ΚΑΡΕΙ ΣΚΑΡΙ: ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ

Καλοκαίρι του 1988. Το ελληνικό μπάσκετ μπαίνει σε μια νέα εποχή μετά την απόφαση της ΕΟΚ να επιτρέψει την ενίσχυση των ομάδων της Α1 με παίχτες αλλοδαπής προέλευσης. Οι επικεφαλής των συλλόγων ρίχνονται με τα μούτρα στην έρευνα αγοράς χωρίς να υπάρχουν οι σημερινές ευκολίες, η επιλογή τους ενός ξένου θα γινόταν μέσω βίντεο και επαφών με τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, μάνατζερ.

Στον Ολυμπιακό που ζούσε τις μέρες που το χρήμα έρεε άφθονο μιας και ο Κοσκωτάς το σκορπούσε αβέρτα, ο Στηβ Γιατζόγλου είχε την δυνατότητα να επιλέξει όποιον μπασκετμπολίστα επιθυμούσε, ακόμα και αν αυτός αγωνιζόταν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο ισχυρός άνδρας των Ερυθρόλευκων είχε δώσει τα δείγματα γραφής στο ποδόσφαιρο με τη μεταγραφή του Λάγιος Ντέταρι και επιθυμούσε κάτι αντίστοιχο και στο μπάσκετ. Ο εξαιρετικός γνώστης της αμερικανικής αγοράς Στηβ έριξε διάφορα ονόματα στο τραπέζι και τελικά ο εκλεκτός του ήταν ένας δίμετρος φόργουορντ με απίστευτες αλτικές ικανότητες.

Ο Κάρεϊ Σκάρι ήταν μία απο τις περιπτώσεις που πολλές φορές έχουμε πει πως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, το ταξίδι στην Ελλάδα θα το έκανε μόνο για διακοπές. Η θέση των αθλητών με τα δικά του προσόντα ήταν στο ΝΒΑ, ο Αμερικανός ήταν ένας παίχτης απο... άλλο πλανήτη. Ο τότε 26χρονος Σκάρι βρήκε επαγγελματική στέγη στη χώρα μας εξαιτίας κυρίως του χαρακτήρα του και του κεφαλιού του γιατί από ταλέντο είχε τόσο που μπορούσε να το μοιραστεί με όλους τους μετέπειτα συμπαίχτες του στις ομάδες που αγωνίστηκε. Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, ακόμα και στη Γιούτα όπου βρέθηκε μετά την εξαιρετική κολλεγιακή του θητεία στο Λονγκ Άϊλαντ, ένα απο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της γενέτειρας του της Νέας Υόρκης. Η τριετία εκεί με μέσο όρο 21 πόντους και 14 ριμπάουντ τράβηξαν το ενδιαφέρον των ομάδων του ΝΒΑ και ήταν οι Τζάζ αυτοί που του έδωσαν την ευκαιρία να κάνει το μεγάλο βήμα όταν τον επέλεξαν στο νούμερο 37 του ντραφτ το 1985.

Ενώ λοιπόν είχε όλα τα φόντα για καριέρα στο ΝΒΑ, ήδη απο την πρώτη του χρονιά ξεκίνησαν τα προβλήματα με τον νόμο, γεγονός που δεν του επέτρεψε να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή απο 15 λεπτά ανά αγώνα ως συμπαίχτης των Στόκτον και Μαλόουν. Το 1987 συνελήφθη να οδηγεί το αυτοκίνητο του σκνίπα στο μεθύσι και "φτιαγμένος" απο μαριχουάνα και τιμωρήθηκε με φυλάκιση ενός έτους με αναστολή ως προεόρτια αυτών που θα ακολουθούσαν. Οι ιθύνοντες των Τζάζ δεν μπορούσαν να ανεχτούν άλλο τα καμώματα του και τον αποδεσμευσαν τον Ιανουάριο του 1988. Ο Σκάρι προσπάθησε να παραμείνει στην Αμερική κάνοντας πραγματικότητα το παιδικό του όνειρο να αγωνιστεί με τη φανέλα της ομάδας της πόλης του, της Νέας Υόρκης έστω και με δεκαήμερο συμβόλαιο αλλά τον Απρίλιο η θητεία στο ΝΒΑ έλαβε οριστικό τέλος.

Είχε έρθει η ώρα για το υπερατλαντικό ταξίδι και κάπως έτσι στις 5 Αυγούστου έσκασε η βόμβα της απόκτησης απο τον Ολυμπιακό του Κάρεϊ Σκιούρι όπως τον έγραψαν οι εφημερίδες, με συμβόλαιο 250.000 δολλαρίων. Ο Αμερικανός δεν ήρθε απευθείας στην Ελλάδα αλλά πέταξε προς την Ολλανδία για να ενσωματωθεί στην ομάδα που πραγματοποιούσε εκεί το βασικό στάδιο προετοιμασίας και απο τα πρώτα φιλικά ήταν ηλίου φαεινότερον πως μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Μέσα στο γήπεδο έκανε κυριολεκτικά τα πάντα, σκόραρε με όποιον τρόπο ήθελε, όχι μόνο με τα αγαπημένα του καρφώματα αλλά απειλώντας απο κάθε σημείο του γηπέδου, κατέβαζε ριμπαουντ σαν φυστίκια, μάρκαρε οποιονδήποτε αντίπαλο απο το το 1 μέχρι το 5 με την ίδια άνεση, ένας ολοκληρωμένος παίχτης.

