Η ΜΠΑΣΚΕΤΑ ΤΟΥ DRAZEN

Οδός Πέταρ Πρεράντοβιτς στο Σίμπενικ. Η ηλικιωμένη γυναίκα που κρύβεται πίσω απο τις τραβηγμένες κουρτίνες, στέκεται αρκετή ώρα και κοιτάζει απέναντι. Τίποτα δεν θυμίζει το παρελθόν, ο ήχος της μπάλας που χτυπάει στην άσφαλτο δεν ακούγεται πια ούτε οι φωνές εκείνου και των φίλων του.

Ακόμα και το γκαράζ, το τρίτο στην σειρά χτίστηκε και τώρα είναι ένας τσιμεντένιος τοίχος. Μόνο η μπασκέτα είναι πάντα εκεί, μία στεφάνη και το ξύλινο ταμπλό έτοιμη να διηγηθεί την ιστορία μιας παρέας και του μικρότερου μέλους της που ακόμα και όταν μεγάλωσε, επέστρεφε στο δρομάκι για τα κλασσικά μονά που εκείνη την στιγμή είχαν την ίδια αξία με το πολυτιμότερο τρόπαιο, με το πιο ακριβό συμβόλαιο.

Η πρώτη μπασκέτα τοποθετήθηκε στην οδό Τριγκλάβσκα απο τον μεγαλύτερο αδερφό του τον Αλεξάντερ και τους φίλους του, τον Ίβιτσα Ζιβκοβιτς, τον Νενο Ρουντελιτς, τον Ζέλικο Στεβελιτς και τον αρχηγό της παρέας τον Νταλιμπορ Σικιτς. Ο πατέρας του Σικιτς που ήταν σιδεράς τους έφτιαξε το στεφάνι και οι πιτσιρικάδες προσάρμοσαν σε αυτό με καρφιά ένα υποτυπώδες ταμπλό. Δεν χρειάζονταν τίποτα άλλο, η μπασκέτα τους ήταν έτοιμη. Σχεδόν πάντα είχαν ως θεατή και τον εξάχρονο αδερφό του Αλεξάντερ που με την αθωότητα της ηλικίας του περίμενε υπομονετικά να τελειώσουν οι μεγάλοι το παιχνίδι τους και ύστερα έπαιρνε την μπάλα -δώρο του αδερφού του στα πέμπτα του γενέθλια- και προσπαθούσε να πετύχει και αυτός μερικά καλάθια.

Όταν η οδός Τριγκλάβσκα έγινε ένας πολυσύχναστος δρόμος γεμάτος αυτοκίνητα, οι πιτσιρικάδες αποφάσισαν να μετακομίσουν το "γήπεδο" τους σε ένα πιο ήσυχο μέρος. Επέλεξαν την Πέταρ Πρεράντοβιτς και το γκαράζ της οικογένειας Μάτσουκα αλλά έπρεπε να κατασκευάσουν και μία καινούρια μπασκέτα μιας και η παλιά είχε καταστραφεί απο την πολυχρησία. Τα υλικά βρέθηκαν σε μία εγκαταλελειμμένη αποθήκη κοντά στην παραλία της Γιαντρια και αφού στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για την μεταφορά τους, ένα απόγευμα του 1974 το δημιούργημα τους υψώθηκε πάνω απο την πόρτα του γκαράζ.

Το κατασκευασμένο απο ένα βαρέλι κασσίτερου στεφάνι ήταν μικρότερο σε διάμετρο απο το κανονικό αλλά ήταν μία ασήμαντη λεπτομέρεια που ουδόλως ενδιέφερε την παρέα και ειδικά τον πιτσιρικά αδερφό του Αλεξάντερ που ήταν πια δέκα χρονών και συναγωνιζόταν τον πρεσβύτερο της οικογένειας και τους φίλους του ως ίσος και αρκετές φορές ως καλύτερος τους.

Για τα επόμενα 19 χρόνια το μπάσκετ ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας στο στενό δρομάκι του Σίμπενικ. Η παρέα της Τριγκλάβσκα μεγάλωσε με παιδιά που αργότερα θα άφηναν το δικό τους αποτύπωμα στο άθλημα, όπως ο Νεβεν Σπαχια, ο Ίβιτσα Ζουριτς και φυσικά ο τσόγλανος με το αλαζονικό βλέμμα που ακόμα και όταν έφυγε για το Ζάγκρεμπ, ακόμα και όταν βρισκόταν στη Μαδρίτη, κάθε φορά που επέστρεφε στο Σίμπενικ, χαιρετούσε τους γονείς του και μετά κατέβαινε γρήγορα τις σκάλες του πατρικού του για να βρεθεί στον δρόμο και να παίξει μονό με τα φιλαράκια του.

Μετά απο εκείνο το καταραμένο απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1993, σαν κάποιος να γύρισε τον διακόπτη και το μπάσκετ σταμάτησε στην οδό Πέταρ Πρεράντοβιτς. Κανένας δεν διανοήθηκε ποτέ ξανά να σουτάρει στην δική του μπασκέτα, αυτή που ήταν γνωστή ως " η μπασκέτα του Ντράζεν"...