Παρακαλώ περιμένετε...

Η αναλαμπη της κοινοτητας

  • 17/02/2017

Εκείνο που μας καθηλώνει στο μπάσκετ δεν είναι τόσο τα εντυπωσιακά καρφώματα και οι εξαιρετικής ομορφιάς ατομικές προσπάθειες. Αυτά είναι πολύ καλά και μας ενθουσιάζουν. Μας ξεσηκώνουν. Εκείνο όμως που μας καθηλώνει στο μπάσκετ είναι η ομαδικότητα, ο συντονισμός, η γρήγορη κίνηση της μπάλας. Χωρίς αυτά είναι σχεδόν αδύνατο μια ομάδα να μπορέσει να κάνει το τελικό σουτ αφού είναι αμφίβολο πως θα καταφέρει  να πλησιάσει έστω στο αντίπαλο καλάθι.

Εκείνο που μας καθηλώνει στο μπάσκετ δεν είναι τόσο τα εντυπωσιακά καρφώματα και οι εξαιρετικής ομορφιάς ατομικές προσπάθειες. Αυτά είναι πολύ καλά και μας ενθουσιάζουν. Μας ξεσηκώνουν. Εκείνο όμως που μας καθηλώνει στο μπάσκετ είναι η ομαδικότητα, ο συντονισμός, η γρήγορη κίνηση της μπάλας. Χωρίς αυτά είναι σχεδόν αδύνατο μια ομάδα να μπορέσει να κάνει το τελικό σουτ αφού είναι αμφίβολο πως θα καταφέρει  να πλησιάσει έστω στο αντίπαλο καλάθι.

Και το σουτ; Τι είναι το τελικό σουτ; Δεν είναι η επισφράγιση αυτής της ομαδικότητας και του συντονισμού; Δεν είναι η κορύφωση μιας διεργασίας που κρατάει το πολύ 24 δευτερόλεπτα  στην οποία πέντε παίκτες συνεργάζονται για να καταφέρουν να σουτάρουν τελικά; Δεν είναι η αναλαμπή της κοινότητας, της συλλογικότητας που τόσο έχουμε ανάγκη;

Σκεφτείτε μια καλά οργανωμένη επίθεση. Είναι πέντε άνθρωποι με ξεχωριστό ρόλο ο καθένας. Έχουν δουλέψει απίστευτα πολλές ώρες μαζί αλλά και μόνοι τους, έχουν δοκιμάσει, πάλι και πάλι, συστήματα και τοποθετήσεις στο γήπεδο, έχουν μαλώσει, έχουν συγκρουστεί στις προπονήσεις, έχουν ματώσει, έχουν θυσιάσει ελεύθερο χρόνο, πολύ ελεύθερο χρόνο, από αυτόν που άλλοι χρησιμοποιούν για να περάσουν καλά, έχουν πέσει για ύπνο αναλογιζόμενοι ένα χαμένο καλάθι, μια λάθος επιλογή, τον αντίπαλο που θα αντιμετωπίσουν στον επόμενο αγώνα, δεν κοιμούνται γιατί σκέφτονται τρόπους για να εξουδετερώσουν την αντίπαλη άμυνα.

Σκεφτείτε λοιπόν την επίθεση. Όλοι παίρνουν τη θέση τους, κάποιος κατεβάζει την μπάλα, άλλος σκρινάρει, άλλος ελευθερώνεται και πασάρει πάλι, όλοι κινούνται γρήγορα και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που δούλεψαν στην προπόνηση, η μπάλα αλλάζει χέρια συνεχώς, ο χρόνος στο μεταξύ κυλάει, το σύστημα επίσης κυλάει, ο τελικός αποδέκτης θα σηκωθεί και θα σουτάρει.

Παύση.

Μέχρι εδώ είναι η μαγεία. Μέχρι εδώ είναι η αναλαμπή της συλλογικότητας που χάνεται στην κοινωνία που ζούμε, μέχρι εδώ είναι η ομαδικότητα της κοινότητας που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία μας που καταρρέει.

Αν τελικά μπει η μπάλα στο καλάθι, αν το σουτ είναι τελικά εύστοχο είναι θέμα πιθανοτήτων.

Αλλά γι' αυτό σε επόμενο σημείωμα.

Φιλέας Φογκ.

Σαν Σήμερα

05/05/1969

 Ο Bill Russell παίζει το τελευταίο του παιχνίδι στο ΝΒΑ με την φανέλα των Celtics στην νίκη της ομάδας του επί των Lakers με 108-106 που θα σημαίνει αυτόματα και την κατάκτηση του 11ου προσωπικου του τίτλου