ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΟΡΙΝΟ ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Αν ρωτήσουμε μερικούς τυχαίους περαστικούς στον δρόμο τι γνωρίζουν για την πόλη του Τορίνο, οι απαντήσεις θα είναι ποικίλες. Οι λάτρεις των τεσσάρων τροχών θα απαντήσουν ότι είναι η πατρίδα της FIAT. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα σου υπενθυμίσουν ότι εκεί εδρεύουν δύο από τις πιο ιστορικές ομάδες, η Γιουβέντους και η Τορίνο. Όσο για τους λίγο πιο ψαγμένους; Αυτοί θα σε εκπλήξουν λέγοντας σου ότι η πόλη αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας.

Για τους φίλους του Άρη όμως η σπουδαία πόλη του ιταλικού Βορρά, θα τους θυμίζει πάντα τον θρίαμβο του 1993. Τότε που ο "Αυτοκράτορας" μπόρεσε επιτέλους να ξορκίσει τους εφιάλτες των Φάιναλ φορ και μέσω του δευτέρου τη τάξει ευρωπαϊκού θεσμού, το Κύπελλο Κυπελλούχων να λυτρωθεί για τα χρόνια της περιπλάνησης. Η ομάδα που την προηγούμενη δεκαετία ήταν ο Άρης όλης της Ελλάδας είχε μπει στον αστερισμό της νέας εποχής μετά απο 13 χρόνια. Το καλοκαίρι του 92 θα έβρισκε τον  "Αυτοκράτορα" αντιμέτωπο με πρωτόγνωρες  καταστάσεις που είχε πολλά  χρόνια να ζήσει.

Το πρωτάθλημα είχε αλλάξει χέρια ταξιδεύοντας στην ασπρόμαυρη πλευρά του Παλέ ντε Σπορ και η αποτυχία της εξόδου στο Κύπελλο Πρωταθλητριών έθετε νέα δεδομένα, αγωνιστικά και οικονομικά. Το μεγαλύτερο σοκ όμως προήλθε απο την απόφαση της διοίκησης Μητρούδη για την αποπομπή του Γκάλη. Ο "Γκάνγκστερ" κατηφόρισε προς την Αθήνα και ο νέος Άρης του Στηβ Γιατζόγλου ετοιμαζόταν για την μετά Νικ εποχή. Ο Μητρούδης θέλοντας να κατευνάσει την οργή του κόσμου και με την βοήθεια του Στηβ θα φέρει στην ομάδα ένα τεράστιο όνομα. Ο αλησμόνητος Ρόι Τάρπλευ ήταν αυτός που θα προσπαθούσε να κάνει τους Αρειανούς να ξεχάσουν τον Γκάλη. Για τη θέση του δεύτερου ξένου επιλέχθηκε ένας βετεράνος των ευρωπαϊκών γηπέδων με σπουδαία καριέρα στην Ιταλία, ο Τζέι Τζέι Άντερσον.

Η χρονιά ξεκίνησε ιδανικά με μεγάλες νίκες και μαγικές εμφανίσεις απο τον Ρόι που στις καλές και ξεμέθυστες μέρες του έκανε πραγματικά πλάκα. Μέχρι τον τραυματισμό του και την εμφάνιση των οικονομικών προβλημάτων, η ομάδα έδειχνε ικανή για μεγάλα πράγματα. Στα μέσα της σεζόν έκανε μια κοιλιά και ο Γιατζόγλου πλήρωσε το μάρμαρο. Στη θέση του προσλήφθηκε ένας παλιός γνώριμος του Άρη, ο Ισραηλινός Σβι Σερφ. Ο έμπειρος "Τσβίκα" επανέφερε την ηρεμία  και ο "Αυτοκράτορας" που εξ αρχής θεωρούνταν από τα φαβορί για το Κύπελλο Κυπελλούχων συνέχισε την πορεία προς τον τελικό. Προκρίθηκε πανεύκολα απο τον όμιλο με μία μόλις - άνευ σημασίας - ήττα απο την Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν στο Ισραήλ. Η Ισπανική Σαραγόσα του Κίκε Αντρέου ήταν το τελευταίο εμπόδιο για το εισιτήριο του τελικού.Ο "Δράκος" μπήκε μπροστά  στα δύο παιχνίδια και με 29 και 32 πόντους αντίστοιχα οδήγησε τον Άρη σε δύο νίκες και  την πρόκριση, την πρώτη για την ομάδα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό.

