Η ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΛΗ

Κάθε πράγμα, ακόμη και το πιο όμορφο φτάνει κάποια στιγμή στο τέλος του. Κάποιες φορές είναι πικρό και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες φορές και για τις δύο μεριές, κάποιες πάλι όχι. Σχεδόν ένα χρόνο μετά από το τελευταίο του παιχνίδι που έγινε τον Οκτώβριο του 1994, ο μεγαλύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Νίκος Γκάλης, θα δώσει με ένα γράμμα επίσημο τέλος στην καριέρα του. Ας δούμε παρακάτω τα λόγια του ίδιου:

«Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι.

Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν.

Μέχρι και σήμερα έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή.

Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι»

Την ιδιαίτερη εκείνη μέρα για το ελληνικο μπάσκετ, το ημερολόγιο έγραφε 29 Σεπτεμβρίου του 1995. Και επίσημα το μπάσκετ ήταν πλέον πιο φτωχό!!!