ΜΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ Η "ΟΤΑΝ Ο RED ΕΣΩΖΕ ΤΟΥΣ CELTICS"

Οι Κέλτες ήταν η πιο πετυχημένη ομάδα στο ΝΒΑ (και είναι ακόμα δηλαδή), ωστόσο στο μακρινό 1976 στο οποίο αναφέρεται η ιστορία μας, πριν δηλαδή κάνουν την εμφάνισή τους οι Showtime Lakers ήταν σίγουρα με διαφορά το πιο πετυχημένο. Είχαν μάλιστα κατακτήσει το 1976 το τελευταίο τους πρωτάθλημα, με ένα γεμάτο ρόστερ με παίκτες όπως ο John Havlicek, o Charlie Scott, o Jo-Jo White και ο Dave Cowens. Στην τεχνική ηγεσία της ομάδας ήταν ο Tom Heinsohn, ενω χρέη GM εκτελούσε  πολυμήχανος Ren Auerbach. O μεγάλος μαέστρος της ομάδας των Celtics για πάνω από 50 χρόνια, και ο οποίος ως προπονητής ή ως παράγοντας μετρούσε ήδη 13 πρωταθλήματα.

Στην ιδιοκτησία της ομάδας, ήταν μέχρι το 1965, ο ιδρυτής του franchise, Walter Brown, τον οποίο πολλοί περιγράφανε ως έναν εξαίτερο άνθρωπο. Εκτός από όταν έχανε η ομάδα. Παρ' όλα αυτά, ειδικά μετά την έλευση του Red αλλά και του Bill Russell, η ομάδα δεν έχανε συχνά και ο ίδιος είχε μάθει τι πρέπει να κάνει στην δουλειά του. Δηλαδή να αφήσει τον Auerbach να κάνει αυτό που θέλει. Ωστόσο μετά τον θάνατο του Walter Brown, η ιδιοκτησία της ιστορικής ομάδας μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες. Χαρακτηριστικό είναι ότι από το 1965 έως το 1976 είχε αλλάξει ήδη 7 φορές χέρια....Στο σημείο στο οποίο τοποθετείται η ιστορία μας (δηλαδή το 1976) στην κεφαλή της ομάδας ήταν ο  Irving H. Levin.

Οι δύο μεγάλοι άντρες δεν μπορούμε να πούμε ότι τα πηγαίναν ακριβώς καλά. Δηλαδή τα πηγαίναν όσο ο Irv δεν έμπαινε στον δρόμο του Red. Αμέσως μετά το πρωτάθλημα του 1976, οι Celtics αντιμετώπισαν το πρόβλημα του Need for more όπως το περιγράφει ο Pat Riley, δηλαδή τους παίκτες οι οποίοι επειδή ακριβώς ήταν πλέον πετυχημένοι ήθελαν και παραπάνω από την καριέρα τους. Αυτός είναι άλλωστε και ένας λόγος που είναι πιο δύσκολο το να διατηρήσεις ένα πρωτάθλημα από το να το κατακτήσεις. Η ζήτηση για παραπάνω βέβαια για έναν παίκτη μπορεί να είναι σε χρήματα, σε χρόνο συμμετοχής η σε ρόλο. Στους Κέλτες του 1976 το πρώτο πρόβλημα ήταν τα χρήματα και άκουγε στο όνομα Paul Silas. Ο χαρισματικός ριμπάουντερ, όντας βασικό γρανάζι της ομάδας και μετά από δύο πολύ καλές χρονιές είχε υψηλές οικονομικές απαιτήσεις για να ανανεώσει το συμβόλαιο του. Άλλωστε μετά την ίδρυση του ΑΒΑ και το οικονομικό πύχη που είχε θέσει γενικότερα οι παίκτες ζητούσαν περισσότερα χρήματα. Το θέμα ήταν ότι ο Irv δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το salary cup το οποίο μπήκε μερικά χρόνια αργότερα ακριβώς για να βάλει ένα φρένο στις υπερβολικές απαιτήσεις των παικτών). Κάπως έτσι και με τις ευλογίες του Red, η ομάδα υπέγραψε τον Eidney Wicks, ένα χαρισματικό σκόρερ αλλά και τον Curtis Rowe ως αντάλλαγμα στον Paul Silas. Αυτό δημιούργησε κάποιους τριγμούς στην καλοκουρδισμένη μηχανή των Celtics, αφού οι δύο νεοφερμενοι ήταν περισσότερο σκόρερ παρά ριμπάουντερ. Το αποτέλεσμα της επόμενης σεζόν ήταν οι πολύ δυνατοί τελικοί απέναντι στους 76ers, τελικοί στους οποίους οι Κέλτες θα ηττηθούν δίνοντας έτσι στο franchise από την Philadelphia ένα αναπάντεχο τίτλο.