Εκεί που τον περίμενε μία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό ομάδα που όμως λόγω της καταγωγής της τοποθετούσε τον αγώνα σε άλλη κλίμακα απο αυτήν ενός απλού αγώνα μπάσκετ. Η τουρκική Εφές Πίλσεν - ο πρόγονος της Αναντολού - ήταν η ανερχόμενη δύναμη της χώρας της και ονειρευόταν να γίνει η πρώτη ομάδα της γείτονος που θα κατακτούσε έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Το μεγάλο αστέρι της ήταν ο δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη φανέλα της Γιουγκοπλάστικα, ο Πέταρ Ναουμόσκι. Ο Σκοπιανός γκαρντ είχε βρεθεί κοντά στη μεταγραφή του στον Άρη το 1991 κατόπιν εισήγησης του Λάζαρο Λέσιτς αλλά λόγω διαφοράς στο οικονομικό η μετακίνηση του παίχτη δεν ευοδώθηκε. Στις υπόλοιπες θέσεις οι Τούρκοι διέθεταν τον ανερχόμενο Ουφούκ Σαρίτσα και τον σουτέρ Βολκάν Αϊντίν, ενώ το δίδυμο της ρακέτας απαρτιζόταν απο τον Ταμέρ Οϊγκούτς και τον Αμερικανό power forward Λάρυ Ρίτσαρντ με το περίεργο στυλ στις ελεύθερες βολές. Καθοδηγητής της από τον πάγκο, ο καλύτερος Τούρκος προπονητής εκείνη την εποχή, ο Αϊντίν Ερς.

Παρόλες τις προσπάθειες των παραγόντων των δύο ομάδων για εκτόνωση του κλίματος,  η έξαρση του Μακεδονικού ζητήματος και οι ανέκαθεν τεταμένες σχέσεις μας με την Τουρκία, είχαν θέσει τους αξιωματούχους της FIBA σε συναγερμό. Ιδιαίτερα όταν έγινε γνωστή η παρουσία 5500 οπαδών του Άρη και μόλις 500 της Εφές, η ιταλική αστυνομία τοποθέτησε σε καίρια σημεία του γηπέδου 800 καραμπινιέρους. Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι κερκίδες του Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, στις 16 Μαρτίου 1993 δονούνταν απο τον "κιτρινόμαυρο σεισμό".

 Ο Άρης ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί αλλά έπρεπε να το επιβεβαιώσει και στο παρκέ. Η τακτική απομόνωσης και η μίνι δεκαήμερη προετοιμασία που επέλεξε ο Σερφ στα βουνά του Μπόρμιο είχε βαρύνει το μυαλό και τα πόδια των παιχτών του Άρη. Και αυτό ήταν κάτι που φάνηκε σχεδόν απο την αρχή του μεγάλου τελικού. Οι Τούρκοι γνώριζαν από την κατασκοπία ότι αν πήγαινε το παιχνίδι σε γρήγορο ρυθμό και υψηλό σκορ, ήταν χαμένοι απο χέρι έχοντας απέναντι τους μία ομάδα με μέσο όρο 88 πόντους στην επίθεση. Αργό τέμπο λοιπόν και πιεστική άμυνα. Και αρχικά φαινόταν να πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι παίχτες του "Αυτοκράτορα" μπήκαν σαν υπνωτισμένοι στο παρκέ, προηγήθηκαν 1 - 11 στα πρώτα λεπτά. Ο Άντερσον ήταν ο πρώτος που "ξύπνησε" και  δεν επέτρεψε στην Εφές να ξεφύγει ακόμα περισσότερο στο σκορ. Τα καλά νέα ήρθαν από την πλευρά του Οϊγκούτς που επωμιζόμενος το μαρκάρισμα του Τάρπλευ, χρεώθηκε γρήγορα με 3 φάουλ. Οι Τούρκοι βρήκαν τις λύσεις στο πρόσωπο του Αϊντίν, που έκανε τη ζημιά στο πρώτο ημίχρονο. Το ημίχρονο έληξε με 32 - 29 υπέρ της Εφές και όλοι περίμεναν το ξέσπασμα του Άρη.

