Ο ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΦΙΝΕΤΣΑ

Στις επίμονες ερωτήσεις των συγγενών για την πορεία αποκατάστασης της υγείας του, οι απαντήσεις των γιατρών ήταν συβιλλικές και πολύ προσεκτικά διατυπωμένες. Δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να δώσουν φρούδες ελπίδες για τον τραυματία που νοσηλευόταν στο δωμάτιο της ΜΕΘ του Hospital Saint - Julien της πόλης του Νανσί. Τα πολλαπλά τραύματα που έφερε το θύμα του μοτοσυκλετιστή που τον χτύπησε σε εκείνο το στενό και τον εγκατέλειψε αιμόφυρτο στην άσφαλτο, είχαν φέρει σε ιδιαίτερα επιφυλακτική θέση το ιατρικό επιτελείο. Στο δωμάτιο μετά το πολύωρο χειρουργείο, ο ασθενής βρισκόταν σε καταστολή. Τους επόμενους μήνες θα έπεφτε σε βαθύ κώμα εξαιτίας του εγκεφαλικού τραύματος, θα αντιμετώπιζε πνευμονία, μηνιγγίτιδα και άλλες ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις αλλά τελικά θα έβγαινε νικητής απο αυτή τη μεγάλη μάχη.

Ο δρόμος της αποκατάστασης ήταν μακρύς και επίπονος και πολλές φορές έκανε πράξεις ακατανόητες. Όπως τότε που βρισκόταν στο κέντρο αποκατάστασης της Αντίμπ και ξαφνικά φόραγε τη φανέλα της εθνικής και ζητούσε απο το νοσηλευτικό προσωπικό να τον πάνε στο γήπεδο για τον ανύπαρκτο αγώνα που στο μυαλό του πίστευε ότι θα έδιναν οι "τρικολόρ". Και δεν μπορούσε να λείπει αυτός, ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία τους. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί. Το μπάσκετ ήταν αυτό που θα τον βοηθούσε να ξαναβρεί τον εαυτό του και να επανέλθει στην κανονικότητα. Για έναν άνθρωπο που είχε περάσει σχεδόν όλη του τη ζωή μέσα στα παρκέ και μέχρι πριν δύο χρόνια απο το ατύχημα της 10ης Μαΐου 2001, ήταν ενεργό μέλος της ομάδας της Μονπελιέ σε ηλικία 42 χρονών όντως η επαφή του με το άθλημα που λάτρεψε έφερε εν τέλει το ποθητό αποτέλεσμα. Ένας πραγματικός θρύλος για το γαλλικό μπάσκετ, ο Ερβε Ντιμπουισόν κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια του και να κάνει ολόκληρη τη μπασκετική Ευρώπη να χαμογελάσει για ένα απο τα πιο αγαπημένα της παιδιά.

Η εποχή που διέπρεπε στα γήπεδα  ήταν αυτή των μεγάλων σκόρερ και κάθε χώρα που σεβόταν τον εαυτό της διέθετε απο έναν τέτοιο στις τάξεις της. Για τη Γαλλία, αυτός ήταν ο περίφημος "Ντουμπ", ένας ψυχρός εκτελεστής αναλόγου βεληνεκούς με τον συνομήλικο του (γεννημένος στις 8 Αυγούστου 1957) Νίκο Γκάλη. Τα διαπιστευτήρια του τα έδωσε αρκετά νωρίς, μόλις στα 15 του με την ομάδα της Denain. Η κλήση στην εθνική για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων της Ιταλίας ήταν δεδομένη όπως και η πρωτιά στον πίνακα των σκόρερ. Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του και ενώ βρίσκεται στη λίστα όλων των μεγάλων ομάδων της Γαλλίας, αυτός θα επιλέξει τη Λε Μαν και θα δικαιωθεί. Τα δύο πρωταθλήματα (78, 79)που κατέκτησε , οι μοναδικοί τίτλοι στην καριέρα του έφεραν την υπογραφή του. Ήταν και οι πρώτες χρονιές που θα ξεκινούσε ένα σερί ως ο πρώτος σκόρερ μεταξύ των Γάλλων παιχτών αλλά ποτέ ως αρχισκόρερ του πρωταθλήματος αφού αυτές οι θέσεις ήταν καπαρωμένες από τους Αμερικανούς όπως ο Εντ Μέρφι της Λιμόζ (Πρέπει να σημειωθεί ότι αδικούταν απο το περίεργο σύστημα αξιολόγησης του γαλλικού πρωταθλήματος που απέδιδε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στον παίχτη με τον καλύτερο μέσο όρο πόντων με μίνιμουμ κάποιους αγώνες και όχι σε αυτόν με τους περισσότερους πόντους) .

