Ο ΗΡΩΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΒΑΝΩΦ

Στη πάνω φωτογραφία βλέπουμε το Ιβανώφειο, έδρα του Ηρακλή και το γήπεδο που ο "Γηραιός" έχει ζήσει τις πιο μεγάλες στιγμές της μπασκετικής ιστορίας του. Στην κάτω, απεικονίζεται ο άνθρωπος που προς τιμήν του δόθηκε στο γήπεδο το όνομα του, ένας αληθινός ήρωας για τις δύο πατρίδες του, την Πολωνία που τον γέννησε και την Ελλάδα που τον ανέθρεψε.

Ο Γεώργιος Ιβάνωφ (Γέρζι Σαΐνοβιτς Ιβάνωφ) γεννήθηκε στην Πολωνία που τότε αποτελούσε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στις 14 Δεκεμβρίου του 1911. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού και έφυγε απο τη ζωή το 1926 στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων του κομμουνιστικού καθεστώτος της νεοσύστατης Σοβιετικής Ένωσης. Η Πολωνή στην καταγωγή μητέρα του μπόρεσε να διαφύγει μαζί με τον γιο της και βρέθηκε στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί παντρεύτηκε ξανά τον επιχειρηματία Ιωάννη Λαμπριανίδη ο οποίος υιοθέτησε τον Ιβάνωφ και έτσι ο νεαρός απέκτησε και την ελληνική υπηκοότητα.

Θέλοντας να διοχετεύσει την ενεργητικότητα της εφηβείας, ο Γεώργιος ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στον Ηρακλή αλλά το άθλημα που εν τέλει τον κέρδισε και θα τον βοηθούσε στα κατοπινά χρόνια στην ανάπτυξη της αντιστασιακής του δράσης, ήταν η κολύμβηση. Το υγρό στοιχείο τον έκανε να νιώθει ελεύθερος και ήταν τόσο καλός που το 34 αναδείχθηκε πρωταθλητής Βορείου Ελλάδος ενώ το 36 μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του Αντώνιο Λαμπριανίδη κατέκτησε την πρώτη θέση σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες.

Άριστες επιδόσεις όμως είχε και σε μορφωτικό επίπεδο αφού μιλούσε άπταιστα έξι γλώσσες ενώ ήταν και διπλωματούχος της Γεοπωνικής Σχολής του Λέουβεν στο Βέλγιο και με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Όταν ξέσπασε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 με την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην γενέτειρα του την Πολωνία, ο Ιβάνωφ προσπάθησε να ενταχθεί στις τάξεις του εξόριστου πολωνικού στρατού χωρίς όμως να τα καταφέρει. Τον Απρίλιο του 41 που η Ελλάδα βρέθηκε και αυτή κάτω απο τη ναζιστική μπότα, ο Γεώργιος διέφυγε στη Μέση Ανατολή και εκπαιδεύτηκε απο τους Άγγλους της Special Operations Executive σε επιχειρήσεις σαμποτάζ και κατασκοπείας.

Στις 13 Οκτωβρίου 1941 το βρετανικό υποβρύχιο Thunderbolt τον αποβίβασε στις ακτές της Νέας Μάκρης και ο Ιβάνωφ με το κωδικό όνομα "Μπόλμπυ" ξεκίνησε τις αντιστασιακές ενέργειες που θα τον έβαζαν στο στόχαστρο της Γκεστάπο. Οι Γερμανοί κατάφεραν να τον συλλάβουν στις 18 Δεκεμβρίου μετά απο πληροφορίες που τους έδωσε ο παιδικός φίλος του Ιβάνωφ, Κώστας Πάντος αλλά ο Γεώργιος θα το σκάσει με κινηματογραφικό τρόπο απο το Αιγινήτιο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί για εξετάσεις επειδή παρίστανε τον ψυχασθενή. Οι Γερμανοί τον επικήρυξαν για το ποσό των 500.000 δραχμών και απο εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα ανηλεές κυνηγητό με σκοπό τη σύλληψη του χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Ο Γεώργιος κυκλοφορούσε μεταμφιεσμένος και τα βράδια κρυβόταν κάθε φορά σε διαφορετικό σπίτι με τη βοήθεια θαρραλέων ανθρώπων και οργανώσεων όπως η "Μπουμπουλίνα" της Λέλας Καραγιάννη. Μαζί με τους συνεργάτες του στέλνει ζωτικής σημασίας πληροφορίες στο συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής οι οποίες αξιοποιούνται κατάλληλα για την καταστροφή νηοπομπών που μεταφέρουν πολεμικό υλικό.

