ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΚΛΕΨΕΙ Ο ΘΕΟΣ?

Κάποια ποστ τα προγραμματίζουμε από πιο πριν...Καιρό πριν...Για να έχουμε το περιθώριο να προσφέρουμε ποιότητα μέσα στο γεμάτο πρόγραμμα μας. Και μετά έρχεται η μέρα και έρχεται και σε μας τους ίδιους η επιθυμία για κάτι παραπάνω..Και κάπως έτσι, ενεκα της ημέρα, ξεκινάμε να γράψουμε το άρθρο μας για το μεγαλύτερο what If  ( Άντε καλά, το 2^ο μεγαλύτερο μετά το draft του 1984) στην ιστορία του ΝΒΑ...Και να ξέρετε, το what if είναι αγαπημένο θέμα και αγαπημένο παιχνίδι, είναι σαν τα παραμύθια που μας διαβάζανε όταν είμασταν μικροί, τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση. Υπάρχει μία βασική ιστορία, αλλά οι εικόνες είναι όλες δικές μας, όπως και τα σενάρια για το τι έγινε μετα το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»...

19 Ιουνίου του 1986. Στοπ. Μεγάλο ΣΤΟΠ. Το ΝΒΑ βρίσκεται αντιμέτωπο με την χειρότερη σιγμή του στην κρίση που ξεκίνησε από τα 70s με τα ναρκωτικά και οι Boston Celtics με την χειρότερη στιγμή στην ιστορία τους. Ο πάντα τυχερός Red Auerbach, που πάντα είχε όλα τα σενάρια γραμμάνα στο μπλοκάκι του, βρίσκεται προ εκπλήξεως, ένα αναπάντεχο χτύπημα το οποίο οι Κέλτες θα κάνουν πάνω από 20 χρόνια να ξεπεράσουν.Ο Len Bias θα βρεθεί νεκρός και το draft του 1986 θα γίνει το πιο καταρραμένο draft όλων των εποχών. Τι όμως θα γινόταν, αν τα πράγματα είχαν πάρει διαφορετική τροπή εκείνη την ημέρα? Τι θα γινόταν εάν ο Len Bias δεν είχε πεθάνει από υπερβολική δόση και φορούσε κανονικά την φανέλα με το τριφύλλι στην πρεμιέρα της σεζόν 1986-87?

Για να μπορέσουμε να το απαντήσουμε αυτό (θεωρητικά πάντα αφού μιλάμε για ένα IF) θα πρέπει να εξετάσουμε διεξοδικά τα δεδομένα της εποχής και τις συνθήκες. Στάση πρώτη στην εξέτασή μας, ο ίδιος o Len Bias. Ο Len Bias ήταν ένα γνήσιο μπασκετικό ταλέντο  Ήταν ένας παίκτης από αυτούς που λες ότι έχουν γεννηθεί για να παίζουν μπάσκετ. Πολύ εργατικός και πολύ δημοφιλής, ήταν ο μοναδικός μαζί με τον MJ που ξεχώρισε ποτέ στα μάτια του Μάικ Σιζέφσκι ώς ένα επίπεδο πάνω από τους άλλους. Περισσότερο όμως, ο Bias ήταν μια νοοτροπία. Ήταν ένα παιδί του streetball, ένας νέος Dr J σε μία εποχή που το μπάσκετ είχε αρχίσει να γίνεται πιο αυστηρό στην μορφή του. Και φυσικά? Ήταν ένα θαύμα της φύσης. Ένας Small Forward που το 1986, ήταν 2,06 σε ύψος και κάρφωνε ανελέητα μπροστά σε όποιον έβρισκε στον δρόμο του. Ένας LeBron James της δεκαετίας του 1980. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν να είναι στα 23 του γιατί δεν μάθαμε ποτέ.

Στην άλλη μεριά της εξίσωσης, ήταν οι Celtics. Οι Celtics του Larry, του McHale, του Parish και του Dennis Johnson. Οι Cetics μόλις είχαν ολοκληρώσει μία απόλυτα πετυχημένη χρονιά. Οι Celtics που έχουν ψηφιστεί στις 10 καλύτερες ομάδες του αιώνα που πέρασε. Μία ομάδα με έναν ηγέτη- superstar με έλλειμα στην αθλητικότητα αλλά τρομακτικό μπασκετικό IQ, δύο πάρα πολύ καλούς ψηλούς ( McHale και Parish) μαζί με έναν χτυπημένο από τραυματισμούς Hall of Famer ( Bill Walton), έναν εξαιρετικό άσσο – πολυεργαλείο ( Dennis Johnson) και δίπλα σε αυτούς έναν μπαρουτοκαπνισμένο Danny Ainge. Αυτή ακριβώς η ομάδα ήταν αυτή που περίμενε να υποδεχτεί τον Len Bias. Τι συνέβη σε αυτήν την ομάδα με το πέρασμα των χρόνων? Ο Larry Bird ξεκίνησε τα προβλήματα τραυματισμών (πρώτα από τις πτέρνες και μετά στην μέση) ενώ ο McHale έσπασε το πόδι και αναγκάστικε να πάιξει μέσα από αυτόν τον τραυματισμό την περίοδο του 1986-87 στα playoff. Το αποτέλεσμα ήταν να μην αναρρώσει ποτέ πλήρως από αυτόν τον τραυματισμό. Το 1987 και το 1988 ήρθαν οι Lakers ενώ το 1989 και το 1990 ήρθαν οι Bad Boys να ολοκληρώσουν την αποκαθήλωσή τους και να μην τους επιτρέψουν να ξαναπάρουν πρωτάθλημα. Να βάλουμε σε αυτήν την εξίσωση τώρα και τον Bias? Ας τον βάλουμε...

