Ο ΓΙΟΛΕ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

Ο ίδιος προτιμούσε να μένει στα παρασκήνια, η Μπίσερκα ήταν αυτή που κινούσε τα νήματα με τη δημιουργία του μουσείου ώστε να μην ξεχαστεί ποτέ η μνήμη του παιδιού τους.

Ποιος ξέρει, ίσως να ήταν κάτι που του είχε μείνει από την εποχή που ήταν επικεφαλής της Αστυνομίας στο Σίμπενικ τότε που η πατρίδα του ήταν ενωμένη και αυτός ήταν απλά Γιουγκοσλάβος και όχι ένας Σέρβος με καταγωγή από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και παντρεμένος με Κροάτισα.

Το Σίμπενικ το αγάπησε και οι κάτοικοι του δεν ξέχασαν ποτέ τον ρόλο που έπαιξε στην "Ηrvatsko Proljeće", την "Άνοιξη της Κροατίας" όταν μαζί με τον προϊστάμενο του, τον θρυλικό Κρστο Λαμπάσα "Μάτσο" αρνήθηκαν να κυνηγήσουν και να φυλακίσουν τα μέλη του κινήματος στο Σίμπενικ και όχι μόνο αυτό αλλά τους παρείχαν και άσυλο.

Ήταν δεμένος με την πόλη του, δεν χώνεψε ποτέ την μετακόμιση των παιδιών του στην μεγαλούπολη του Ζάγκρεμπ, πάντα ήλπιζε πως μια μέρα και ειδικά ο μικρότερος θα γυρίσουν στο σπίτι τους. Για αυτό και στην τελική φάση του Γιουγκοσλαβικού Κυπέλλου που έγινε το 1986 στο Νόβισαντ ταξίδεψε με την ελπίδα πως η Σιμπένκα θα κατάφερνε να βρεθεί στον τελικό, κάτι που θα σήμαινε αυτομάτως την έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς.

Αν η ομάδα της γενέτειρας του εξασφάλιζε την ευρωπαϊκή έξοδο, ο "Βενιαμίν" της οικογένειας του είχε υποσχεθεί πως θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά την επιστροφή στο Μπαλντέκιν. Αλήθεια ή ψέματα κανείς δεν ξέρει αλλά η ελπίδα υπήρχε και η απογοήτευση του λοιπόν ήταν τόσο μεγάλη όταν η Σιμπένκα έχασε στον ημιτελικό που δεν έκατσε κάν να δει τον τελικό και την ώρα που η Τσιμπόνα κατακτούσε το τρόπαιο με τη νίκη της εναντίον της Μπόσνα, αυτός οδηγούσε πίσω στο Σίμπενικ μέσα από χιονισμένους δρόμους.

Η μοίρα θέλησε η τελευταία κατοικία του παιδιού του να είναι στο Ζάγκρεμπ, εκεί η κροατική γη άνοιξε για να τον υποδεχτεί για πάντα, ο τραγικός πατέρας έθαψε τον γιό του και ύστερα έμεινε μόνιμα για να είναι κοντά, να μπορεί να τον επισκέπτεται όποτε θέλει.

Στο Σίμπενικ πήγαινε σπάνια πια, τα πάντα του θύμιζαν εκείνον και τα τελευταία δέκα χρόνια καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας του εμφράγματος που είχε υποστεί και ποτέ δεν ανάρρωσε πλήρως, οι μετακινήσεις δεν ήταν εύκολες.

Από χθες το βράδυ, ο Γιόβαν "Γιόλε" Πέτροβιτς αγκάλιασε εκεί ψηλά ξανά τον Ντράζεν και ίσως μαζί του να κουβάλησε και την πορτοκαλί φανέλα με το 4 για να υπενθυμίσει στον γιό του την υπόσχεση που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε...