ΝΤΡΑΖΕΝ ΚΑΙ ΝΤΕΓΙΑΝ:ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΔΙΧΩΣ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Το μπασκετικό ταλέντο που έκρυβαν στα γονίδια τους απο την εποχή που ήταν μια μεγάλη οικογένεια στο Τρέμπινιε της Βοσνίας η Γκοσπάβα Πέτροβιτς και ο αδερφός της Σβέτοζαρ, ήταν τόσο πολύ ώστε κατάφερε να επιβιώσει για δύο γενιές και να περάσει στα εγγόνια τους.

Η Γκοσπάβα παντρεύτηκε τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα τον πρεσβύτερο και μετά τον πόλεμο μετακόμισαν στη Βοϊβοντίνα στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής για αυτούς και τον γιο τους τους τον Βάσο, την ίδια περίπου χρονική περίοδο που ο αδερφός της και η γυναίκα του η Άνια ακολουθούσαν το δρομολόγιο προς την Κροατία έχοντας στην αγκαλιά της τον μικρό Γιόβαν.

Στη μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία του Τίτο που προσπαθούσε να μπει σε έναν δρόμο ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης, τα δύο ξαδέρφια βρέθηκαν να εργάζονται για το κράτος αλλά απο διαφορετικά πόστα. Ο Βάσο βρήκε δουλειά ως εργάτης στο εργοστάσιο ζάχαρης του Κλέκ, ένα μικρό χωριό 2.500 κατοίκων λίγο έξω απο το Ζρένιανιν ενώ ο Γιόβαν που όλοι τον φώναζαν Γιόλε ήταν ανεβασμένος ψηλότερα στην άτυπη ιεραρχία, εργαζόμενος ως αστυνομικός. Ο Γιόλε σήκωσε νωρίς τα οικογενειακά βάρη όταν παντρεύτηκε με εκείνη την όμορφη ξανθιά βιβλιοθηκάριο, την Μπίσερκα που της άρεσε να κάνει τη βόλτα της στις όχθες του Κρκα που διασχίζει το Σίμπενικ. Ο ερχομός του Αλεξάντερ το 1959 και του Ντράζεν πέντε χρόνια αργότερα ολοκλήρωσε την ευτυχία τους.

Ο Βάσο και η Μίλκα μεγάλωναν και αυτοί τους δύο γιους τους στα λιβάδια του Κλεκ, τον Ζέλικο και τον μικρότερο Ντέγιαν που γεννήθηκε το 1973 χωρίς να μπορούν να γνωρίζουν τι επεφύλασσε η μοίρα στον Βενιαμίν της οικογένειάς τους αλλά και στον συγγενή του, που την εποχή που ο Ντέγιαν έκανε τα πρώτα βήματα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, εκείνος ήδη θεωρούνταν η επόμενη μεγάλη ελπίδα του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ.

Οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ στα παρκέ, ούτε καν ως αντίπαλοι. Όταν ο Ντέγιαν έκανε ντεμπούτο με τη Ζαντάρ, ο Ντράζεν βρισκόταν στην Ισπανία, την περίοδο που ο "Μότσαρτ" έψαχνε τα πατήματα του στο ΝΒΑ, ο "Ντέκι" ερχόταν στην Ελλάδα με μοναδικό όπλο το ταλέντο του για να καταλήξει τελικά στην Ιταλία, την εποχή που ο Πέτροβιτς γινόταν ο ηγέτης των Νετς, ο Μποντιρόγκα με την άγνοια κινδύνου των 19 του χρόνων έπαιρνε στα χέρια του τη μπαγκέτα της Στεφανέλ Τριέστε.

Την αποφράδα εκείνη μέρα του Ιουνίου που ο Ντράζεν θυσιάστηκε στον Μολώχ της ασφάλτου, οι θεοί του μπάσκετ θέλοντας να διορθώσουν ως έναν βαθμό το λάθος τους, έριξαν ματιά στο γήπεδο της Τεργέστης εκεί που ο Ντέγιαν έριχνε ποτάμια ιδρώτα με σκληρή προπόνηση, o συγγενικός δεσμός ήταν πολύ ισχυρός. Οι θεοί το αποφάσισαν και πασπάλισαν τον νεαρό με λίγη απο τη χρυσόσκονη του Ντράζεν, χαρίζοντας του καρδιά, ψυχή και κρύο αίμα όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους.

Με μονοπάτια παράλληλα, κάποιες φορές όμοια κάποιες διαφορετικά, Ντράζεν και Ντέγιαν έγραψαν την δική τους τεράστια ιστορία στο Libro d'Oro του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κάτι μου λέει πως ο Σβέτοζαρ και η Γκοσπάβα θα ήταν πολύ περήφανοι για αυτά που πέτυχαν τα εγγόνια τους...