Η ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΖΑ

Όλοι ήξεραν πως το καλοκαίρι θα φύγει, το ΝΒΑ τον περίμενε. Και αυτός θέλοντας να κάνει κάτι που δεν επρόκειτο να ξεχαστεί ποτέ, πήρε τη μπάλα στα χέρια του με 17" να απομένουν στο χρονόμετρο.

Επτά χρόνια πριν ο Μπάνε προσπάθησε να πάρει το παιχνίδι αλλά δυστυχώς υπήρξε χρόνος και για την Ρεάλ. Αυτός ήταν αποφασισμένος να μην αφήσει κανένα περιθώριο για αντίδραση στον Ολυμπιακό. Με τον Βουκσεβιτς κολλημένο πάνω του και συνοδεία τον εκκωφαντικό θόρυβο απο τα μεγάφωνα και τις ιαχές των οπαδών, ξεκίνησε να ντριπλάρει.

Στα 3" έκανε την κίνηση να μπει προς τα μέσα, ο Βουκσεβιτς για λίγο, όσο κρατάει ένα βλεφάρισμα, έχασε την επαφή μαζί του. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο, σηκώθηκε γέρνοντας ελαφρά το κορμί του προς τα πίσω. Η μπάλα έφυγε απο το δεξί του χέρι με έναν μόνο προορισμό, το καλάθι.

Σαν να πάγωσε ο χρόνος, συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές, κόσμος, κρατούσαν την ανάσα τους και για μια στιγμή μόνο θα μπορούσες να ακούσεις τον ήχο της καρφίτσας που έπεφτε. Και ύστερα; Nothing but net που λένε και οι Αμερικανοί, άγγιχτο, χλατσωτό που λέγαμε κάποτε στα ανοιχτά, ο ΠΑΟΚ στον τελικό, ο Ολυμπιακός στο καναβάτσο.

6 Μαΐου 1998, η Ραψωδία του Πέτζα...