Ειναι καποιοι διαιτητες...

Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους διαιτητές που «σφυρίζουν» ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Είναι άνθρωποι που αφιερώνουν πολύ προσωπικό χρόνο κάθε εβδομάδα για να ακούνε τον καημό του καθενός, βρισιές εκ του ασφαλούς και «μαθήματα» κανονισμών από παίκτες, προπονητές και θεατές. Κι όλα αυτά ενώ πήγαν στο γήπεδο με δικά τους έξοδα που θα πάρουν σε 1-2 χρόνια και ενώ αμείβονται –κυριολεκτικά- με ψίχουλα.

Για αυτό το λόγο, πάντα συγχωρώ οποιοδήποτε λάθος. Το καταλαβαίνω. Μάλιστα, είμαι από εκείνους που τους προστατεύω και διευκολύνω το έργο τους. Θα παραδεχτώ ότι έβγαλα τη μπάλα ακόμα κι αν καταλογιστεί υπερ μου, θα σηκώσω το χέρι μου στο φάουλ ακόμα κι αν δεν το έκανα, θα τραβήξω τον συμπαίκτη μου μακριά όταν διαμαρτύρεται ακόμα κι αν έχει δίκιο. Σε ενδεχόμενα λάθη θα του πω: «δεν το είδες, δεν πειράζει, δεν χάθηκε ο κόσμος, δες το επόμενο».   Όπως κι εγώ αν δεν έκανα λάθη θα έπαιζα στην Α2 έτσι και ο διαιτητής αν δεν έκανε λάθη θα «σφύριζε» Ευρωλίγκα. Η μοίρα όμως δε μας προίκισε με τεράστιες δυνατότητες παρά μόνο με ατελείωτο πάθος  για το μπάσκετ. Όπου φτωχός κι η μοίρα του λοιπόν.

Υπάρχει, όμως, μονάχα ένα πράγμα που δεν μπορώ ούτε να χωνέψω ούτε να συγχωρήσω σε κανέναν διαιτητή.

Το έχω βαφτίσει «αρχοντοϋφάκι».

Το έχετε δει σε εκείνους τους διαιτητές που έρχονται για να ξεχωρίζουν σε κάθε παιχνίδι. Σε εκείνους τους διαιτητές που τους βρίσκετε συχνά μπροστά σας και «σας θυμούνται» από προηγούμενα παιχνίδια. Σε εκείνους τους διαιτητές που δε θα τους στοιχίσει και τίποτα να δώσουν ένα-δυο λάθος σφυρίγματα απλώς και μόνο για «να σας δώσουν ένα μάθημα». Σε εκείνους τους διαιτητές που επειδή αγνοούν τι σημαίνει για εσάς το μπάσκετ, αρνούνται μέχρι και να σας δώσουν το δικαίωμα να πιάσετε τα μαλλιά σας από τα νεύρα. Τους καταλαβαίνετε από τα πρόσωπά τους. Ποτέ δε γελάνε, απλώς «σπάνε» τα πρόσωπά τους.

Το μπάσκετ διαιτητικά είναι «κωλοάθλημα». Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο που αρκεί ένα κραυγαλέο σφύριγμα για να καθορίσει το αποτέλεσμα, το μπάσκετ θέλει μικρά και λίγα στοχευμένα «μικροσφυριγματάκια» που λίγοι θα θυμούνται και που «ανεπαισθήτως» θα αλλάξουν τη ροή ενός ολόκληρου αγώνα. Για αυτό και στο ποδόσφαιρο ακούτε να μιλάνε για «σφαγή» ενώ στο μπάσκετ για «χειρουργείο». Και στο ερασιτεχνικό μπάσκετ, δυστυχώς, το χειρουργείο αυτό πονάει περισσότερο. Γιατί ο επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, αν αδικηθεί από έναν διαιτητή θα έχει να σκεφτεί ότι «δεν πειράζει, είναι κομμάτι της δουλειάς μου». Ο ερασιτέχνης όμως, που θα πρέπει το πρωί της επομένης να πάει στη δουλειά του, αν αδικηθεί, θα γυρίσει σπίτι του, θα χάσει τον ύπνο του, δε θα μιλάει σε κανέναν και δε θα χαρεί την οικογένεια ή την κοπέλα του όπως τους αξίζει.

Αυτοί λοιπόν οι διαιτητές που όταν έρχονται στο γήπεδο για να σφυρίξουν ένα ερασιτεχνικό παιχνίδι, κουβαλάνε μαζί τους το «αρχοντοϋφάκι» κάνουν κακό στο άθλημα. Ο διαιτητής είναι καλός όταν δεν τον θυμάται κανείς στο τέλος τους παιχνιδιού.

Γιατί το λάθος πάντα και παντού μπορεί να συγχωρεθεί.

Ο τελευταίος Σαμουράι