ΖΟΡΑΝ ΣΡΕΤΕΝΟΒΙΤΣ, ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ

Όταν σκέφτομαι Γιουγκοσλάβους γκαρντ του παρελθόντος, αναπόφευκτα ο νους γυροφέρνει στον Ντράζεν και τον Μίρζα, τον Τζόρτζεβιτς και τον Σλάβνιτς, τον Γιούρι. Παίχτες που συνδύαζαν σε άψογο βαθμό την εκτέλεση με την οργάνωση και ξεσήκωναν την εξέδρα.

Υπάρχει όμως και ο άλλος τύπος, αυτός του εγκεφαλικού πλέι μέϊκερ, του αθόρυβου εργάτη μέσα στο γήπεδο που δεν τραβάει πάνω του τα λαμπερά φώτα αλλά ο προπονητής ξέρει πως αποτελεί βασικότατο γρανάζι της μηχανής του. Αυτός που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι ο "εγκέφαλος" της μεγάλης Γιουγκοπλάστικα, ο Ζόραν Σρετένοβιτς.

Ο Ζόραν γεννήθηκε το 1964 στο Βελιγράδι και μετά τα πρώτα βήματα στο ποδόσφαιρο, σε ηλικία δέκα χρονών στράφηκε στο μπάσκετ, το πατρικό του σπίτι βρισκόταν κοντά στη Χάλα Πιονίρ που χρησιμοποιούσε ως έδρα ο Ερυθρός Αστέρας. Πέρασε από όλα τα προκαταρκτικά τμήματα και το 1981 μετά το Ευρωπαικό Πρωτάθλημα Παίδων στην Κατερίνη, ο Ράνκο Ζεράβιτσα προώθησε αυτόν και τον Αλεξάντερ Μιλιβόϊτσα στην πρώτη ομάδα.

Δεν βρήκε πολύ χρόνο συμμετοχής, στην ιεραρχία των γκαρντ βρισκόταν πίσω από τον Ράντοβιτς και τον Στέβαν Κάρατζιτς. Αφιέρωσε λοιπόν πολλές ώρες στην προπόνηση και ιδιαίτερα στην ατομική με συμπαραστάτη τον νεαρό βοηθό προπονητή που τον έλεγαν Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.

Μέχρι το 86 ο ρόλος του σε μια ομάδα σαν τον Αστέρα που διεκδικούσε το πρωτάθλημα ήταν περιορισμένος, ο Τζούροβιτς που αντικατέστησε τον Ζεράβιτσα του ξεκαθάρισε πως δεν τον υπολόγιζε.Και ενώ ο Ζόραν έψαχνε νέα επαγγελματική στέγη και στο πίσω μέρος του μυαλού του υπήρχε ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πρόωρης απόσυρσης, ήρθε εκείνη η πρόταση από τον Μάλκοβιτς που μόλις είχε αναλάβει τη Γιουγκοπλάστικα για να μετακομίσει στο Σπλίτ.Ο Σρετένοβιτς δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά, ήταν 22 χρονών και ήθελε να παίξει, να δείξει τις δυνατότητες του και ο Μπόζα του πρόσφερε την ευκαιρία.

Ο Μάλκοβιτς είδε στον Σρετένοβιτς αυτό που απέτυχαν να διακρίνουν στον Ερυθρό Αστέρα, έναν παίχτη που γνώριζε άριστα τα βασικά του αθλήματος και το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές, πάνω του μπορούσε να χτίσει και για αυτόν λόγο ήταν η πρώτη μεταγραφή που ζήτησε.Με την προώθηση των πιτσιρικάδων Κούκοτς, Ράτζα και βάζοντας στο πλευρό του Ζόραν τον Παβίσεβιτς με τον Περάσοβιτς και από το καλοκαίρι του 87 τον Ιβάνοβιτς, το "νηπιαγωγείο του Σπλίτ" κατέκτησε αρχικά τα γιουγκοσλαβικά σκήπτρα και κατόπιν ρίχτηκε στο κυνήγι της ευρωπαϊκής δόξας.

Σχεδόν κανείς δεν πίστευε σε αυτά τα παιδιά, όταν η Γιουγκοπλάστικα πήγε στο Μόναχο ως το απόλυτο αουτσάιντερ. Κανείς, εκτός από τον Μάλκοβιτς και τον Νίκολιτς που είχαν μεταδώσει αυτή την πίστη και στους παίχτες, αυτό φάνηκε στο παρκέ του Ολύμπια Χάλε.Στον τελικό με τη Μακάμπι ο Ζόραν οργάνωσε υποδειγματικά ενώ πέρασε χειροπέδες στον Τζάμσι στο δεύτερο μέρος που είχε κάνει τη ζημιά μέχρι τότε.