Η μεγαλύτερη και πιο γενναία πράξη του όμως έγινε τον Μάρτιο του 42 όταν ζωσμένος με εκρηκτικό μηχανισμό, κολύμπησε την απόσταση απο τον Πειραιά μέχρι τη Σαλαμίνα όπου μόλις είχαν φτάσει τα γερμανικά υποβρύχια και κόλλησε τον μηχανισμό στα ύφαλα του U-133. Η έκρηξη που ακολούθησε μετά απο δύο ώρες ήταν εκκωφαντική και απο εκείνη την ώρα η σύλληψη του Ιβάνωφ έγινε ζήτημα τιμής για τις γερμανικές αρχές κατοχής.

Μέχρι όμως να συλληφθεί προέβη και σε άλλα κατορθώματα όπως η πρόκληση σοβαρών ζημιών σε 87 γερμανικά αεροσκάφη στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας και τη δολιοφθορά στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη όπου εκεί γινόταν η επισκευή των κινητήρων πολεμικών αεροπλάνων. Το όνομα του ήταν πρώτο στον κατάλογο των καταζητούμενων και η ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου θέλοντας να τον προστατεύσει δρομολόγησε την αποστολή του υποβρυχίου Τρίτων στην Ελλάδα για να παραλάβει τον Ιβάνωφ και να τον μεταφέρει σε ασφαλές έδαφος.

Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε. Τα 2.000.000 δραχμές που είχε φτάσει η επικήρυξη του, ήταν μεγάλο δέλεαρ και έτσι ο Παντελής Λαμπρινόπουλος τον κατέδωσε για να εισπράξει το ποσό. Ο Ιβάνωφ συνελήφθη στις 8 Σεπτεμβρίου του 1942 και οδηγήθηκε στα κολαστήρια του Χαϊδαρίου για ανάκριση. Φυσικά οι Γερμανοί δεν είχαν σκοπό να τους ξεφύγει πάλι ο άνθρωπος που τους είχε ρεζιλέψει τόσες φορές και έτσι έπεσαν στο κενό οι εκκλήσεις του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού για την απονομή χάριτος. Μαζί με άλλους τρεις αντιστασιακούς συγκρατούμενους του, τον προσήγαγαν σε δίκη που το αποτέλεσμα της και η ετυμηγορία ήταν προδεδικασμένα. Η στάση του Γεωργίου ήταν τέτοια που ακόμα και ο Γερμανός στρατοδίκης δήλωσε σύμφωνα με τα πρακτικά πως "Το δικαστήριον εκτιμά δεόντως την κατά την παρούσαν δίκην ειλικρινή και γενναιόφρονα συμπεριφοράν του κατηγορουμένου. Εγώ προσωπικώς λυπούμαι, διότι η φορά των πραγμάτων έφερε τοιούτον άνδρα εις εχθρικόν προς ημάς στρατόπεδον". Και μετά τον καταδίκασε τρις εις θάνατον.

Στις 4 Ιανουαρίου 1943, ο Ιβάνωφ και 17 ακόμα Έλληνες που ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι, μεταφέρθηκαν στη μαρτυρική Καισαριανή. Ακόμα και τότε ο μαχητής Ιβάνωφ προσπάθησε να αποδράσει χτυπώντας αυτούς που σε λίγο θα τον εκτελούσαν. Ένας πυροβολισμός στο πόδι έβαλε τέλος σε αυτή την τελευταία ηρωική πράξη και ο τραυματισμένος Γεώργιος στήθηκε στον τοίχο. Με όσο κουράγιο του απέμενε και πριν το κροτάλισμα των πολυβόλων κόψει για πάντα το νήμα της ζωής του, όρθωσε περήφανα το κορμί του και βροντοφώναξε "Ζήτω η Πολωνία, ζήτω η Ελλάδα".

Με το πέρας του πολέμου οι δύο πατρίδες του και η Αγγλία τον τίμησαν μετά θάνατον με στρατιωτικά παράσημα και το 1987 ο Ηρακλής, ο σύλλογος τον οποίο υπηρέτησε ως αθλητής έδωσε το όνομα του στο νεόχτιστο κλειστό γυμναστήριο.

Και εσύ Έλληνα φίλαθλε, όποια ομάδα και αν υποστηρίζεις, σε παρακαλώ την επόμενη φορά που θα βρεθείς στο Ιβανώφειο να μην προσπεράσεις βιαστικά για να μπεις μέσα. Στάσου για λίγο για να αποτίσεις τον δικό σου φόρο τιμής προς τον Γεώργιο Ιβάνωφ που έπεσε στα 32 του χρόνια για μια πατρίδα ελεύθερη και έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς πολέμους...