Γκολντεν Στειτ Ουοριορς : Μια ομορφη αυτοκρατορια, ομορφα καιγεται

Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς αποτελούσαν την τελευταία 5ετία μια ομάδα που προκαλούσε θαυμασμό, τρόμο, ζήλεια και έφτασε στο απόγειο της να προκαλεί αισθήματα “μίσους” με τη δημιουργία μιας φονικής superteam μετά και την προσθήκη του Κέβιν Ντουράντ. Έξι όμως μόλις μέρες μετά την έναρξη της σεζόν 2019-20 η διαδικασία αποκαθήλωσης ξεκίνησε και μάλιστα η επιστροφή στην πραγματικότητα μοιάζει απότομη και ωμή. 

Και αν ο πρώτος αγώνας απέναντι στους Λος Άντζελες Κλίπερς (122-141) των Καουάι Λέοναρντ και Πολ Τζορτζ -που προβάλλουν ως ένα από τα φαβορί για κατάκτηση του φετινού τίτλου- μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία, η χθεσινοβραδινή συντριβή από την Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ (120-92) ήρθε να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους των απανταχού οπαδών και φίλων των “Πολεμιστών”. Οι Ουόριορς δείχνουν όχι μόνο να μην αποτελούν στην παρούσα φάση contenders αλλά μοιάζει δύσκολο ακόμη και να βρουν θέση στην οκτάδα της Δύσης. Υπερβολή; Ή μήπως όχι; 

Η φυγή του -ίσως- χαρισματικότερου σκόρερ στον πλανήτη, Κέβιν Ντουράντ ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένη. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα τεράστιο κενό που δημιουργείται όταν η ομάδα χάνει τον 2 φορές Finals MVP, όμως η ομάδα του Στηβ Κερ -με φόβο ν’ακουστώ γραφικός- πρωταγωνιστούσε και πριν την έλευση του Ντουράντ. 

Ο τραυματισμός επίσης του -ενός εκ των Splash Brothers- Κλέι Τόμπσον στον 6ο τελικό με τους -μετέπειτα πρωταθλητές- Ράπτορς αφαίρεσε κι’άλλη από τη δύναμη πυρός στην περιφέρεια των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Σ’ένα από τα μεγαλύτερα what if στην ιστορία των τελικών, αφού αν οι Πολεμιστές ισοφάριζαν σε 3-3 θα είχαν φέρει τούμπα το μομέντουμ, έμοιαζε με νέμεσις και θεία δίκη αφού η αρμάδα του Κάρι κατηγορήθηκε πολλάκις τα τελευταία χρόνια ως... τυχερή αφού διάφοροι κορυφαίοι καλαθοσφαιριστές των αντιπάλων τους προς τον τίτλο τραυματίστηκαν πριν ή και κατά τη διάρκεια των σειρών με τους Ουόριορς (Κρις Πολ, Κέβιν Λαβ, Κάιρι Ίρβινγκ, Καουάι Λέοναρντ). Ο -επί της ουσίας- αντικαταστάτης του, Ντ’Άντζελο Ράσελ μετά την break-out season του στους Νετς δε μπορεί να γεμίσει προς το παρόν τα παπούτσια του στην επίθεση ενώ για τη σύγκριση των δύο στην άμυνα... ούτε λόγος!

Εκτός όμως από τους 2 σούπερσταρ οι απώλειες του Κερ φαίνεται να είναι πιο... αόρατες στο γυμνό μάτι αφού πέραν του αποχωρήσαντα και άτυχου Κάζινς, η ομάδα δεν έχει πλέον ούτε τον Μπόγκουτ ενώ τα κενά που αφήνουν οι ρολίστες πολυτελείας της second unit (Σον Λίβινγκστον, Αντρέ Ιγκουαντάλα) δεν έχουν αναπληρωθεί ούτε στο ελάχιστο. 

Το ανησυχητικότερο όλων όμως είναι το γεγονός πως η ομάδα που θαυμάσαμε για το στιλ παιχνιδιού της, με την αδιάκοπη off-ball κίνηση, τα συνεχόμενα σκριν μακριά από τη μπάλα καθώς και τον μοναδικά versatile τρόπο παιχνιδιού της δείχνει να έχει χάσει την ταυτότητά της. Εξαιρουμένων των Κάρι και Γκριν, οι υπόλοιποι δείχνουν να μη μπορούν ν’ακολουθήσουν και να εναρμονιστούν στο στιλ παιχνιδιού το οποίο προήγαγαν σε επιστήμη οι Ουόριορς με τον τρελλό-Ντρέιμοντ να έχει ήδη αρχίσει να τα παίρνει με τους καινούριους τόσο off όσο και on camera. Οι καλαθοσφαιριστές που ήρθαν φέτος δε μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτό το στυλ παιχνιδιού (Ράσελ, Κρις, Κόλει-Στάιν κτλ) και μένει να δούμε αν ο Στιβ Κερ και το επιτελείο του μέσα από τις προπονήσεις θα εξελίξουν τους προαναφερθέντες ή αν η νέα εποχή στο Γκόλντεν Στέιτ απαιτεί και νέα σελίδα στον τρόπο παιχνιδιού των Πολεμιστών. 