Στην προσπάθεια τους να αντιδράσουν, την επόμενη χρονιά ο Celtics θα κινηθούν δυναμικά και θα φέρουν στην ομάδα τον All-Star Dave Bing, έναν από τους 100 καλύτερους παίκτες του αθλήματος και θα του δώσουν τον ρόλο του 6ου παίκτη. Όμως η ομάδα συνεχίζει να μην αποδίδει καλά. Το ΝΒΑ έχει συγχωνευθεί με το ΑΒΑ και το ταλέντο σε όλες τις ομάδες έχει ανεβεί αισθητά. Ο Tom Heinsohn θα απολυθεί τον Ιανουάριο του 1978 και θα αντικατασταθεί από τον Satch Sandrers, ο οποίος δεν φαίνεται να διαθέτει την δυναμική προσωπικότητα που απαιτεί η θεση. Ο Red προσπαθώντας να αλλάξει κάπως τα πράγματα θα ανταλάξει τον Charlie Scott με τον Kermit Washington αλλά και ένα pick πρώτου γύρου. Αυτή η κίνηση ήταν ένα από τα γνωστά τολμήματα του Auerbach αφού ο Kermit ήταν από τους πιο μισητούς παίκτες στο ΝΒΑ μετά την παρολίγο θανάσιμη γροθιά που είχε δώσει στον Rudy Tomjanovich σε μία σύραξη τον περασμένο χρόνο (να μην ξεχάσουμε άλλωστε πως ο Kermit ήταν μαύρος και ο Rudy λευκός και πως είμαστε ακόμη στο 1977.) Ωστόσο ο Kermit ήταν επίσης και ένας πολύ παθιασμένος παίκτης και πολύ γρήγορα θα καταφέρει να κερδίσει το κοινό της Βοστώνης και να απογειώσει και πάλι την καριέρα του. Μαζί με τον Kermit Washington οι Κέλτες από αυτήν την ανταλλαγή θα πάρουν και ένα pick πρώτου γύρου για το 1978. Στο τέλος της σεζόν το ρεκόρ δείχνει 32-50. Στην χειροτερη χρονιά της ομάδας για πολλά χρόνια και την πρώτη φορά που μένει εκτός playoff από το 1971. 

Ο δαιμόνιος Red φυσικά, που στο μεταξύ έχει κουραστεί από την παραξενιά και τις απαιτήσεις του Irv, θα ρίξει την ευθύνη στον ιδιοκτήτη της ομάδας. Θα φροντίσει μάλιστα να είναι εκεί στο τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς, που θα είναι και το τελευταίο του John Havlicek ( σε μία μέρα που ήταν από τις πιο ιστορικές του αθλητισμού και του ΝΒΑ αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία). Έτσι δεν θα γλυτώσει το γιουχάρισμα από ένα ήδη συναισθηματικά φορτισμένο κοινό, που έχανε τον απόλυτο star του μετά από πολλά χρόνια. To standing ovation που κέρδισε ο Havlicek εκείνη την ημέρα θα έκανε ακόμη και τον Τάιγουιν Λάνιστερ να ανατριχιάσει. Ένα ολόκληρο Garden, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση θα χειροκροτάει για 8:30 συνεχόμενα λεπτά. Και φυσικά, μετά θα ζητήσει τις ευθύνες για τις κακές κινήσεις στην ομάδα. Ο Irv θα νιώσει την αρνητική ενέργεια του κόσμου και θα ψάξει να βρει τρόπο να ξεφορτωθεί το franchise. Και ποιός τρόπος του ήρθε στο μυαλό? Φυσικά η ανταλλαγή....

