκτός της αποστολής να οργανώνει το παιχνίδι, να μοιράζει ασίστ κυρίως στον Γκάλη αλλά και να σκοράρει όποτε χρειαζόταν, είχε και άλλη μία δυσκολότερη ανάθεση καθηκόντων απο τους εκάστοτε προπονητές του.

Το μαρκάρισμα μέχρι τελικής πτώσης του καλύτερου σκόρερ της αντίπαλης ομάδας, του σταρ, των "φονικών όπλων". Σκεφτείτε το λίγο. Στην πλειονότητα των αγώνων ήταν αυτός που αναλάμβανε να περιορίσει παίχτες όπως ο Αντονέλο Ρίβα, ο Ντορόν Τζαμσι, ο Επι, ο Μπάνε, ακόμα και αυτόν τον Ντράζεν. Και ο "Δράκος" το έκανε αυτό σε μια εποχή που οι έννοιες αλληλοκάλυψη, αλλαγές στα σκριν και βοήθειες ήταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο.

Ήταν ένας εναντίον ενός, το πείσμα και η αμυντική προσήλωση του Παναγιώτη απέναντι στο επιθετικό ταλέντο του αντιπάλου του. Πολλές φορές βγήκε νικητής, άλλες τόσες δεν τα κατάφερε. Αλλά ποτέ μα ποτέ κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει πως προσπάθησε, πως πάλεψε, πως μέσα στο γήπεδο άφησε την ψυχή του. Ένας Παναγιώτης αποφασισμένος να μη φάει το καλάθι, να μην τον περάσει ο αντίπαλος, να μην εκτεθεί η ομάδα. Σχεδόν κάθε βράδυ μεταμορφωνόταν στον πιο μεγάλο Γιαννάκη του κόσμου, ο "Δράκος" πέταγε φωτιές.

Να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε λίγο περισσότερο τον Παναγιώτη παιδιά. Πολύ το κυνηγητό, πολύς ο ιδρώτας που έσταζε. Το αξίζει...