ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Οι βαριές δρύινες πόρτες που υψώνονταν μπροστά του, προκαλούσαν δέος. Έμοιαζαν σαν να μην είχαν τέλος, να μπαίνουν στα σύννεφα και να χάνονται. Πλησίασε και χτύπησε με το μπρούτζινο ρόπτρο που κρεμόταν. Οι πύλες άνοιξαν διάπλατα με θόρυβο και με αποφασιστικά βήματα, μπήκε στην αίθουσα .Περπάτησε στο παχύ κόκκινο χαλί με αυτοπεποίθηση, λες και του έκανε χάρη που το πατούσε. Στο τέρμα του διαδρόμου αντίκρισε καθίσματα με ολόχρυσες επενδύσεις, ενώ με την άκρη του ματιού του είδε τρεις ηλικιωμένους κύριους να κάθονται σε ένα τραπέζι και να συζητούν έντονα έχοντας έναν πίνακα με σχεδιαγράμματα μπροστά τους. Τον έναν εξ αυτών, εκείνον με τα χοντρά κοκκάλινα γυαλιά που έκρυβαν τα μικρά πονηρά μάτια του, τον ήξερε πολύ καλά και ήταν ο τελευταίος που θα ήθελε να δει εκείνη την ώρα. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ την συμπεριφορά του προς το πρόσωπο του. Στράφηκε προς τα εκεί έτοιμος για έναν ακόμα καυγά αλλά σταμάτησε, βλέποντας τον ψηλόλιγνο άντρα με την ηρεμία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, να έρχεται προς το μέρος του:

• "Καλώς όρισες. Ξέρω ότι σου ακούγονται λίγο παράξενα αυτά τα λόγια αλλά ειλικρινά χαίρομαι που είσαι εδώ."

Ανταποκρίθηκε στον εγκάρδιο χαιρετισμό αυτού του παλιού γνωστού και του έκανε την ερώτηση που τον βασάνιζε απο την στιγμή που βρέθηκε εκεί:

• " Που βρίσκομαι; Τι είναι αυτό το μέρος"; Ο συνοδός του δεν τον άφησε για πολύ με την απορία:
• " Βρίσκεσαι στην Αίθουσα της Κρίσεως. Εδώ θα κάνουμε απολογισμό των πράξεων σου και θα κριθεί η είσοδος σου στους Αθάνατους. Αν βρεθείς άξιος, ένας θρόνος σε περιμένει. Στην αντίθετη περίπτωση θα μεταβείς στην Κοιλάδα της Λήθης".

Δεν κατάφερε να κρύψει την έκπληξη του και ξαναρωτήσε με εκνευρισμό:

• " Και ποιοι είναι αυτοί που θα με κρίνουν"; Χαμογελώντας ο συνομιλητής του, του απάντησε:
• " Όλοι εμείς, οι μύθοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τι λες, ξεκινάμε";

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και στάθηκε στο κέντρο της αίθουσας. Οι παρευρισκόμενοι, ήταν όλοι άνθρωποι που είχαν γράψει με χρυσά γράμματα την ιστορία του αθλήματος στην Γηραιά Ήπειρο. Αλλά μήπως αυτός δεν είχε κάνει το ίδιο; Πίστευε ότι μόνο το όνομα του αρκούσε για να του ανοίξει τον δρόμο προς την αιωνιότητα. Και ήταν το μοναδικό που είπε όταν τελικά αποφάσισε να μιλήσει. "Είμαι ο Σεργκέι Μπέλοφ". Καμία αντίδραση, ούτε θετική ούτε αρνητική. Σαστισμένος, είπε άλλες λίγες λέξεις. " Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών στην Ευρώπη". Ο κοντοκουρεμένος νεαρός με το αλαζονικό βλέμμα που καθόταν απέναντι του , μοιδίασε ακούγοντας τον. "Χα...Δεν νομίζω να ισχύει αυτό". Ο διπλανός του γύρισε και τον κάρφωσε με το βλέμμα του. "Ντράζεν, είπαμε ότι δεν θα ειρωνεύεσαι". Ο Πέτροβιτς κατάλαβε το λάθος του και παρότι ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε να το αναγνωρίσει, ήξερε οτι αυτός που τον επέπληξε, είχε δίκιο. " Εντάξει Κρέζο. Δεν θα ξαναμιλήσω. Ας συνεχίσει ο καλεσμένος μας". Ο Τσόσιτς έκανε νόημα στον Μπέλοφ και αυτός συνειδητοποιώντας πως θα είχε δύσκολο έργο , ξεκίνησε την απαρίθμηση.