Στην εθνική ενώ βρισκόταν χαμηλά στην άτυπη ιεραρχία μιας και προτεραιότητα είχαν οι παλιοί σαν τον Ζιλέ και τον Μπενιό, εντούτοις βρήκε τον ρόλο του και απο το Ευρωμπάσκετ του 1977 λογιζόταν ως βασικό στέλεχος. Η φανέλα των "τρικολόρ" με το νούμερο 11 είχε βρει τον κάτοχο της για τα επόμενα δώδεκα χρόνια και εννέα μεγάλες διοργανώσεις. Σε μία απο αυτές, στο Ευρωπαϊκό του 1979 στο γήπεδο του Τορίνο θα αντιμετωπίσει για πρώτη φορά την ομάδα που σε όλη τη δεκαετία του 80 θα τον έκανε να βλέπει εφιάλτες. Εκείνο το βράδυ βέβαια οι "Φρανσουά" με καλάθι του Σενεγκάλ απο τη μία μπασκέτα στην άλλη, κέρδισαν τον αγώνα. Η έναρξη της πελατειακής σχέσης τους με την Ελλάδα θα καθυστερούσε λίγο ακόμα μέχρι την άφιξη απο την Αμερική του "Γκάνγκστερ". Αυτό φυσικά ουδόλως απασχολεί τον Ντιμπουισόν που προβάρει νέα φανέλα στο γαλλικό πρωτάθλημα, με την Αντίμπ να είναι ο νέος σταθμός στην περιπλάνηση του.

Στην Κυανή Ακτή, οι κόντρες του με τον μεγάλο Μπομπ Μορς θα είναι στην ημερήσια διάταξη υποχρεώνοντας τον Γιουγκοσλάβο προπονητή Τζώρτζε Αντριγιάσεβιτς να προσπαθεί να κατευνάσει τα οξυμένα πνεύματα. Μετά απο δύο σεζόν ο "Ντουμπ" θα ζητήσει μεταγραφή και η ομάδα θα ικανοποιήσει την απαίτηση του παραχωρώντας τον σε έναν σύλλογο που δεν υφίσταται πλέον στο γαλλικό μπάσκετ. Η πρώτη ιστορικά πρωταθλήτρια Γαλλίας, η Stad Francais απόλαυσε τις υπηρεσίες του Ερβε πρωτού διαλυθεί οριστικά το 1986. Με γνωστούς συμπαίκτες απο την εθνική όπως τον Ντεμορί και τον Τσαμ, ο Ντιμπουισόν θα παίξει ίσως το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του στους Παριζιάνους. Άλλωστε βρίσκεται στην ακμή του και η επιβεβαίωση θα έρθει απο την "Μέκκα" του αθλήματος. Με το βραβείο του ΜVP του πρωταθλήματος το 1984, ο "Ντουμπ" θα συμμετάσχει με την εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες.

Με το τέλος τους και πάρα την κακή παρουσία της Γαλλίας, ο ίδιος δεν θα επιστρέψει με την αποστολή αλλά θα ταξιδέψει μέχρι το Νιου Τζέρσεϊ για να λάβει μέρος στο summer league των Νετς. Το περιοδικό της L' Equipe θα κυκλοφορήσει με φωτογραφία στο εξώφυλλο του τον παίχτη που φοράει τη φανέλα της ομάδας και τίτλο "Το αμερικάνικο όνειρο". Ατυχώς όμως η παρουσία του πρώτου Γάλλου στο ΝΒΑ ήταν μόνο όνειρο. Το μονοδιάστατο για τα δεδομένα των Αμερικανών παιχνίδι του και η όχι και τόσο φανατική προσήλωση του στην άμυνα, απέτρεψαν τον General manager Λιούις Σάφελ απο την προσφορά συμβολαίου. Συν τοις άλλοις συνάντησε και τη σθεναρή άρνηση της Stade Francais η οποία δεν ήταν διατεθειμένη να χάσει τον καλύτερο της παίχτη χωρίς να αποζημιωθεί αδρά. Οι Γάλλοι θέλοντας να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα οικονομικά οφέλη, απείλησαν με καταγγελία στη FIBA τόσο τους Νετς όσο και τον Ντιμπουισόν. Οι Αμερικανοί δεν μπήκαν καν στη διαδικασία συζήτησης και αποχαιρέτησαν μετά πολλών επαίνων τον "Ντουμπ" που επέστρεψε στο Παρίσι με μοναδική ανάμνηση απο το υπερατλαντικό ταξίδι τη φανέλα του Νιου Τζέρσεϊ με τον αριθμό 23 και τον τιμητικό τίτλο του "πιονέρου" που άνοιξε τον δρόμο για τους συμπατριώτες του.

