ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΧΕΙ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ ( ΓΚΑΡΙ ΤΡΕΝΤ)

O Gary Trent επιβίωσε από μία πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, μεγαλώνοντας στο Οχάιο, στο Colombus. Ο πατέρας του, Ντέξτερ, ήταν έμπορος ναρκωτικών από τα 14 του και καταδικάστηκε σε ισόβια όταν ΄ταν 31 ετών. Η μητέρα του, Cheryl Gunnell, ήταν εθισμένη στα ναρκωτικα και έκανε 3 μήνες φυλακή για διακίνηση ναρκωτικων. Η γιαγιά του είχε καταδικαστεί για την δολοφονία ενός από τα παιδιά της. Ο παππούς του ήταν αλκοολικος και πέθανε από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Πέντε από τους θείους του καναν φυλακή. Κάποιοι ήταν μικροκακοποιόι και καποιοι γκάνγκστερ. Αλλά όπως έλεγε και ο ίδιος «Ήταν η οικογενειά μου και τους αγαπούσα».

Για κάποια χρόνια ζήσαν μία καλή ζωή, οικονομικά, αφού η παράνομη δουλειά του Ντέξτερ, ήταν πολυ επικερδής. Ο ίδιος ο Gary θυμάται τον πατέρα του να στιβάζει τα χαρτονομίσματα των 100 δολλαριών σε τεραστιες στήλες. Ειχαν όμορφο σπίτι, κοσμήματα, αυτοκίνητα. Και μετά ο Ντέξτερ συνελλήφθει και όλα άλλαξαν. Πήγαν από το να έχουν τα πάντα στο να μην έχουν τίποτα. Μετακόμισαν σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μία κακόφημη περιοχή η οποία ήταν σαν «εμπόλεμη ζώνη». Έτσι ο μικρός Γκάρι άρχισε να πουλάει ναρκωτικά στα 14 του. Πριν από αυτό είχε ήδη βιώσει ένα περιστατικό στο οποίο η μητέρα του προσπάθησε να σκοτώσει τον πατέρα του πυροβολόντας τον με ένα Magnum .357 ενώ αυτός έκανε ντουζ. Σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι είχε μία δύσκολη παιδική ηλικία. «Η ζωή μου ήταν ναρκωτικά, φόνοι, ληστείες, απαγωγές και άλλα τέτοια. Ήταν σαν κληρονομική κατάρα. Είναι σαν να γεννιέσαι και να πληρώνεις για πράγματα για τα οποία δεν ευθύνεσαι». Εμείς εδώ στην Ελλάδα θα λέγαμε αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.Βέβαια αυτή είναι μία συνειδτοποίηση που κάνει χάρη στην απόσταση από τα γεγονότα, αφού την ίδια στιγμή θυμάται την περίοδο που πουλούσε ναρκωτικά ως μία περίοδο όχι και τόσο δυσάρεστη αλλά με σίγουρα δυσάρεστό τέλος.

«Όταν εχεις όλη την ώρα πάνω σου 5000 ή 6000 δολλάρια, νιώθεις σαν βασιλιάς. Ήμουν μεγάλος για την ηλικία μου και πραγματικά δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν ωραία. Σκεφτόμουν ότι αν πάω φυλακή θα έχω σίγουρο φαγητό χωρίς να με νοιάζει, ενώ αν σκοτωθώ, δεν θα έχω πια προβλήματα». Όμως μία επίσκεψη στον πατέρα του του άλλαξε γνώμη αφού ο Ντέξτερ, όντας στην φυλακή του είπε, ότι «είναι μονόδρομος να καταλήξει εκεί, εκτός εάν σκοτωθεί».

Για να τον γλυτώσουν από το κακό περιβάλλον τον έστειλαν να ζήσει με μία θεία του η οποία ήταν πολύ αυστηρή, αλλά κυρίως ήταν μακριά από την πόλη. Έτσι ο Γκάρι ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στο high school. Ως δευτεροετής έγινε βασικός, και ως senior μετρούσε 32 πόντους και 16 ριμπάουντ με 81% εντός πεδιάς. Όλα τα μεγάλα κολλέγια τον ήθελαν αλλά οι βαθμοί του ήταν πολύ κακοί. Μετά από πολλές προσπάθειες κατέληξε στο Ohio U, και έγινε γνωστός ως ο “Shaq of the MAC” παραπέμποντας φυσικά στον Shaquille O Neal. Δεν ήταν τόσο το μπασκετικό του ταλέντο, αλλά η δύναμη και το πάθος του στο παιχνίδι που τον ξεχώριζε. Το 1995 θα επιλεγεί στο draft από τους Milwaukee Bucks στο νούμερο 11, όμως το ίδιο βράδυ θα ανταλλαγεί στους Blazers. Ένα συνοθύλευμα δύσκολων χαρακτήρων και αστείρευτου ταλέντου όπως ο Isiah Rider, o Rasheed Wallace, ο Buck Williams αλλά και ο Cliff Robinson. Όλοι οι συμπαίκτες του εκεί θα τον εκθειάζουν ως προς την συμπεριφορά αφού είναι δοτικός, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τον προκαλούν με σιγουριά ότι δεν θα ξεσπάσει. Ο ίδιος έχει αντίθετη άποψη.

«Οι άνθρωποι νομίζουν ότι όποιος έρχεται από δύσκολες γειτονιές και δύσκολη παιδική ηλικία πρέπει να είναι ψυχικά διαταραγμένος. Αυτό όμως δεν ίσχυε σε μένα. Το μυαλό μου ήταν δυνατό. Είχε βγει πιο δυνατό από όλο αυτό. Για μένα το γεγονός ότι δεν ημουν πια ο σκληρός τύπος που περιφερόταν στους δρόμους και έπρεπε να είναι σκληρός και έτοιμος για όλα, ήταν μια ευλογία. Ήταν η απόδειξη ότι μία κακή ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε μία όμορφη. Και αν με ρωτάτε, το παραμύθι θα ήταν σίγουρα διαφορετικό χωρίς το μπάσκετ.»