Τον Ιούνιο του 1978, λίγο μετά από εκείνη την συγκινησιακά φορτισμένη βραδιά, δύο άντρες, δύο επιχειρηματίες θα συναντηθούν με σκοπό να κάνουν μία κίνηση που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στα χρονιά του επαγγελματικού αθλητισμού. Ο Irv Levin θα συμφωνήσει να ανταλλάξει την ιστορική ομάδα της Βοστώνης με τους Buffalo Braves, την ομάδα που είχε δύο χρόνια πριν έρθει από το ΑΒΑ. Αντίθετα οι Celtics θα περνούσαν στα χέρια του Mr. KFC , John Y Brown .

 Ο Red ήταν κουρασμένος από τον Irv, έβαλε στο χεράκι του στο να φύγει, ωστόσο δεν μπόρεσε ποτέ να προβλέψει αυτό που θα ερχόταν. Μπορούσε όμως να προβλέψει όλα τα υπόλοιπα, έτσι στο draft του 1978, με το νούμερο 6 στα χέρια του (αλλά και το νούμερο 8) θα επιλέξει τον ξανθό τριτοετή από το French Lick που άκουγε στο όνομα Larry Bird, ακόμα και αν ήξερε ότι θα πρέπει να περιμένει έναν ακόμη χρόνο για να έρθει στην ομάδα (τότε οι κανονισμοί έλεγαν παίκτες μετά την τετραετία του κολλεγίου). Έτσι είχε ήδη βάλει τις βάσεις στο μυαλό του για το χτίσιμο των νέων Celtics, τι θα μπορούσε να πάει στραβά? Μάλλον ο Red υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο, και στην συγκεκριμένη περίπτωση χωρίς τον ιδιοκτήτη της ομάδας. Ο Brown, μετά την ανταλλαγή ανάμεσα στις ιδιοκτησίες των Celtics και των Braves είχε αποφασίσει πως θα έπρεπε να γίνει και μία αντίστοιχη σε παίκτες. Έτσι , χωρίς την παραμικρή ενημέρωση και συγκατάθεση του Red, θα ανταλλάξει τους Williams, Kunnert, Washington και Wicks για τους Archibald, Billy Knight και Marvin Barnes. Δηλαδή για έναν εγωκεντρικό στο παιχνίδι του άσο, που ποτέ δεν έπαιξε σε σοβαρή ομάδα (Tiny Archibald), για ένα φοβερό σκόρερ αλλά ανύπαρκτο αμυντικό (Billy Knight) και φυσικά για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που χάθηκαν ποτέ στο ΝΒΑ λόγω του χαρακτήρα τους και των συνηθειών τους (Marvin Barnes). Αυτά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν Άσχημα Νέα για τον Red (Bad News ήταν το παρατσούκλι του Barnes, μαντέψτε γιατί). O Auerbach είναι έξαλλος κυρίως γιατί δεν ενημερώθηκε ποτέ (Ωστόσο είναι και τυχερός αφού οι παίκτες που έδωσε θα έχουν εν τέλει καθοδική πορεία, ενώ αυτοί που πήρε θα βρουν τον δρόμο τους στην ομάδα.) Τόσο έξαλλος που θα φτάσει μία ανάσα από την ανάληψη καθηκόντων GM στους Knicks. Αυτό το τελευταίο θα ήταν και επιθυμία του Brown ο οποίος ήθελε να αντικαταστήσει τον Red με τον GM που είχε στους Braves, τον Dave Vence. Όμως για το καλό του μπάσκετ και των Κελτών η κίνηση αυτή δεν έγινε ποτέ. 