Και αν στο Μόναχο οι Žuti έκαναν την έκπληξη, στη Σαραγόσα απλά επιβεβαίωσαν πως ήταν η καλύτερη ομάδα της Γηραιάς Ηπείρου και κανείς δεν μπορούσε να τους σταματήσει.Στον ημιτελικό έκαναν πλάκα με τη Λιμόζ και στον τελικό με την ουσιαστικά γηπεδούχο Μπαρτσελόνα έδειξαν από τι μέταλλο ήταν φτιαγμένοι.
Ο Σρετένοβιτς έκανε ξανά άριστα τη δουλειά του, ο Σαν Επιφάνιο αυτή τη φορά γνώρισε από πρώτο χέρι τις αμυντικές δυνατότητες του Γιουγκοσλάβου.

Την επόμενη χρονιά, τα πάντα άλλαξαν στην καριέρα και τη ζωή του Ζόραν.Μάλκοβιτς και Ιβάνοβιτς μετακόμισαν στην Ισπανία, ο Ντίνο στη Ρώμη και η Γιουγκοπλάστικα βρέθηκε στο Παρίσι για να υπερασπιστεί τον τίτλο της, αποδεκατισμένη. Και;

Η Ποπ 84 είχε ακόμα την αύρα της πρωταθλήτριας Ευρώπης να την περιβάλλει και δάγκωσε ξανά το αγαπημένο της θύμα, τους Καταλανούς του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Όσο για το νούμερο 4 των Žuti; Μπορεί να μη μάτωσε το καλάθι στον ημιτελικό με τη Σκαβολίνι αλλά μοίρασε 10 ασίστ και άλλες 7 στον τελικό με ισάριθμους πόντους ενώ στο παρκέ του Πρενθίπε Φελίπε έγινε ο κάτοχος ενός αξεπέραστου μέχρι και σήμερα ρεκόρ, καθώς είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας που έχει αγωνιστεί και στα 40 λεπτά ενός τελικού της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης.

Η πιο σπουδαία ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ έριξε αυλαία στο Παρίσι και το θλιμμένο βλέμμα στους πανηγυρισμούς του μάνατζερ της Γιόσιπ Μπίλιτς τα έλεγε όλα για αυτό που θα ακολουθούσε.
Λίγες εβδομάδες αργότερα,
ο Ίβκοβιτς συμπεριέλαβε τον Σρετένοβιτς στη δωδεκάδα για το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης και ο άνθρωπος που πριν από πέντε χρόνια βρισκόταν στα αζήτητα του Ερυθρού Αστέρα, ήταν τώρα πρωταθλητής Ευρώπης σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο, τιμώντας και πανηγυρίζοντας με τη σημαία μιας χώρας που δεν υπήρχε πια.

Ως Σέρβος πια, πήγε στη Γερμανία και τη Μπάμπεργκ, κατόπιν στην Κυανή Ακτή για την Αντίμπ και το 94 γύρισε στη Σερβία προβάροντας τα ασπρόμαυρα της Παρτιζάν και της Μποροβίτσα, ενώ το καλοκαίρι του 95 στην Αθήνα πέρασε ξανά στον λαιμό του το χρυσό μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Φόρεσε τα ερυθρόλευκα του Ερυθρού Αστέρα μετά από δέκα χρόνια, έπαιξε για τη Ραντνίσκι και το 1998 πήγε στην Πολωνία όπου και κρέμασε τη φανέλα του το 2001, στα 37 του χρόνια.

Ο Ζόραν δεν έγινε ποτέ σύνθημα στα χείλη των οπαδών, στις κουβέντες για τη Γιουγκοπλάστικα το δικό του όνομα σπάνια θα αναφερθεί.Ο Κούκοτς ήταν ο σταρ, ο Ράτζα ο άρχοντας της ρακέτας, ο Ιβάνοβιτς ο αρχηγός.

Στο μυαλό του Μάλκοβιτς όμως αυτός που μετουσίωνε στις τέσσερις γραμμές τα σχέδια στο πινακάκι του ήταν ο πανέξυπνος Σέρβος από το Τεραζίε, ο Ζόραν Σρετένοβιτς...