Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Τρίτη και 13, η μαύρη Τρίτη στην ιστορία του τμήματος μπάσκετ του ΠΑΟΚ και η μεγαλύτερη μέχρι τότε χαμένη ευκαιρία ώστε μια ελληνική ομάδα να σηκώσει το πολυπόθητο τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Έμοιαζαν όλα ιδανικά εκείνο τον Απρίλη και οι παροικούντες πίστευαν πως επιτέλους είχε φτάσει η ώρα για το ελληνικό μπάσκετ να σταματήσει να κυνηγάει τους ανεμόμυλους. Και ποιος να τους αδικήσει; Ο Δικέφαλος του Βορρά ήταν η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα εκείνη τη χρονιά, η πεντάδα του προκαλούσε τρόμο με τον Τζόνι και τον Μπάνε να οργανώνουν και να εκτελούν αντίστοιχα ενώ η front line με Κεν, Κλιφ και Φασούλα αφού άργησε λίγο να συντονίσει μέχρι ο παίχτης ομάδας Μπάρλοου θυμηθεί τα χρόνια του στο Μιλάνο παίζοντας στο 3, ήταν απολαυστική.

Ο ΠΑΟΚ πέρασε άνετα απο τον όμιλο, έκανε πλάκα στους 8 με την Ορτέζ του Μουρεσάν και κατέβηκε στον Πειραιά ως το μεγάλο φαβορί του Φάιναλ Φορ. Στο ημερολόγιο είχαν σημαδέψει την 15η Απριλίου και όλος ο οργανισμός περίμενε στον τελικό την Ρεάλ για να πάρει ρεβάνς για τη Νάντ έναν χρόνο πριν. Η Λιμόζ όμως τους χάλασε τα σχέδια αλλά αυτό δεν δυσαρέστησε τους 12.000 Παοκτσήδες που πίστευαν πως η Μπενετόν δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο για το στέμμα του βασιλιά της Ευρώπης.

Το μπάσκετ όμως είναι ένα άθλημα που ο νικητής κρίνεται στο παρκέ και οχι στα χαρτιά. Τα σχέδια του Ίβκοβιτς ανατράπηκαν μεμιάς απο το γρήγορο φόρτωμα με φάουλ του Φασούλα που κανείς δεν κατάλαβε για ποιον λόγο κυνηγούσε τον Ρουσκόνι μέχρι το τρίποντο.

Τα μαρκαρίσματα άλλαξαν υποχρεωτικά, ο Μπάρλοου που είχε κάνει καλή δουλειά με τον ισοϋψή Κούκοτς πήγε αναγκαστικά πάνω στον Ρουσκόνι και ο Μπουντούρης στον Κροάτη. Και κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο Χρήστος Τσέκος, οχι φυσικά με τον ρόλο που τα χρόνια που πέρασαν του απέδωσαν, δηλαδή αυτόν του ανθρώπου που θα ρύθμιζε τον ημιτελικό αλλά με αυτόν που πραγματικά θα είχε.

Κανένα παιχνίδι δεν θα έκρινε ο Χρηστάρας των ολιγόλεπτων συμμετοχών και της ανύπαρκτης επιθετικής προσφοράς. Αυτό που θα γινόταν, θα ήταν να ρίξει μπόλικο ξύλο στον Ρουσκόνι, ίσως να κέρδιζε και κάποια φάουλ απο τον σέντερ της Μπενετόν αλλά το κυριότερο πιστεύω πως θα επέτρεπε στον Μπάρλοου να παραμείνει πάνω στον Κούκοτς. Ο Τόνι με αντίπαλο τον κοντύτερο σχεδόν κατά είκοσι πόντους Νίκο Μπουντούρη έμπαινε προς τα μέσα, σερβίροντας ασίστ στον Ρουσκόνι κάνοντας ήρωα τον δυνατό αλλά άτεχνο Στέφανο.

Ακόμα και έτσι όμως, ο ΠΑΟΚ βρήκε τις λύσεις και προηγήθηκε με 68-61, διαφορά που αν την κρατούσε θα του χάριζε τη νίκη. Σε αυτό το σημείο όμως ο Σκάνσι χτύπησε τον ΠΑΟΚ στο αδύνατο σημείο του, την τρύπα που άφηνε στην περιφερειακή άμυνα του, ο καλύτερος παίχτης του Δικεφάλου.

Θέλοντας να σας προλάβω απο τα βρισίδια που θα μου ρίξετε και τις "ευγενικές" παραινέσεις για την ασχετοσύνη μου, επιτρέψτε μου να διευκρινήσω. Το μεγαλείο του Μπάνε δεν το αμφισβήτησα ποτέ, έχω γράψει για αυτόν μερικά απο τα καλύτερα μου κείμενα και δεν του επιρρίπτω ευθύνες για την ήττα. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ για να το κάνω. Αλλά εκείνο το βράδυ το νούμερο 7 του ΠΑΟΚ σημαδεύτηκε απο το τεχνικό επιτελείο της Μπενετόν και σωστά όπως έδειξαν τα γεγονότα. Ο Μάσιμο Ιακοπινι ήταν ένας σπουδαίος σουτέρ και τα συστήματα του Σκανσι τον έβγαλαν σε θέση βολής τρεις συνεχόμενες φορές με τον Μπάνε αντίπαλο. Την κατάληξη νομίζω την θυμόμαστε όλοι.

Το παιχνίδι γύρισε, ο ΠΑΟΚ αγχώθηκε και τα πόδια βάρυναν για να φτάσουμε στο σουτ του Ραγκάτσι που έβαλε ταφόπλακα στα όνειρα του Δικεφάλου του Βορρά. Ο Μπάνε θέλοντας να γίνει για άλλη μια φορά ο ήρωας της τελευταίας στιγμής, σουτάρει απο το κέντρο και δεν μάθαμε ποτέ αν η εντολή του Ίβκοβιτς ήταν να πάει η μπάλα στον ακροβολισμένο στο τρίποντο Κόρφα ή στον Λεβιγκστον.

Ο ΠΑΟΚ έχασε και μαζί του το ελληνικό μπάσκετ την ευκαιρία να φτάσει επιτέλους στην πηγή για να πιει νερό. Τα απόνερα της ήττας παρέσυραν τον Δικέφαλο του Βορρά και στο πρωτάθλημα με αποκλεισμό απο τους τελικούς, το οικονομικό χτύπημα ήταν επίσης μεγάλο με αποτέλεσμα την αποπομπή των Αμερικανών και την προσφυγή του αρχηγού του για να πάει στον Ολυμπιακό.

Την επόμενη χρονιά ο ΠΑΟΚ έριξε νερό στην πληγή με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς αλλά το ερωτηματικό θα ταλανίζει για πάντα την ομάδα για το πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να γραφτεί η ιστορία στις 13 Απριλίου του 1993...