Η ομάδα για ακόμη μία χρονιά θα κάνει ένα πολύ κακό ξεκίνημα. Ο Satch Sanders θα απολυθεί μετά από ένα ρεκόρ 2-12 και την θέση του προπονητή θα αναλάβει ο Dave Cowens. Για την ακρίβεια του παίκτη-προπονητή. Άλλωστε οι Κέλτες είχαν ξανακάνει κάτι παρόμοιο όταν αποσύρθηκε ο Red απο τους πάγκους και ανέλαβε ο Bill Russell. Μόνο που αυτήν την φορά το πείραμα δεν θα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία. Όμως αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Red , αφού η ατασθαλίες από την διοίκηση συνεχίζονται. Σε τέτοιο βαθμό που ο John Brown θα φτάσει σε συμφωνία με τον ιδιοκτήτη των Knicks για να αποκτήσει τον Bob McAdoo ( ναι τον γνωστό μας από την Μιλάνο), με αντάλλαγμα τα δύο pick πρώτου γύρου του 1979 αλλά και το Larry Bird που έχουν ήδη επιλέξει το 1978. Εκεί ήταν το σημειο που ο ήρεμος για την πορεία της ομάδας Red θα φτάσει στα όρια του. Ηξερε άλλωστε μέχρι εκείνη την στιγμή ότι μπορεί να γυρίσει τα πράγματα με τις επιλογές από τα draft. Για καλή τύχη των Κελτών και του μπάσκετ (όπως γινόταν άλλωστε πάντα στην περίπτωση του Auerbach), ο McAdoo μισεί την ρατσιστική Βοστώνη και η συμφωνία ανάμεσα στις δύο ομάδες θα χαλάσει στο οικονομικό, καθώς οι Knicks θα έχουν την απαίτηση οι Celtics να πληρώσουν ολόκληρο το ποσό του συμβολαίου του McAdoo. Μετά από μία σειρά από τραγελαφικά γεγονότα, ομαδικές φωτογραφίσεις με παίκτες που δεν ήταν στην ομάδα (Ο McAdoo μπορεί να μην έπαιξε ποτέ με τα Πράσινα αλλά έχει φωτογραφηθεί με αυτά) αλλά και την αποτυχημένη απόπειρα του Cowens ως προπονητή να ανάψει το τελευταίο του πούρο της νίκης, η σεζόν θα κλείσει με 29-53. Το χειρότερο ρεκόρ στην ιστορία της ομάδας. Το καλοκαίρι είναι πολύ σημαντικό και ο Ren αναλαμβανει και πάλι δράση. Μετά από πολλές επαφές θα πείσει τον συνιδιοκτήτη της ομάδας Harry Mangurian να αποκτήσει εξ ολκλήρου την ομάδα από τον John Brown. Ο τελευταίος θα το δεχτεί και θα αποχωρήσει, έχοντας βέβαια ήδη καταφέρει μέσα σε 2 χρόνια να κάνει την ομάδα των Celtics από διεκδικήτρια πρωταθλήματος, περίγελο του ΝΒΑ. Όσο όμως ο Auerbach είναι εκεί γύρω, οι Πράσινοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Το καλοκαίρι του 1979 θα έρθει και περνώντας θα ξεκινήσει η σεζόν 1979-80. Και στην πρώτη προπόνηση της ομάδας θα εμφανιστούς 3 νέα πρόσωπα, επιλογές των draft του 1978 και του 1979 (αυτές που με τα χίλια ζόρια έσωσε από την ανταλλαγή με τον McAdoo). Τα ονόματα αυτών? Robert Parish, Kevin McHale και Larry Bird...Η ομάδα δεν θα ξανακάνει αρνητικό ρεκόρ για τα επόμενα 15 χρόνια, θα πάρει μερικά πρωταθλήματα και θα γίνει μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών...Και κάπως έτσι θα τελειώσει η περιπέτεια της ιδιοκτησίας των Κελτών αλλά και η μοναδική ιστορία, της ανταλλαγής δύο μεγάλων franchise...God bless Red...