Ο Ερβε παρότι απογοητευμένος, ανασκουμπώθηκε και προσηλώθηκε στους επόμενους μεγάλους στόχους. Αρχικά το Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας με τον Ντιμπουισόν να κάνει το καθήκον του ως πρώτος σκόρερ της ομάδας του και μετά τα προκριματικά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 86 στα ισπανικά γήπεδα. Η Γαλλία κληρώθηκε να αντιμετωπίσει την Πολωνία, τη Βουλγαρία και την εθνική μας με τους δύο πρώτους να παίρνουν το εισιτήριο για την Ιβηρική χερσόνησο. Οι δύο δικές μας ήττες απο τους Πολωνούς έφεραν τα πάνω κάτω στον όμιλο και τελικά η μοίρα όρισε ως τον τόπο που θα κρίνονταν όλα, ένα παραθαλάσσιο χωριό της Νορμανδίας κοντά στο Χερβούργο.

Στις 21 Νοεμβρίου 1985 στο Εκεντρεβίλ - Ενεβίλ 3500 χιλιάδες Γάλλοι που έχουν γεμίσει ασφυκτικά το επαρχιακό γήπεδο θέλουν να φωνάξουν στο τέλος του αγώνα Vive la France. Ο νικητής θα βρεθεί σχεδόν με το ένα πόδι στην Ισπανία ενώ ο χαμένος θα πρέπει να περιμένει συνδυασμό αποτελεσμάτων την τελευταία αγωνιστική. Το ματς ως συνήθως θα έχει χιτσκοκική τροπή. Τα μεγαλύτερα επιθετικά όπλα των δύο ομάδων, Ντιμπουισόν και Γκάλης επιδόθηκαν εκείνο το βράδυ σε διαγωνισμό σκοραρίσματος. Νικητής ο Γάλλος με 51 - 43 αλλά τη νίκη που άξιζε την πήρε ο Γκάνγκστερ και η Γαλανόλευκη μετά απο ένα επικό ματς που κρίθηκε στην τρίτη παράταση. Ο Γιαννάκης με τρίποντο ισοφάρισε στη λήξη της κανονικής διάρκειας. Ο Ανδρίτσος τον μιμήθηκε με δίποντο αυτή τη φορά στην πρώτη παράταση. Ο Ντιμπουισόν θα μας πληρώσει με το ίδιο νόμισμα, φέρνοντας στα ίσια τον αγώνα με τρίποντο σε νεκρό χρόνο στη δεύτερη παράταση. Στην τρίτη και φαρμακερή Γκάλης και Φάνης μπήκαν μπροστά και το τελικό 126 - 130 έστειλε τους Γάλλους στο καναβάτσο και την Ελλάδα στο Μουντομπάσκετ για πρώτη φορά στα χρονικά. Ταυτόχρονα παρήγαγε και μία από τις πιο μυθικές ατάκες με θύτη τον Παναγιώτη Φασούλα. Ο "Πάνι" που ήταν απών απο τις υποχρεώσεις της εθνικής λόγω της θητείας του στο Νορθ Καρολάϊνα Στέιτ του Τζίμι Βαλβάνο, εκμεταλλεύθηκε την διαφορά της ώρας και τηλεφώνησε στο ξενοδοχείο ζητώντας να μιλήσει με τον Νίκο Φιλίππου. Ο διάλογος που διεμήφθη μεταξύ τους έμεινε στην ιστορία... "Έλα Νίκο, πόσο ήρθε"; "Κερδίσαμε 130 - 126". "Ρε μ%"κα το δικό μας αποτέλεσμα σε ρώτησα όχι πόσο ήρθαν οι Λέϊκερς με τους Σέλτικς".

