Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΔΡΑΚΟΓΕΝΙΑΣ

Η Γιουγκοσλαβία - στην προκειμένη περίπτωση τα απομεινάρια της- μας ταίριαζε ως πεδίο δόξης λαμπρό αλλά ερχόταν ωραία και στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Στο Σπλίτ το 79 με τον Δράκο παρόντα κερδίσαμε τους Πλάβι και αναδειχθήκαμε Μεσογειονίκες και δέκα χρόνια αργότερα στο Ζάγκρεμπ ανεβήκαμε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου του γιουγκοσλαβικού Ευρωμπάσκετ.

Είχε έρθει και η ώρα του Βελιγραδίου, είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή για τον Παναγιώτη να σηκώσει ξανά το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης ως προπονητής αυτή τη φορά, ο μοναδικός στην ιστορία που το κατάφερε. Η ομάδα που αυτός προετοίμαζε για δύο χρόνια, αυτή που ανανέωσε με σκληρές αποφάσεις για παίχτες που είχαν τιμήσει τη Γαλανόλευκη, τα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτόν ως πρότυπο και που το προηγούμενο βράδυ θυμίζοντας τον στο πάθος είχαν πετύχει μια επική νίκη και πρόκριση στον τελικό.

Απέναντι τους ο μοναχικός καβαλάρης που με την προσωπική του αύρα έφερε μία μετρίων δυνατοτήτων ομάδα να διεκδικεί το στέμμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.Ο μεγάλος Ντιρκ προσπάθησε, κατέθεσε ολάκερο το ταλέντο του στο παρκέ της Μπεογκράτσκα Αρίνα αλλά οι αντίπαλοι του ήταν μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Δώδεκα Ελληνόπουλα που είχαν ακούσει τόσες φορές το παραμύθι ενός αληθινού Δράκου και ήθελαν να το ζήσουν και αυτοί μαζί με 7.000 συμπατριώτες τους που δεν έβλεπαν την ώρα να το σηκώσουν το γ@€&ενο.

Αποθέωσαν όμως όπως του άξιζε τον Ντιρκ που έκατσε στον γερμανικό πάγκο τέσσερα λεπτά πριν το τέλος του τελικού και μετά περίμεναν υπομονετικά το σφύριγμα της λήξης. Ένα σφύριγμα που σήμαινε πως το ελληνικό μπάσκετ, η Γαλανόλευκη αρμάδα βροντοφώναζε "Εδώ είμαι".

Βελιγράδι 25 Σεπτεμβρίου 2005, η μεγάλη στιγμή της Δρακογενιάς.