ΜΑΡΙΟ ΜΠΟΝΙ: ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ Ο ΙΤΑΛΟΣ

Με τους γείτονες μας Ιταλούς υπάρχει μία φράση που μας χαρακτηρίζει, το γνωστό una faccia una razza. Στην περίπτωση του μπάσκετ δεν υπάρχει πιο ενδεδειγμένη απο τη σχέση του Μάριο Μπόνι με τον Άρη. Ο "τρελός ο Ιταλός" δεν γεννήθηκε Έλληνας αλλά αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο πολύ απο τον κόσμο του "Αυτοκράτορα" που ακόμα και σήμερα θεωρείται ένας απο τους καλύτερους παίχτες που φόρεσε τη φανέλα με τον “θεό του πολέμου”.

Όταν το καλοκαίρι του 96 ο Μάριο έφτασε στη Θεσσαλονίκη εκμεταλλευόμενος τον νόμο Μποσμάν, είναι αλήθεια πως η απόκτηση του προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φιλάθλων που έσπευσαν να τον αποθεώσουν κατά την άφιξη του στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" αλλά και σκεπτικισμό σε όσους παρακολουθούσαν την πορεία του "mitraglia" (πολυβόλο) στα μονοπάτια της ιταλικής λίγκας τα προηγούμενα χρόνια.

Οι ενδοιασμοί δεν προέρχονταν απο την αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία του Μπόνι αλλά απο το γεγονός πως δύο χρόνια νωρίτερα, ο παίχτης είχε βρεθεί θετικός σε τεστ που του έγινε για χρήση απαγορευμένων ουσιών και συγκεκριμένα ναδρολόνης. Η ιταλική ομοσπονδία παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Μάριο, τον τιμώρησε με δύο χρόνια αποκλεισμό χαρακτηρίζοντας ως γελοίες τις δικαιολογίες πως ένα φάρμακο που πήρε ο Μπόνι για τον πυρετό, περιείχε την παράνομη ουσία.

Ήταν μία σκληρή απόφαση για έναν αθλητή με το βιογραφικό του Μπόνι που επι εννέα χρόνια με τη φανέλα της Μοντεκατίνι και παρέα με τον "δίδυμο" όπως τους αποκαλούσαν οι γείτονες, Αντρέα Νικολάϊ βομβάρδιζαν τα ιταλικά καλάθια. Διωγμένος πλέον απο την Ιταλία, ο Μάριο μετακόμισε στην Αμερική και το ημιεπαγγελματικό USBL για να μπορέσει να παίξει μπάσκετ, μέχρι τον Ιούνιο του 95 που η ποινή του μειώθηκε σε δεκαοχτώ μήνες και έτσι επέστρεψε στην αγαπημένη του Μοντεκατίνι που χωρίς αυτόν και τον Νικολάϊ, βρισκόταν πια στην Α2. Τα οικονομικά δεδομένα είχαν αλλάξει και ο βετεράνος Μπόνι μαζί με το βαρύ συμβόλαιο του δεν είχαν θέση στον σχεδιασμό της νέας περιόδου.

Στα 33 του, ο Μάριο αποδέχθηκε την πρόταση του Άρη βρίσκοντας τον δρόμο του για τη βασική πεντάδα ακόμα και αν οι πρώτοι μήνες δεν ήταν εύκολοι. Ο Μαρκόπουλος δεν τον εμπιστευόταν και έπρεπε να έρθει ο Σούμποτιτς για να μπορέσει ο Μπόνι να ξεδιπλώσει στο παρκέ το επιθετικό του ταλέντο. Με ηγέτη τον Ιταλό, ο Άρης θα γνωρίσει την πιο γλυκιά ήττα στο Τρεβίζο απο την Μπενετόν και θα πάρει την πρόκριση για τους τελικούς του Κόρατς. Στον πρώτο αγώνα του Αλεξάνδρειου ήταν απο τους λίγους που βρέθηκε σε καλή μέρα στην ήττα απο τους Τούρκους της Τόφας και στη ρεβάνς της Προύσσας μαζί με όλη την υπόλοιπη ομάδα κατέθεσε την ψυχή του εκτός απο τους 20 πόντους για να σηκώσει ο "Αυτοκράτορας" το τρόπαιο μέσα στην Τουρκία.

Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με όνειρα για τον Άρη αλλά τα δυσθεώρητα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν παίχτες και προπονητές να εγκαταλείψουν το καράβι που βυθιζόταν. Αυτοί που έμειναν όμως, έγραψαν ιστορία. Ανάμεσα τους και ο "Σούπερ Μάριο" που αν και ξένος και με μόλις μιάμιση χρονιά στην ομάδα, έβαλε το συναίσθημα πάνω απο τα χρήματα. "Μείνε να πάρουμε το Κύπελλο" του ζήτησε η αντιπροσωπεία των οπαδών που τον επισκέφθηκε στο σπίτι του μία ημέρα προτού ο Ιταλός πάρει το αεροπλάνο για την πατρίδα του και συγκινημένος απο την κίνηση των παιδιών του Super 3, δέχτηκε να αναβάλει την αναχώρηση του χαρίζοντας τα χρωστούμενα της τότε διοίκησης Χατζόπουλου.

Στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου, οι απλήρωτοι μπασκετμπολίστες του Χρήστου Μαγκώτσιου έπαιξαν για τους εαυτούς τους, τον εγωισμό τους και τη βαριά φανέλα του "Αυτοκράτορα". Ξεπέρασαν με άνεση το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και στον τελικό με την ΑΕΚ του Ιωαννίδη έδειξαν πως στο μπάσκετ εκτός απο ταλέντο χρειάζεται να έχεις και μπόλικα ψυχικά αποθέματα για να τα βγάλεις στο παρκέ. Ο Άρης πήρε το Κύπελλο και ο Μπόνι έφυγε την επόμενη μέρα απο τη Θεσσαλονίκη με δύο τίτλους και την παντοτινή αγάπη της κιτρινόμαυρης εξέδρας.

Γιατί ο Μάριο Μπόνι εκτός απο μεγάλος σκόρερ ήταν και ένας αθλητής που με τις πράξεις του εντός και εκτός παρκέ μίλησε στην καρδιά των φιλάθλων, που ποτέ δεν ξέχασαν την εικόνα του να χτυπάει το τύμπανο στον ρυθμό της αποθέωσης. Γι αυτό, ακόμη και 20 και πλέον χρόνια μετά, οι ιαχές που ακούγονται στο Αλεξάνδρειο είναι πάντα ίδιες και απαράλλαχτες «Είναι τρελός ο Ιταλός». Και η ιστορία του δείχνει πως μάλλον δεν είχαν ποτέ καθόλου άδικο...