 " Έχω τα περισσότερα μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις. Δεκαοχτώ και τα οχτώ απο αυτά είναι χρυσά. Όταν ξεκινούσα την καριέρα μου σε ηλικία 17 χρονών δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο δοξασμένη. Η ζωή δεν ήταν εύκολη στη Σοβιετική Ένωση και όταν γεννήθηκα το 1944 , ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα. Η μητέρα μου έπρεπε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου και ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι του τρία χρόνια αργότερα. Υλικά αγαθά δεν είχαμε σε αφθονία αλλά αυτό που είχαμε απλόχερα ήταν η πρόσβαση στον αθλητισμό. Το μπάσκετ μπήκε σχετικά αργά στην ζωή μου αλλά το αγάπησα όσο τίποτα άλλο. Δούλεψα όμως παρά πολύ και δεν επαναπαύθηκα στο ταλέντο μου. Παίζοντας με την Urall Svrdlovsk άρχισα να γίνομαι γνωστός και ... " Μια φωνή ακούστηκε πίσω του:

•  " Και τότε εγώ σε κάλεσα στην εθνική ομάδα για το Μουντομπάσκετ του 67. Ή μήπως κανείς οτι δεν το θυμάσαι Σεργκέι";

Ο Μπέλοφ κοίταξε με βλέμμα που άστραφτε τον Γκομέλσκι και του απάντησε χωρίς δισταγμό: " Όλα τα θυμάμαι Συνταγματάρχα, μην έχεις καμία αμφιβολία για αυτό. Όντως εσύ με πήρες στην εθνική αλλά δεν μου έκανες χάρη. Ξέρεις πολύ καλά ότι το άξιζα". Απευθύνθηκε ξανά προς τον Τσόσιτς λέγοντας του: " Εκεί συναντηθήκαμε πρώτη φορά Κρέζιμιρ, εκεί παίξαμε τον πρώτο τελικό".

Ο Κρέζο έγνεψε καταφατικά , το ίδιο και ο ξανθομάλλης με την γερακίσια μύτη.

• "Και εγώ σε θυμάμαι. Δεν προλάβαμε να παίξουμε πολλές φορές αντίπαλοι, αλλά μου είχες κάνει εντύπωση. Παραλίγο να μας κερδίσεις μόνος σου στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 68".
• " Δεν το έκανα όμως και τελικά πήραμε το χάλκινο. Ήσουν μεγάλος παίχτης Ραντιβόι. Έφυγες πολύ νωρίς".

Ο Κόρατς τον ευχαρίστησε με ένα νεύμα και ο Μπέλοφ συνέχισε την εξιστόρηση . "Απο το 69 ξεκίνησε ένα σερί τριών χρυσών σε Ευρωμπάσκετ. Στη Νάπολη πήγα ως εστεμμένος πρωταθλητής Ευρώπης. Απο το 1968 είχα πάρει "υποχρεωτική" μεταγραφή στην CSKA του Συνταγματάρχη. Φυσικά όλο αυτό έγινε με την σύμφωνη γνώμη του Κομμισάριου Αθλητικών Υποθέσεων και επειδή έπρεπε να δικαιολογήσει την ένταξη μου στον σύλλογο, μου απονεμήθηκε και ο βαθμός του Λοχαγού. Με την ομάδα του Στρατού λοιπόν κερδίσαμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στη Βαρκελώνη με αντίπαλο τη Ρεάλ , σε ένα ματς που κρίθηκε σε δύο παρατάσεις και εγώ αγωνίστηκα και στα 50 λεπτά. Στην Ιταλία δεν χρειάστηκε παράταση και αφού κερδίσαμε τους Γιουγκοσλάβους στον τελικό, ανεβήκαμε στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Δώσαμε ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι στην Λιουμπλιάνα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα".

Ο Τσόσιτς χαμογέλασε με νοσταλγία και είπε

• " Εκεί που νικήσαμε τους Αμερικανούς και γίναμε Πρωταθλητές Κόσμου". Ο Σεργκέι είχε μόνο μία παρατήρηση.
• " Να ξέρεις, σας ζήλεψα τότε. Εμείς σας κερδίσαμε ξανά αλλά δεν είχε νόημα. Γυρίσαμε στην Μόσχα με το χάλκινο μετάλλιο. Εγώ επικεντρώθηκα στις υποχρεώσεις της CSKA και τον Απρίλιο του 71 στην Αντβέρπ ανεβήκαμε ξανά στην κορυφή της Ευρώπης".

Ήταν ξανά η σειρά του Γκομέλσκι να παρέμβει.