Οι φίλαθλοι ανυπομονούσαν να τον δουν εν δράσει και αυτός φρόντισε να μην τους απογοητεύσει στο ντεμπούτο του έναντιον της ΑΕΚ στις 16 Οκτωβρίου του 1988. Απέναντι στον επίσης ΝΒΑερ Ντάνι Βρέϊνς, ο Σκάρι έλυσε την απορία του Βαγγέλη Αγγέλου που τον είχε ρωτήσει πως θέλει να του πασάρει τη μπάλα. "Απλά πέταξε τη κάπου κοντά στο καλάθι και μην ανησυχείς. Εγώ θα την πιάσω" ήταν η απάντηση του Αμερικανού και σε εκείνο το παιχνίδι όπως και στα υπόλοιπα έγινε ακριβώς αυτό, ο Αγγέλου ύψωνε και ο Σκάρι κάρφωνε.

Με τον αγαπημένο του τρόπο σκοραρίσματος, ο Κάρεϊ ξεσήκωσε την εξέδρα στη νίκη εναντίον του Παναθηναϊκού με οχτώ (8) καρφώματα, έσπασε το ταμπλό σε αγώνα με τον Ηρακλή και γενικά ήταν απο τις ατραξιόν του πρωταθλήματος. Αλλά όσο εκρηκτικός ήταν εντός παρκέ άλλο τόσο ήταν και εκτός όπως μας διδάσκει η ιστορία του κυνηγητού με τον Στηβ Γιατζόγλου τον οποίο παρολίγο να ξεκοιλιάσει με ψαλίδι προτού περάσει σε εκδηλώσεις αγάπης για τον προπονητή του.

Σε φιλικό αγώνα στο Μετς με το Παγκράτι, ο Αμερικανός συγκρούστηκε με τον Σάκη Τζαλαλή και πέφτοντας στο παρκέ χτύπησε σοβαρά τον αγκώνα του. Ο Γιατζόγλου πιστεύοντας πως ήταν μια εξάρθρωση επιχείρησε επανάταξη του οστού στον παίχτη του που ούρλιαζε απο τους πόνους και τελικά την επόμενη μέρα αφού εξετάστηκε απο ορθοπεδικό διαπιστώθηκε πως είχε υποστεί κάταγμα στον αγκώνα. Τρελλαμένος και ταυτόχρονα "φτιαγμένος" απο κοκαΐνη ο Σκάρι πήγε στην προπόνηση για να τα "πούνε" με τον προπονητή του που θεωρούσε υπεύθυνο για τον τραυματισμό. Κλειδώθηκαν στα αποδυτήρια και εκεί τα δύο άξια τέκνα του Μπρούκλιν επιδόθηκαν σε πυγμαχικό αγώνα που περιελάμβανε μπουνιά απο τον Σκάρι στον Στηβ, κεφαλοκλείδωμα του Γιατζόγλου στον Κάρεϊ, δαγκωνιά του Αμερικανού στον προπονητή και απόπειρα να του καρφώσει ένα ψαλίδι. Η ιστορία συνεχίζεται με την άφιξη της αστυνομίας, το "μπουκέτο" του Σκάρι σε αστυνομικό και το κυνηγητό στα πέριξ του γηπέδου και τελειώνει με την επική ατάκα του μουρλοΚάρεϊ προς τον Στηβ "Υοu know how much I love you".

Ο Σκάρι έφυγε απο την Ελλάδα λίγο μετά το περιστατικό αφήνοντας ως παρακαταθήκη 21 πόντους 10 ριμπάουντ και 2 κοψίματα στους 19 αγώνες που πρόλαβε να αγωνιστεί με τα ερυθρόλευκα. Έπαιξε μία χρονιά στο CBA, μας έδειξε ψήγματα του σπάνιου ταλέντου του στην ισπανική Γκρανολέρ στην αυγή της δεκαετίας του 90 και απο εκεί και πέρα ξεκίνησε η αγωνιστική αλλά και προσωπική κατρακύλα για τον Αμερικανό που θέλοντας να εξασφαλίσει το επόμενο σνιφάρισμα υπέγραψε συμβόλαια στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, ακόμα και τη Χιλή.

Ο εθισμός του στα ναρκωτικά ήταν τόσο μεγάλος που ρίσκαρε μέχρι και την υγεία του για να έχει χρήματα. Τον Μάρτιο του 90 και ενώ βρισκόταν στην Ισπανία, το αυτοκίνητο που οδηγούσε εξετράπη της πορείας του, έπεσε σε χαντάκι και ο Σκάρι τραυματίστηκε σοβαρά στα οστά του λαιμού του. Χειρουργήθηκε και ενώ οι γιατροί του συνέστησαν τουλάχιστον πενταετή αποχή απο τα γήπεδα προτρέποντας τον ουσιαστικά να βάλει τελεία στην καριέρα του, αυτός επανήλθε στα δύο χρόνια για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τα πάθη του.

Η ιστορία του Σκάρι, ιστορία καταχρήσεων και λανθασμένων επιλογών δεν θα μπορούσε να έχει χαρούμενο τέλος. Όταν γύρισε στην Αμερική θέλησε να μείνει στο μπάσκετ ως προπονητής σε μικρά παιδιά. Οι δαίμονες του όμως δεν τον άφησαν ποτέ σε ησυχία και η κατάληξη του Κάρεϊ ήταν ο εγκλεισμός του στη φυλακή για ληστεία και υποθέσεις ναρκωτικών. Τα ίχνη του έχουν χαθεί απο το 2010 και το πιθανότερο είναι πως βρίσκεται ακόμα πίσω απο τα κάγκελα.

Κάποτε υπήρξε μια εποχή που ο Κάρεϊ Σκάρι το πρωί, με το άλμα του ακουμπούσε το ταβάνι του ουρανού όταν όμως ερχόταν το βράδυ κολυμπούσε στην απέραντη θάλασσα της άσπρης σκόνης. Κρίμα..