ΟΤΑΝ ΤΟ ΝΒΑ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΠΑΙΚΤΕΣ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Υπήρξαν πολλοί παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ για τους οποίους η λίγκα προσπάθησε να αλλάξει τους κανόνες για να μην είναι οι ίδιοι τόσο κυρίαρχοι. Και όχι μόνο το ΝΒΑ, και σε άλλα πρωταθλήματα έγινε αυτό, όπως με τον Kareem όταν έπαιζε στο κολλέγιο, που του απαγορεύτηκε (όπως και σε όλους τους άλλους παίκτες στο κολλέγιο) να καρφώνει. Βέβαια αν είσαι πραγματικά μεγάλος παίκτης κυριαρχείς γιατί ξέρεις να προσαρμόζεσαι και έτσι ο Kareem ξεκίνησε την επική του ραβέρσα που τον έκανε ακόμη πιο dominant ( από ένα σημείο και μετά κάρφωναν πολλοί). Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία και θα την δούμε σε άλλο κείμενο.

Από όλους τους παίκτες όμως που περάσαν, πιο πολύ απ όλους έβαλε το ΝΒΑ σε σκέψεις ο George Mikan. Ο γίγαντας των Minneapolis Lakers, ήταν αυτός που τους χάρισε τα 5 από τα 6 πρώτα πρωταθλήματα του ΝΒΑ (Απο το 1946 και μετά. Στο 6ο είχε σπασμένο πόδι). Πρέπει πραγματικά να υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που να σκεφτόντουσαν αυτό το κομμάτι αφού γίναν και πάρα πολλές πρακτικές και θεωρητικές απόπειρες για τον περιορισμό του.

Η πρώτη και κύρια ήταν το να μεγαλώσει η ρακέτα από τα 2 στα 4 μέτρα, έτσι ώστε να μην μπορεί να είναι τόσο κοντά στο καλάθι συνέχεια. ΟΚ, καλή προσπάθεια. Η πιο κακή όμως προσπάθεια που έγινε ποτέ ήταν αυτή που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1954 σε έναν αγώνα ανάμεσα σε Lakers (Minneapolis τότε) και Hawks (Milwaukee τότε), όταν για ένα και μοναδικό παιχνίδι στην ιστορία τα ταμπλό μεγάλωσαν από τα 10 στα 12 πόδια, δηλαδή περίπου μισό μέτρο μεγαλύτερα. Το πείραμα ήταν κατα βάση πετυχημένο, αφού ο σκοπός του ήταν να μειωθεί η αποτελεσματικότητα και το ποσοστό του Mikan. Αλλά μαζί με αυτό μειώθηκε και η αποτελεσματικότητα και το ποσοστό όλων των παικτών του γηπέδου. Ο συγκεκριμένος αγώνας έληξε με 65-63 με τους Lakers να σουτάρουν με 28% εντός πεδιάς. Ο ίδιος ο Mikan μετά το τέλος του αγώνα δήλωνε πως “ το παιχνίδι έγινε πιο δύσκολο αλλά κυρίως για τους περιφεριακούς παίκτες. Για τους δε ψηλούς, απλά αύξησε την πιθανότητα τραυματισμού τους”. Ίδια άποψη βέβαια είχαν και όλοι οι συντελεστές του αγώνα. Να τονίσουμε βέβαια πως ακόμη δεν είχε θεσπιστεί ο κανονισμός για περιορισμό το 24αρι, οπότε οι ψηλοί παίκτες μπορούσαν να κινούνται σχεδόν όσο αργά ήθελαν. Η προσπαθεια αυτή λοιπόν στέφθηκε με πλήρη αποτυχία, και το ταμπλό όπως και το μπάσκετ έμειναν όπως είχαν.

(Και μία άσχετη ιστορία έτσι για το καλό, αφού λέμε για αποτυχημένες απόπειρες, κάποια στιγμή είχε πέσει στο τραπέζι και η ιδέα του συμψηφισμού των ελευθέρων βολών που κέρδιζαν οι ομάδες, με σκοπό να βαράνε τις βολές στο τέλος κάθε ημιχρόνου. Πραγματική ρουλέτα δηλαδή. Ο κανονισμός δεν ίσχυσε, και κάπως έτσι σήμερα το ποιος και το πότε θα βαρέσει βολές είναι πολύ μεγάλο μέρος της στρατηγικής του μπάσκετ.)