• " Ναι σωστά, στην Αντβέρπ... Εκεί που με αγνόησες και έκανες τον προπονητή " είπε θυμωμένα.
• " Και τι ήθελες να κάνω; Εσύ είχες μείνει στην Μόσχα με το πρόσχημα ότι ήσουν άρρωστος...
• ‘’Μα ήμουν πραγματικά άρρωστος...’’
• Έλα τώρα Συνταγματάρχα, όλοι ξέρουμε την αλήθεια. Το καθεστώς φοβόταν πάντα την πιθανότητα να αυτομολήσεις για αυτό και σου κράτησαν το διαβατήριο. Τέλος πάντων, έκανα αυτό που έπρεπε για την ομάδα μου".

Ο φαλακρός κύριος που καθόταν δίπλα στον Γκομέλσκι, ζήτησε τον λόγο.

• " Έχει δίκιο ο Σεργκέι. Έπραξε το καθήκον του. Φέρθηκε ως αρχηγός και ήταν ο καλύτερος παίχτης του γηπέδου. Με νίκησε δίκαια" είπε ο Άτσα Νίκολιτς.

Ορμώμενος απο την απόδοση των ευσήμων του "προφέσορα", ο Μπέλοφ συνέχισε.

•  " Και φυσικά κατακτήσαμε πάλι το Ευρωμπάσκετ, στη Γερμανία χωρίς να ξέρουμε τον θρίαμβο που θα ακολουθήσει στην ίδια χώρα αλλά σε διαφορετική πόλη την επόμενη χρονιά. Εκεί που ήσουν ξανά απών Συνταγματάρχα". 
•  "Η ομάδα όμως ήταν δική μου" φώναξε με θυμό ο Γκομέλσκι, "αλλά η Μόσχα πίστευε οτι θα έβρισκα την ευκαιρία να διαφύγω στο Ισραήλ εξαιτίας της εβραϊκής μου καταγωγής. Μου στέρησαν την ευκαιρία να γίνω ο πρώτος προπονητής που κέρδισε τους Αμερικανούς σε Ολυμπιακούς Αγώνες".

Ο Πέτροβιτς που καθόταν ήσυχος όλη την ώρα, βρήκε την αφορμή που έψαχνε.

• "Η νίκη στο Μόναχο ήταν κάλπικη. Το χρονόμετρο δεν έπρεπε ποτέ να επιστρέψει στα 3 δευτερόλεπτα. Ο αγώνας είχε λήξει."

Ο Σεργκέι αντέτεινε οργισμένα

• " Δεν με ενδιαφέρει τι λες. Νικήσαμε γιατί το αξίζαμε. Έβαλα 20 πόντους, έκανα τα πάντα στο γήπεδο και έγινα πανάξια χρυσός Ολυμπιονίκης".

Ο Τσόσιτς όπως πάντα στον ρόλο του πυροσβέστη, αγριοκοίταξε τον Ντράζεν. Στο τραπέζι των προπονητών, ο τρίτος της παρέας , αυτός με την χωρίστρα και τα γυαλιά ετοιμαζόταν να παρέμβει.

• " Στο Μόναχο όντως ήσασταν η καλύτερη ομάδα, αλλά το 73 στην Ισπανία φανήκατε κουρασμένοι. Εγώ είχα στα χέρια μου τους κορυφαίους Ισπανούς παίχτες και για αυτό καταφέραμε να σας κερδίσουμε στον ημιτελικό".

Ο Σεργκέι έσπευσε να συμφωνήσει.

•  " Έτσι είναι Αντόνιο. Δεν μπορείς να νικάς πάντα και είχε έρθει η ώρα της αποκαθήλωσης και για την Σοβιετική Ένωση. Αλλά επανήλθαμε γρήγορα και στο Μουντομπάσκετ του 74 κερδίσαμε ξανά τους Αμερικανούς".

Ο ήχος του ποτηριού που γέμιζε με κάποιο υγρό, απέσπασε την προσοχή όλων. Ο άντρας που καθόταν απομονωμένος απο το σκηνικό που διαδραματιζόταν, κατέβασε μία γρήγορη γουλιά απο το ουίσκι του πριν μιλήσει.

• " 1974 ε; Τότε που κόπηκα χωρίς λόγο απο την ομάδα".
• " Μίρζα" είπε ο Κρέζο " δεν υπάρχει λόγος να τα θυμάσαι αυτά. Μην ξεχνάς ότι το 75 ήσουν μέλος της ομάδας και πήραμε εμείς το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα".
• "Έχεις δίκιο Κρέζο. Όντως γίναμε Πρωταθλητές Ευρώπης παρόλο που ο Σεργκέι ήταν ασταμάτητος στον τελικό. Το ξέρω γιατί έτυχε κάποιες φορές να τον μαρκάρω". " Και όχι μόνο κερδίσαμε αλλά μέχρι το 79 ήμασταν οι νικητές σε όλα τα τουρνουά . Και στο Μόντρεαλ και στο Βέλγιο και στις Φιλιππίνες".
• " Η Μανίλα" είπε σκεφτικός ο Μπέλοφ. " Ο τελικός του 78. Να ένας αγώνας που θα ήθελα να ξαναπαίξω. Χάσαμε στην παράταση και ο Συνταγματάρχης απο το πείσμα του να αποδείξει οτι η ομάδα μπορεί και χωρίς εμένα με έβαλε να παίξω δεκαπέντε λεπτά".
• "Ήσουν ήδη 34 Σεργκέι, έπρεπε να ετοιμάσω την διάδοχη κατάσταση".