Στο δίδυμο των forward των Κελτών, μπαίνει σφήνα ένας υπεραθλητικός παίκτης, με τρομακτική ενέργεια στο παιχνίδι του και πνεύμα νικητή. Το ότι γίνεται αμέσως αγαπητός από τον κόσμο στο Garden που εκτιμούσε την προσπάθεια και το πάθος πιο πολύ από όποιονδήποτε άλλον είναι δεδομένο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το πραγματικό «μαγικό κουμπί» στην ιστορία είναι ότι ο Larry Bird και ο Kevin McHale παίρνουν παραπάνω ανάσες καθώς έχουν έναν αξιόλογο παίκτη να τους ξεκουράζει. Ο νεαρός Bias μπαίνει στην διαδικασία να βάζει το κορμί του στις κόντρες και είναι αυτός που χτυπιέται με τον Worthy και τους Bad Boys. Ο Larry Bird δεν παρουσιάζει ποτέ τραυματισμούς υπέρχρησης ενώ παίζει λιγότερα και πιο ποιοτικά λεπτά. Παράλληλα προστατεύεται και ο McHale. Οι Celtics σηκώνουν 1-2 ακόμα πρωταθλήματα (τουλάχιστον), ενώ έχουν έναν ηγέτη για την επόμενη 10ετία, όπου και εχουν την δυνατότητα να ετοιμάσουν την διάδοχη κατάσταση (η οποία όταν ετοιμάτηκε οδήγησε σε μία ακόμη μπασκετική τραγωδία, τον θάνατο του Reggie Lewis). Για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε, βγάλτε από τους Bulls των 6 πρωταθλημάτων τον Scottie Pippen, από τους Jazz τον Malone ή από τους Spurs τον Duncan. Και ελάτε να το συζητήσουμε. Και έπειτα...Αλυσιδωτές αντιδράσεις..

Ο Larry Bird αποσύρεται με 5 πρωταθλήματα τουλάχιστον ,2-3 χρόνια αργότερα και κοιτάζει στα μάτια τον MJ για τον τίτλο του GOAT. Στα μάτια τον κοιτάζει και ο Len Bias ο οποίος από την φύση του είχε αυτό το προσόν. Η λίγκα έχει το αντίπαλο δέος του καλύτερου παίκτη της ζωντανό πάνω στο παρκέ. Ο Isaiah Thomas δεν παίρνει ποτέ πρωτάθλημα και η ομάδα των «ξυλοκόπων» που κέρδισε τον τίτλο μία από τις καλύτερες ομάδες (με την έννοια της ομαδικότητας όλων των εποχων), διαλύεται με τον τίτλο του loser. Η άμυνα δεν αποθεώνεται ποτέ από τους προπονητές της δεκαετίας του 1990, η οποία χρόνο με τον χρόνο ανέπτυσσε περισσότερο την τακτική της και έκανε το μπάσκετ πιο αργό...Και μετά τί? Τι άλλο θέλετε? Μιά διαφορετική dream team? Ένα διαφορετικό draft του 1986? Έναν Ρόι Τάρπλει που δεν θα ερχόταν ποτέ στην Ελλάδα γιατί τα ναρκωτικά θα ήταν λίγο πιο περιορισμένα? Πραγματικά τι...Τo what if είναι ένα παιχνίδι που δεν έχει όρια, αλλά πραγματικά, πόσο ένα άσχημο πρωινό, μπορεί να γράψει την ιστορία με άλλα γράμματα από αυτά που έχει γραφτεί σήμερα. Πόσο στ αλήθεια το μπάσκετ είναι στιγμές, οι οποίες δεν είναι πάντα μπροστά στα μάτια όλων? Ένας μεγάλος προπονητής έλεγε ότι στις ομάδες, το πιο σημαντικό είναι το πως φροντίζεις τους παίκτες εκτός γηπέδου, γιατί εκεί περνάνε το 75% του χρόνου τους...Σκεφτείτε το...Αφήστε την φαντασία σας ελέυθερη..Και μέρα που είναι, κάντε αυτήν την παραδοχή μαζί μας...Όλους εμάς τους απανταχού μπασκετόφιλους, για εκείνη την μέρα 32 χρόνια πριν, μα δημιουργείται το ίδιο συναίσθημα...Μας έκλεψαν...