Διαψεύδοντας όμως τις προσδοκίες  ο "Αυτοκράτορας" συνεχίσε την αστοχία του, πνιγμένος στο άγχος. Ο Ρόι θα πάρει τη σκυτάλη απο τον Αντερσον και θα βάλει στα καλάθια τον Ρίτσαρντ, ενώ οι Τούρκοι προσπαθούν με τον Σαρίτσα αφού ο Ναουμόσκι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα από την εξουθενωτική άμυνα του Μέμου Ιωάννου. Και οι δύο ομάδες είναι εκνευριστικά άστοχες και ιδιαίτερα ο Άρης που θα τελειώσει το παιχνίδι χωρίς να ευστοχήσει σε προσπάθεια για τρίποντο. Μετά το 4ο φάουλ, ο Ερς θα τραβήξει τον Αϊντίν στον πάγκο και οι Αρειανοί θα πάρουν επιτέλους το προβάδισμα με 42 - 40 στο 30ο λεπτό. Έλληνες και Τούρκοι βλέπουν το καλάθι σαν την τρύπα της βελόνας και στο 37' το σκορ θα γίνει 50 - 45 υπέρ του Άρη με καλάθι του Άντερσον, κάνοντας τους οπαδούς να πιστεύουν οτι η ομάδα θα δείξει επιτέλους την ανωτερότητα της.

 Το εύστοχο τρίποντο του Σαρίτσα θα επαναφέρει το άγχος και την αγωνία. Στον χρόνο που απομένει και οι δύο θα δώσουν ρεσιτάλ αστοχίας και λαθών. Με ένα τέτοιο - κάνοντας βήματα  - 18" πριν την εκπνοή, ο Γιαννάκης που δεν θύμιζε σε τίποτα τον "Δράκο" των ημιτελικών, θα αναπτερώσει τις ελπίδες της Εφές. Το παιχνίδι και το τρόπαιο κρέμονται απο μια κλωστή και την τελευταία επίθεση από τα χέρια του Ναουμόσκι. Ο Σκοπιανός με τον Ιωάννου να τον επιτηρεί θα διεισδύσει στην ελληνική ρακέτα, θα προσποιηθεί και θα σουτάρει με ταμπλό. Η μπάλα θα κάνει το χατήρι του Άρη και ολοκλήρου του ελληνικού μπάσκετ και δεν θα μπει στο καλάθι αλλά θα βρεθεί στα χέρια του Μισούνοφ που άρπαξε το ριμπάουντ.

 Ήταν η δικαίωση των κόπων της ομάδας που απο το 1985 πρωταγωνιστούσε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έβαλε το άθλημα στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Με το σφύριγμα της λήξης επικράτησε πανδαιμόνιο. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι καραμπινιέροι εξαφανίστηκαν από το γήπεδο και το παρκέ γέμισε με πανηγυρίζοντες οπαδούς του Άρη. Την ώρα που ο Βαγγέλης Βουρτζούμης έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον κόβοντας το διχτάκι της μπασκέτας, εκείνη την ίδια ώρα της γιορτής ξεκινούσε ο πόλεμος.

 Ένα μπουκάλι που πετάχτηκε από την πλευρά των Τούρκων και η "στενή επαφή" του Λάρυ Ρίτσαρντ με έναν Έλληνα οπαδό άναψαν τη σπίθα. Μαινόμενοι οι Αρειανοί, επιτέθηκαν στους Τούρκους που φυσικά δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Πυρομαχικά άλλωστε υπήρχαν μπόλικα. Καρέκλες, πάγκοι, μπουκάλια εκτοξεύονταν εκατέρωθεν με στόχο τα κεφάλια των "εχθρών". Τελικά και αφού το παρκέ θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο, οι Ιταλοί εδέησαν να παρέμβουν και οι πιο ψύχραιμοι εξομάλυναν την κατάσταση. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και η απονομή παρόλη την άρνηση του επικεφαλής της FIBA Europe, του Αλντο Βιτάλε. Ο Ιταλός πείστηκε να παραδώσει το Κύπελλο μετά το ακράδαντο επιχείρημα των ανθρώπων του Άρη ότι αν επιμείνει, δε μπορούν να εγγυηθούν για τις "αντιδράσεις" των οπαδών.

Ο πέλεκυς έπεσε βέβαια,  με αποκλεισμό της έδρας την επόμενη χρονιά αλλά αυτό μικρή σημασία είχε εκείνο το βράδυ Αυτό που μετρούσε ήταν η μεγάλη στιγμή του Άρη που επιτέλους κατάφερνε να εκπληρώσει την αναζήτηση του "χαμένου θησαυρού" έχοντας πάντα στο πλευρό του τους οπαδούς του που στο Τορίνο όπως και σε κάθε ευρωπαϊκό γήπεδο, δεν σταμάτησαν λεπτό να χοροπηδάνε στους ρυθμούς του "ΑΡΗ ΘΥΜΗΣΟΥ"...