Η ΧΑΚΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΤΡΑΖΕΝ

Λίγες εβδομάδες είχαν περάσει από τη συγκλονιστική σειρά τελικών και την αμφιλεγόμενη ανάδειξη της Μπόσνα ως πρωταθλήτριας της σεζόν 1982-83, όταν ο Ντράζεν κλήθηκε να καταταγεί στο Κέντρο Ναυτικής Εκπαίδευσης στην Πούλα της Κροατίας.

Η εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας ήταν μία υποχρέωση που δεν μπορούσε κανείς να αποφύγει στη Γιουγκοσλαβία ακόμα και αν αυτός ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα της χώρας στο εθνικό άθλημα. Μην έχοντας κλείσει καλά καλά τα 19 του χρόνια, ο Πέτροβιτς πέρασε την πύλη και ενδύθηκε τη λευκή στολή του υπηρετούντα ναύτη στο Jugoslavenska Ratna Mornarica (Γιουγκοσλαβικό Πολεμικό Ναυτικό).

Τους οχτώ από τους συνολικά δεκαπέντε μήνες της θητείας θα παρέμενε στην Πούλα αν και εδώ που τα λέμε επειδή η παρουσία του στην εθνική κρίθηκε απαραίτητη εν όψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αμέσως μετά την περάτωση της βασικής εκπαίδευσης του δόθηκε και η πρώτη άδεια για να ενσωματωθεί στην προετοιμασία των Πλάβι.

Έφυγε στα τέλη Μαΐου και επέστρεψε δύο μήνες αργότερα αφού μετά το γαλλικό Ευρωμπάσκετ συμμετείχε και στην Πανεπιστημιάδα του Έντμοντον στον Καναδά όπου κατέκτησε τη δεύτερη θέση. Με την άφιξη του στην Πούλα, κλήθηκε να παρουσιαστεί στον Διοικητή του, είχε φτάσει η ώρα και για το Ναυτικό να εκμεταλλευτεί την παρουσία του στις τάξεις του.

Εκτός από τον Ντράζεν, στον Ναύσταθμο υπηρετούσαν και άλλοι μπασκετμπολίστες ομάδων της πρώτης κατηγορίας όπως ο Ίβιτσα Ντούκαν της Γιουγκοπλάστικα, ο Ντραζένκο Μπλάζεβιτς της Ζαντάρ και ο συμπαίχτης του "Μότσαρτ" στη Σιμπένκα, ο Νέναντ Σλάβιτσα. Αυτοί οι τέσσερις που έμειναν στην ιστορία του Γιουγκοσλαβικού μπάσκετ με το παρατσούκλι "Το κουαρτέτο του Ντράζεν" και άλλοι έξι ναύτες τέθηκαν υπό τις οδηγίες του παλιού παίχτη Σλόμπονταν Γιοβάνοβιτς και ετοιμάστηκαν για τη συμμετοχή τους στη διοργάνωση του Κυπέλλου.

Ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο με νίκη απέναντι στη Ριέκα, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας με 42 πόντους του Ντράζεν και πέρασαν στους 16, εκεί που τους περίμενε η Γιουγκοπλάστικα. Στη μονομαχία με τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς ο Πέτροβιτς επικράτησε με 34 πόντους έναντι των 25 του γκαρντ των Žuti αλλά δεν στάθηκαν αρκετοί για τη νίκη και την πρόκριση, η ομάδα του Ναυτικού ηττήθηκε με 97-90 και η πορεία της στη διοργάνωση έλαβε τέλος μετά πολλών επαίνων.

Απέμεναν άλλοι εννέα μήνες για την εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων του αλλά ο Ντράζεν συνέχισε να είναι ενεργός μπασκετμπολίστας. Τον Νοέμβριο συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της εθνικής για το καθιερωμένο ταξίδι στην Αμερική και την περιοδεία αγώνων με αντιπάλους τα κορυφαία κολλεγιακά προγράμματα. Ο "Μότσαρτ" άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στους προπονητές και πιο πολύ στον Ρίτσαρντ "Ντίγκερ" Φέλπς του Νότρ Ντάμ που του κατέθεσε επίσημη πρόταση για υποτροφία, ο Αμερικανός ονειρευόταν δίδυμο στα γκαρντ τον Γιουγκοσλάβο με τον Ντέιβιντ Ρίβερς.

Ο Ντράζεν απέφυγε να απαντήσει στον Φέλπς, άλλωστε του απέμεναν εφτά μήνες μέχρι να πάρει το απολυτήριο του και γύρισε στη Γιουγκοσλαβία όχι όμως στην Πούλα αλλά στο Βελιγράδι και στην οδό Νεμάνια, εκεί όπου στεγαζόταν η Ομοσπονδιακή Γραμματεία Λαϊκής Άμυνας. Θέλοντας να μη χάσει τη φόρμα του εν όψει και των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, συμμετείχε στις προπονήσεις της Παρτιζάν, της ομάδας που οι περισσότεροι πίστευαν πως είχε αποκτήσει το προβάδισμα σε ενδεχόμενη μεταγραφή του. Μαζί του προπονούταν και ο Περάσοβιτς που συνέπεσε να υπηρετεί και αυτός την ίδια περίοδο και στο ίδιο κτίριο με τον Ντράζεν και αυτό που θυμόταν από εκείνα τα χρόνια είναι η αφοσίωση του "Μότσαρτ" στην προπόνηση και η σκληρή δουλειά με πιο χαρακτηριστικό τις πέτρες που έδενε στο γιλέκο με το οποίο έτρεχε ώστε να προσθέσει περισσότερο βάρος.

Τον Ιούνιο του 1984 όλοι περίμεναν την απόφαση του για τη συνέχεια της καριέρας του και αυτός γνωρίζοντας την αγωνία έσπευσε στις 6 Ιουνίου με την άφιξη του στη Λίμνη Πλίτβιτσε για να ενταχθεί στην προετοιμασία της εθνικής ομάδας να ανακοινώσει πως ο τυχερός πλειοδότης ήταν η Τσιμπόνα, θα έπαιζε στο πλευρό του αδερφού του.

Με τον Αλεξάντερ και τους υπόλοιπους Πλάβι πέταξαν για το Λος Άντζελες, αγωνίστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και όταν επέστρεψαν με το χάλκινο μετάλλιο στα μέσα του Αυγούστου στη Γιουγκοσλαβία, ο μικρός Πέτροβιτς παρέμεινε για λίγες ημέρες στο Βελιγράδι μέχρι να φτάσει η ώρα της απόλυσης του από το Ναυτικό μετά από δεκαπέντε μήνες, ένα χρονικό διάστημα που ακόμα και σήμερα οι πρώην συμπατριώτες του θυμούνται ως τη "χακί χρονιά του Ντράζεν"...