Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Λένε πως κανείς δεν μπορεί να ακούσει τον ήχο μιας εικόνας. Περίεργο δεν είναι; Όποιον φίλο του Άρη και αν ρωτήσεις για εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη, θα σου πει πως όχι μόνο έχουν ήχο αλλά μιλάνε και μπορούν να σου διηγηθούν ολόκληρες ιστορίες γεμάτες δόξα και στιγμές ηρωισμού.

Εικόνα: Ομάδα στα όρια της διάλυσης με επαγγελματίες παίχτες απλήρωτους επί 13 μήνες και τη διοίκηση εξαφανισμένη.

Εικόνα: Δύο από τα πρωτοκλασάτα ονόματα να μην αντέχουν την όλη κατάσταση και να αποχωρούν για να τους ακολουθήσει ο προπονητής, αφήνοντας το τιμόνι στα χέρια ενός πανάξιου βοηθού όπως αποδείχθηκε.

Εικόνα: Αντιπροσωπεία των οπαδών να επισκέπτεται στο σπίτι του τον φευγάτο Ιταλό που η καρδιά του ήταν τελικά περισσότερο κιτρινόμαυρη απο πολλών άλλων και να τον πείθει να μείνει για να πάρουνε το Κύπελλο.

Εικόνα:Το Αλεξάνδρειο κατάμεστο να περιμένει το θαύμα στον ημιτελικό με τον αντίπαλο που το συμβόλαιο ενός παίχτη του θα αρκούσε να εξοφλήσει όλα τα χρωστούμενα και όταν η ομάδα των εκατομμυρίων πέφτει στο καναβάτσο αρχίζουν στις κερκίδες και οι πρώτοι ψίθυροι "πάμε να το πάρουμε".

Εικόνα: Ο άνθρωπος που θεμελίωσε την "Αυτοκρατορία", γυρίζει στην εξέδρα με σφιγμένη τη γροθιά μετά τη δική του νίκη στον άλλο ημιτελικό, φωνάζοντας "Αρειανάρα" και δίνει ραντεβού στον τελικό.

Εικόνα:Ο Σέρβος που ήταν πιο Έλληνας από τους Έλληνες, να μπαίνει στον αγώνα με το πόδι τούμπανο απο το διάστρεμμα τρίτου βαθμού σαν άλλος Ελ Σιντ, να αγνοεί τους πόνους και να τραβάει τα μαλλιά του όταν έχασε ένα εύκολο καλάθι που το διόρθωσε όμως αμέσως.

Εικόνα: Το "λιονταράκι" να βρυχάται σε όλον τον αγώνα και να μην αφήνει την ΑΕΚ να ξεφύγει στο σκορ.

Εικόνα: Ένα παιδί από τη Νέα Σμύρνη να οργανώνει, να σκοράρει, να παίρνει κρίσιμο ριμπάουντ και βολή που έδωσε ασφάλεια στην ομάδα του.

Εικόνα: Ο πάγκος του Άρη να πανηγυρίζει αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο, 5.000 λαρύγγια να φωνάζουν "Κύπελλο Κύπελλο".

Εικόνα:Ο Ιταλός μέσα στην τρέλα του να παίρνει το τύμπανο και να το χτυπάει στον ρυθμό που του έδινε η φλεγόμενη εξέδρα, θέλοντας να κρατήσει για πάντα αυτές τις στιγμές στο μυαλό του.

Εικόνα: Ο αρχηγός να έχει πάρει αγκαλιά το τρόπαιο και να ρίχνει πόρτα σε κάποιους που ήταν εξαφανισμένοι όλη τη χρονιά αλλά τώρα ήθελαν λίγη από τη λάμψη των πρωταγωνιστών.

Εικόνα:Λιαδέλης, Πάσπαλι, Σιούτης, Μπόνι, Αγγελίδης, Φλώρος, Ναχάρ, Χρυσανθόπουλος, Γαλακτερός, Όρντμαν και ο Χρήστος Μαγκώτσιος στο κέντρο του γηπέδου, χωρίς να τους νοιάζει το αύριο, πανηγυρίζουν την κατάκτηση ενός τροπαίου που δεν ήταν πρωτάθλημα, δεν ήταν ευρωπαϊκό αλλά με τις συνθήκες που ήρθε στην τροπαιοθήκη του Άρη είχε την ίδια αξία με όλα τα υπόλοιπα. Ήταν η κατάθεση ψυχής, ο εγωισμός, το φιλότιμο, το γαμώτο για την παρέα αυτών των παιδιών που σαν όλες τις όμορφες παρέες έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Λοιπόν τι λέτε; Οι εικόνες τελικά έχουν φωνή; Βλέποντας αυτή την εικόνα, ακούτε τις κραυγές θριάμβου, τις ιαχές της λύτρωσης; Εγώ λέω ναι...