ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΜΟΙΚΑΝΩΝ

Αν ο συγγραφέας Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ είχε τη δυνατότητα να μπει σε μία χρονομηχανή και απο το Κουπερστάουν κατάφερνε να βρεθεί στης Νέας Φιλαδέλφειας τα μέρη εκεί γύρω στο 1987, το μόνο σίγουρο ήταν οτι με την επιστροφή του στο σωτήριον έτος 1840 θα προβληματιζόταν υπερβολικά για το ποιος θα έπαιρνε τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο υπό έκδοση μυθιστόρημα του.Οι υποψήφιοι αρκετοί, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό της εμφάνισης τους όπως όριζε και η μόδα της εποχής, την θρυλική "καραφλοχαίτη". Μηνάς Γκέκος, Παναγιώτης Αριδάς, Γιώργος Αγιασώτελης όμως εκτός απο τύποις fashion icon, ήταν και καλοί μπασκετμπολίστες και μαζί με τους συμπαίχτες τους οι πρωταγωνιστές μίας λησμονημένης αλλά ρομαντικής περιόδου για την ΑΕΚ. Και ας μην ξεχνάμε ότι την ιστορία την γράφουν οι παρέες...

 Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή. Η Ένωση μετά τα θριαμβικά χρόνια του 60’ και το τελευταίο της πρωτάθλημα το 1970, βρέθηκε αντιμέτωπη με την απόσυρση των παιδιών που της χάρισαν τίτλους και την αγωνιστική άνοδο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Νέος ηγέτης αναδείχθηκε ο Βασίλης Γκούμας που σκόραρε αφειδώς αλλά η πορεία της ομάδας ήταν φθίνουσα. Το Κύπελλο του 81 ήταν η τελευταία αναλαμπή και όταν ο Γκούμας και ο Κόντος κρέμασαν τις φανέλες τους έμεινε μόνο ο Γκέκος να παλεύει για την παραμονή της ομάδας κοντά στις υψηλές θέσεις. Λόγω και των συνεχών αναβολών της ανέγερσης του γηπέδου η ομάδα είχε καταντήσει περιπλανώμενη πότε στον Πανελλήνιο  πότε στον Ιωνικό και πότε στο κλειστό του Σπόρτιγκ. Η παρακμή χτύπησε και στα διοικητικά καθώς με λανθασμένους χειρισμούς των εκάστοτε ισχυρών ανδρών, χάθηκαν παίχτες σαν τον Ανδρίτσο, τον Αργύρη Παπαπέτρου και φυσικά τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Σχετική μεταγραφική επιτυχία ήταν η απόκτηση του πιτσιρικά Κώστα Παταβούκα το 1985. Όμως η αποδυνάμωση της ομάδας δεν κρυβόταν και η Ένωση έφτασε να φλερτάρει με τον υποβιβασμό το 1987 σώζωντας την τελευταία στιγμή την παρτίδα και αφού "επιστράτευσε" τον Γιώργο Αμερικάνο για την θέση του προπονητή.

 Η σεζόν που θα ξεκινούσε αναμενόταν ιδιαίτερα δύσκολη και ο "Παγκόσμιος" ζήτησε εγγυήσεις για μεταγραφική ενίσχυση και οικονομική φερεγγυότητα για τους υπάρχοντες παίχτες. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά    " Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο διεθνής Παταβούκας αμοίβεται με 30.000 δραχμές τον μήνα και ένας παίχτης της Β εθνικής παίρνει 70.000. Πως να έχει μυαλό για μπάσκετ μετά;". Ο Αμερικανός υπέβαλε τα αιτήματα του αλλά ο πρόεδρος Τάκης Δημητρακόπουλος τα απέρριψε όχι επειδή δεν ήθελε ο άνθρωπος αλλά επειδή δεν μπορούσε. Κύριο μέλημα του ήταν να νοικοκυρέψει την ομάδα και οποιοδήποτε οικονομικό άνοιγμα ήταν απαγορευτικό. Ο Αμερικάνος θα παραιτηθεί στις 14 Σεπτεμβρίου, μόλις δύο εβδομάδες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος. Αυτός που θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά θα είναι άλλος ένας παλιός παίχτης και προπονητής, ο Βαγγέλης Νικητόπουλος. Πιστεύει στην ομάδα και στους παίχτες του και ελπίζει πάντα στη συμπαράσταση του κόσμου.