Αν κάποιος θέλει να δει το ποτήρι μισογεμάτο μπορεί κάλλιστα να ισχυριστεί πως η ομάδα του Όκλαντ θα μοιάζει πολύ διαφορετική με Τόμπσον και Λούνει (και Κόλει Στέιν) καθώς μαζί με τους Κάρι, Ράσελ και Γκριν δημιουργούν μια διόλου ευκαταφρόνητη πεντάδα. Επίσης οι λεπτές ισορροπίες αυτή τη στιγμή στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ μπορούν εύκολα να μεταβληθούν με μία κίνηση, αφού ο GM των περσινών φιναλίστ Bob Myers έχει αποδείξει πως βγάζει λαγούς από το καπέλο του. Στα μάτια μου συνεχίζει να μοιάζει δύσκολο... 

Οι Ουόριορς θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι ομάδα που είτε την λατρεύεις, είτε την μισείς. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάποιος να “μισεί” μια ομάδα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού αφού το μεσογειακό ταμπεραμέντο και ο τυφλός οπαδισμός μας εξωθεί στην ανάγκη να στοχοποιήσουμε κάτι πολεμώντας το, μη μπορώντας να δεχτούμε απλά τη συνύπαρξη του με το διαφορετικό. Αυτό που μοιάζει βέβαιο στα μάτια μου είναι πως δε μπορεί παρά να τους θαυμάζεις. Για όλα αυτά που πρεσβεύει, για τον τρόπο με τον οποίο χτίστηκε κρατώντας τον Στεφ Κάρι (παίρνοντας τότε ένα τεράστιο ρίσκο προτιμώντας τον άγνωστο τότε απόφοιτο του Davidson από τον Μόντα Έλις), τον Κλέι Τόμπσον και τον Ντρέιμοντ Γκριν (όλους από το ντραφτ). Για την ελπίδα που χαρίζουν παίκτες που είναι τόσο γήινοι, δεν είναι ψηλοί, γυμνασμένοι, μπρατσαράδες, αθλητικοί, θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα γείτονες μας όμως είναι ΣΟΥΠΕΡΣΤΑΡ και πρωταγωνιστούν. Αλλά κυρίως, γιατί οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς άλλαξαν το μπάσκετ.

Αυτό που κάποιοι αποκαλούν τσίρκο παρακολουθώντας σπασμωδικά στιγμιότυπα και βλέποντας τύπους που σουτάρουν σαν τρελοί από τα 8 μέτρα θεωρώ πως πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια καλαθόσφαιρας. Η απλότητα και οι επιλογές που δίνει η αδιάκοπη κίνηση μακριά από τη μπάλα, ο τρόπος που κινούνται και απελευθερώνονται οι γκαρντ που καταναλώνουν τόνους ενέργειας για να κερδίσουν 1 δευτερόλεπτο μετά το σκριν, ο συγχρονισμός που μοιάζει με ποίηση σε όλα τα plays είναι κάτι μοναδικό. 

Το τέλος μιας εποχής λοιπόν; Ή το ξεκίνημα μιας καινούριας; Οτιδήποτε από τα 2 και να συμβαίνει -ή ακόμη και τα 2- οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς έχουν γράψει ήδη με χρυσά γράμματα την ιστορία τους στα κιτάπια του παγκόσμιου μπάσκετ, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, κατέκτησαν 3 πρωταθλήματα ενώ έφτασαν άλλες 2 φορές μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ (όσοι τους αποκαλούν τυχερούς έχουν άραγε αναλογιστεί πότε θα τελείωνε η σειρά με τους Κάβαλιερς αν δεν είχε τιμωρηθεί ο Ντρέιμοντ; Ή αν για πρώτη φορά στην ιστορία του ΝΒΑ θα πήγαινε το δαχτυλίδι στον Καναδά αν δεν τραυματίζονταν Ντουράντ και Τόμπσον;). Διαθέτουν ίσως τον κορυφαίο σουτέρ που έχει αναδείξει ποτέ ο πλανήτης, ενώ δίδαξαν ένα διαφορετικό μπάσκετ -κυρίως στην προ Ντουράντ εποχή- οπότε το μόνο που θέλω να πω είναι πως νιώθω τυχερός που έζησα για να διηγούμαι τα κατορθώματα τους αυτή την πενταετία και εύχομαι η προσγείωση στην πραγματικότητα να μην είναι όσο ωμή... φάνηκε ότι θα είναι στα 2 πρώτα ματς της σεζόν.