• " Λες ψέματα ...Τι σημασία έχει η ηλικία; Ήμουν ο καλύτερος παίχτης της Ευρώπης και στο απέδειξα και το 79 και το 80. Αλλά φάνηκε οτι είχες σοβαρό πρόβλημα μαζί μου μετά τους Ολυμπιακούς της Μόσχας.Η χώρα μου με τίμησε με την επιλογή να είμαι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος και αυτός που άναψε την φλόγα στον βωμό. Ήμουν ο αρχηγός της ομάδας και ήμασταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Παίζαμε στην έδρα μας, είχαμε εξαιρετικό σύνολο και οι Αμερικανοί απουσίαζαν εξαιτίας του μποϊκοτάζ. Όλα χάθηκαν στο ματς με την Ιταλία.Ο  Γκάμπα έστειλε πάνω μου τον Σακετι και με κούρασε βγάζοντας με εκτός ρυθμού. Ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στην εθνική με ένα ακόμα χρυσό αλλά τελικά το χάλκινο μου άφησε γλυκόπικρη γεύση. Την επόμενη ημέρα της τελετής λήξης, έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ήταν ο Υπουργός Αθλητισμού Σεργκέι Παβλόφ. Μου είπε οτι απο εκείνη την στιγμή θα αναλάμβανα τη θέση του προπονητή στην Σοβιετική Ένωση. Δεν μπορούσα να αρνηθώ. Ήμουν αξιωματικός του στρατού και έπρεπε να υπακούσω. Αλλά δεν ήξερα πως ο Γκομέλσκι θα χρησιμοποιούσε τις διασυνδέσεις του στην KGB και δεν θα μου επέτρεπε για τα επόμενα χρόνια να βγω εκτός συνόρων. Αλήθεια Συνταγματάρχα, τι φοβήθηκες; Ότι θα σου έπαιρνα την δουλειά; Όσο μεγάλος προπονητής ήσουν άλλο τόσο μικρός αποδείχθηκες σαν άνθρωπος".
• " Δεν έχεις καμία απόδειξη για αυτό που λες Σεργκέι, μόνο εικασίες".
• " Δεν μου χρειάζονται αποδείξεις, εγώ ξέρω την αλήθεια. Και αν θες να..." .

Ο Τσόσιτς σήκωσε το χέρι του.

• " Παρακαλώ κύριοι, ησυχία. Δεν βρισκόμαστε εδώ για να λύσουμε τις διαφορές μας αλλά για να ψηφίσουμε. Ακούσαμε τα πεπραγμένα του Σεργκέι Μπέλοφ στα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ. Εγώ που τον αντιμετώπισα αρκετές φορές, έχω να πω οτι κέρδισε τον αμέριστο σεβασμό μου. Πραγματικός ηγέτης, με σπάνια αγωνιστικά προσόντα. Ο καλύτερος Ευρωπαίος γκαρντ της γενιάς του αδικήθηκε απο την ίδια την ζωή επειδή δεν γεννήθηκε 20 χρόνια αργότερα μιας και το μπάσκετ που έπαιζε ήταν μπροστά απο την εποχή του. Αέρινος, γυμνασμένος, σουτέρ και παίχτης που ποτέ δεν κρυβόταν. Δικαίως η FIBA το 1991 τον ανακήρυξε καλύτερο Ευρωπαίο όλων των εποχών, αφού όντως ήταν μέχρι εκείνη την χρονική περίοδο. Όπως και το νούμερο που φορούσε στην φάνελα του, ήταν το 10 το καλό του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πιστεύω ακράδαντα οτι πρέπει να επιτρέψουμε στον Σεργκέι την ένταξη του στους Αθάνατους και την είσοδο του στην Αίθουσα των Θρόνων. Όσοι συμφωνούν να σηκώσουν το χέρι τους".

Όλα τα χέρια υψώθηκαν, δίνοντας την θετική τους ψήφο. Ο Κρέζο περπάτησε προς τον Μπέλοφ. " Δεν είχα καμία αμφιβολία" είπε χαμογελαστά. " Ακολούθησε με. Ο θρόνος σου, αντάξιος της ιστορίας σου σε περιμένει. Έχουμε πολλά να θυμηθούμε και μία αιωνιότητα για να το κάνουμε"...