Εξαρχής με τις δηλώσεις του θα στηρίξει τους μπασκετμπολίστες της Ένωσης και θα τους ανεβάσει την ψυχολογία. "Πιστεύω ότι η βασική πεντάδα της ΑΕΚ είναι από τις καλύτερες στην Ελλάδα" ήταν η δήλωση εμπιστοσύνης του τεχνικού του Δικεφάλου. Ουσιαστικά έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους γιατί όντως η ΑΕΚ μπορούσε να παρατάξει στο παρκέ μία πολύ καλή πεντάδα για τα τότε ελληνικά δεδομένα (Παταβούκας, Γκέκος, Γιαννόπουλος, Αριδάς, Αγιασωτέλης) και απο τον πάγκο μόνο δύο παίχτες (Βαγγέλης Φώτσης και Θανάσης Σκουρτόπουλος) μπορούσαν να δώσουν λύσεις. Οι υπόλοιποι  νεαροί (Νάσου, Κατσίγιαννης, Σακελλαρίου και Μιχελιδάκης) απλά συμπλήρωναν το φύλλο αγώνα.

Ξεκινώντας το πρωτάθλημα σχεδόν κανείς δεν πόνταρε τα λεφτά του στην ΑΕΚ. Εκτός απο τα αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα, η Ένωση είχε να αντιμετωπίσει και την τιμωρία της έδρας της ως "προίκα" για επεισόδια που είχαν προκληθεί την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο. Και βλέποντας και το πρόγραμμα της δικαιώνονταν αυτοί που πίστευαν ότι θα βρεθεί ξανά στην επικίνδυνη ζώνη. Η νίκη επί του Απόλλωνα στο ουδέτερο γήπεδο του Ναυπλίου χάρισε ηρεμία για την προετοιμασία του δύσκολου αγώνα με τον Παναθηναϊκό.

Το Τριφύλλι είχε μπει στην εποχή Γιαννακόπουλου και η πρώτη κίνηση του Παύλου ήταν η επιστροφή του Ντουξάιρ στον πάγκο της ομάδας. Επίσης διέθετε στις τάξεις του δύο εστεμμένους πρωταθλητές Ευρώπης (Ανδρίτσος Ιωάννου) και στα πρόσωπα των Στεργάκου, Σκροπολίθα, Παπαπέτρου, Πεδουλάκη ένα πολύ καλό σύνολο που παρατάχθηκε στο γήπεδο του Σπορτιγκ που χρησιμοποιούμε ως έδρα ο Παναθηναϊκός, με τον αέρα του φαβορί. Όμως η ΑΕΚ ήταν ανέκαθεν μία ομάδα ανατρεπτική και εκτός λογικής. Διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες θα επικρατήσει μετά απο ένα παιχνίδι θρίλερ με 70 - 66, δείχνοντας οτι είναι ζωντανή. Την επόμενη μέρα ο "Πατριάρχης" της αθλητικής δημοσιογραφίας, ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης θα δημοσιεύσει στην "μαχητική εφημερίδα των φίλων της ΑΕΚ", τον ιστορικό "Δικέφαλο" ένα άρθρο-ύμνο με τίτλο "Θρίαμβος για τους Μοϊκανούς" και με το όνομα αυτό απο την θρυλική πένα του ΦΚ εκείνη η ομάδα μπήκε για πάντα στην καρδιά των φιλάθλων της Ένωσης.

Η πορεία της ΑΕΚ εκείνη τη χρονιά ήταν εντελώς διαφορετική από τις προβλέψεις. Οι" Μοϊκανοί" συνέχισαν να εκπλήσσουν και τερμάτισαν στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος ενώ ανάλογη πορεία έκαναν και στο Κύπελλο φτάνοντας ως τον τελικό με αντίπαλο τον ανίκητο Άρη. Στον πλανήτη ΑΕΚ που εκείνη την εποχή ζούσε τα πέτρινα χρόνια στο ποδόσφαιρο, η πορτοκαλί μπάλα ήταν η αιτία για να μπορούν οι φίλοι της να κυκλοφορούν με υπερηφάνεια. Οι Αεκτζήδες ήμασταν πάντα προσωπολάτρες και αθεράπευτα αισθηματίες. Πριν 30 χρόνια το μοτό "Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ" οι  απλήρωτοι μπασκετμπολιστες του Νικητόπουλου το έκαναν πραγματικότητα μέσα στις τέσσερις γραμμές και έγραψαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία και την καρδιά των Αεκτζήδων αυτή τη μοναδική μπασκετική χρονιά. Δυστυχώς απο την επόμενη η είσοδος στα διοικητικά του τυφώνα Μάκη Ψωμιάδη θα τους έδινε πολλές αφορμές για να θυμούνται με νοσταλγία τις παραστάσεις των "Τελευταίων των Ρομαντικών" ...