Τελικά στην Σαραγόσα πήγαν οι " Λέϊκερς ", πήγαν και οι "Σέλτικς" αφού κέρδισαν την Πολωνία στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου. Εκεί όπως πάντα σχεδόν στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, το παιχνίδι ήταν ντέρμπι μέχρι το τέλος. Νικήτρια ξανά η Ελλάδα, πρόκριση στην επόμενη φάση και η Γαλλία στο σπίτι της. Το επόμενο ραντεβού δόθηκε για το καλοκαίρι του 87 στην Αθήνα. Ο Ντιμπουισόν που συνεχίζει να σκοράρει αφειδώς στο γαλλικό πρωτάθλημα με καινούρια ομάδα, τη Ρασίνγκ Παρί, βλέπει το όνομα του ξανά στις κλήσεις του Ζαν Γκαλ για το Ευρωμπάσκετ. Τα τερτίπια της κληρωτίδας θα φέρουν τους δύο "αιώνιους συμμάχους" ξανά αντιμέτωπους στο παρκέ. Στις 6 Ιουνίου και οι δύο ομάδες θέλουν μόνο τη νίκη για να συνεχίσουν στην επόμενη. Ο νικητής τα παίρνει όλα, για τον χαμένο δεν υπάρχει αύριο. Ο Γκαλ θα κρατήσει στον πάγκο τον "Ντουμπ" για το ξεκίνημα  προτιμώντας στη θέση του τον Μπενιό αλλά βλέποντας την πορεία του αγώνα γρήγορα θα τον σηκώσει με ρητές εντολές. Χρειάζεται γρήγορους πόντους και ο Ερβε θα του τους δώσει με μακρινά τρίποντα. Για άλλη μία φορά όμως δεν είναι αρκετά. Η Ελλάδα θα κερδίσει συνεχίζοντας τον δρόμο προς τη δόξα και στέλνοντας ταυτόχρονα τη Γαλλία να παίξει για τις θέσεις 9-12 της τελικής κατάταξης.

Dejavou και το 89 στο Ζάγκρεμπ στην τελευταία του συμμετοχή με τα "τρικολόρ". Ξανά ο αγώνας όλα για όλα με την Ελλάδα, ξανά ο ίδιος να προσπαθεί για το καλύτερο, ξανά οι Γάλλοι είδαν την πλάτη του Γκάλη και της εθνικής. Με 254 συμμετοχές και 3.821 πόντους κρατάει ακόμα τα συγκεκριμένα ρεκόρ για τους "Φρανσουά". Στα 32 του χρόνια μπορούσε να αφοσιωθεί στην ομάδα του και να συνεχίσει να προσθέτει στο όνομα του ακόμα περισσότερους πόντους. Απο το 93 μέχρι το 99 άλλαξε τέσσερις ομάδες ενώ ενδιάμεσα ήταν και προπονητής. Τελευταίος του σταθμός η Μονπελιέ που με τη δική της φανέλα έριξε την αυλαία μετά απο 25 ολόκληρα χρόνια και 12.557 πόντους.

Η φιλόδοξη προπονητική καριέρα που ακολούθησε διεκόπη απο το βίαιο ατύχημα που αναφέραμε. Η ομάδα που ουσιαστικά αυτός είχε χτίσει, η Νανσί, κατέκτησε το τελευταίο Κύπελλο Κόρατς το 2002 αφιερώνοντας το στον "Ντουμπ" και αναγνωρίζοντας τη συμβολή του. Ίσως έτσι αισθάνθηκε και λίγο δικαιωμένος γιατί ενώ υπήρξε ένας σπουδαίος σκόρερ ήταν παράλληλα και άτυχος. Οι ομάδες που αγωνίστηκε στη Γαλλία με εξαίρεση τη Λε Μαν δεν ήταν ποτέ της πρώτης γραμμής ενώ έπεσε και στα χρόνια που τον πρώτο λόγο στο πρωτάθλημα είχαν η Λιμόζ και η Ορτέζ. Στην εθνική, ενώ οι Γάλλοι είχαν ίσως την καλύτερη γενιά παιχτών πριν απο αυτή του Πάρκερ, πάντα στα κρίσιμα σημεία φαίνονταν "λίγοι" και έχαναν το τρένο. Έτσι συνήθως πήγαιναν στράφι οι εμφανίσεις του Ντιμπουισόν. Αλλά οι λάτρεις του μπάσκετ θυμούνται πάντα με νοσταλγία αυτόν τον Γάλλο μποέμ με το αγγελικό πρόσωπο, τη φινέτσα στο παιχνίδι του και το "δολοφονικό" του χέρι. Πραγματικό" βρωμόχερο" ο Ερβε, δεν συγχωρούσε την παραμικρή χαλαρότητα και εκτελούσε σε κλάσματα του δευτερολέπτου με άψογο στυλ. Δικαίως θεωρείται ένας απο τους καλύτερους σουτερ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και παίχτης - θρύλος για την χώρα του...