ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΜΟΝΟ, ΜΕ ΤΗ ΔΟΞΑ ΜΟΥ

Κοίτα με λοιπόν... Σήκωσε τα μάτια σου και δες που στέκομαι. Εκεί που σχεδόν εκατό χρόνια τώρα πολεμάω και αψηφώ κάθε επίθεση. Ωρύεσαι πως έφτασε και για εμένα πια η ώρα της πτώσης, η στιγμή που θα σαρώσεις ο,τι απέμεινε. Να σου πω τι δεν μπορείς να δεις; Δεν μπορείς να δεις μέσα στην καρδιά μου. Και ξέρεις γιατί; Όχι επειδή φοράω θώρακα, κράνος, ασπίδα και κραδαίνω τη λόγχη. Όχι... Άλλο είναι αυτό που την προστατεύει. Η βεβαιότητα ότι κανένας δεν μπορεί να την διαρρήξει. Αμφιβάλλεις; Θα σου πω λοιπόν απο τι είναι φτιαγμένη αυτή η ατσαλωμένη βεβαιότητα. Τρία είναι τα υλικά της. Ιστορία, πίστη, αγάπη. Η ιστορία δεν βαραίνει τους ώμους μου. Είναι τα λάβαρα στην οροφή, είναι το παρελθόν μου, είναι η δύναμη μου απο την εποχή που η φάλαγγα μου κατακτούσε την Ελλάδα και κίνησε να κυριεύσει την Ευρώπη. Με μεγάλους στρατηγούς σαν τον Ανέστη και τον Γιάννη και πολεμιστές όπως ο Γκάνγκστερ, ο Δράκος, ο Χάρης, ο Βαγγέλης, ο Λευτέρης, ο Μάριο, ο Ρόι... Πίστη. Αν ποτέ πέρναγες τα τείχη μου, τι θα αντίκριζες ; Μεγαλείο, κλέος, θρύλο. Κλεισμένα σε έναν ναό με χιλιάδες πιστούς που χωρούν υπο την σκέπη του, να τραγουδούν. Τον λένε Αλεξάνδρειο και είναι το σπίτι μου. Ζω εδώ και δεν θα σε αφήσω να με εκδιώξεις.

Φυσικά όλα αυτά δεν μπορείς να τα δεις. Το μόνο που βλέπεις είναι η συντριβή μου. Άσε με λοιπόν να σου πω για το τελευταίο πράγμα που δεν μπορείς να δεις. Τι είναι αυτό που έκανε τα τείχη μου απόρθητα... Η αγάπη μου για αυτή την ομάδα. Δεν είναι στερεή σαν σίδερο, άφθαρτη σαν τον βράχο. Η αγάπη μου είναι φτιαγμένη απο τον αέρα που εισπνέω κάθε φορά που πατάω το παρκέ. Απο κάθε χτύπημα της μπάλας που σημαδεύει την ιστορία μου. Απο τον ήλιο που μπαίνει απο τα παράθυρα, σκορπίζει το φως του στην κίτρινη φανέλα με το 6 και φαίνεται σαν να μη θέλει να φύγει ποτέ. Και ξαφνικά τρέχει να απομακρυνθεί, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει. Όπως θα κάνω και εγώ. Αν και είμαι κουρασμένος και πληγωμένος βαριά, θα σηκώσω το σπαθί μου. Θα βάλω ξανά το κορμί μου μπροστά για να μην περάσεις. Κάτω απο το φως της αγάπης και τα τραγούδια των πιστών μου, θα ξαναγίνω κομμάτι της ιστορίας. Κομμάτι της πιο μπασκετικής ομάδας της Ελλάδας. Όπως ήταν, όπως είναι και όπως πάντα θα είναι.Είμαι ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Ιωαννίδης. Είμαι η Γάνδη, το Μόναχο, η Σαραγόσα, το Τορίνο και η Προύσσα. Είμαι πολεμιστής, είμαι αγωνιστής. Και αν τελικά συμβεί το αναπόφευκτο, αν τελικά ακόμα και οι θεοί πεθάνουν, δεν χρειάζονται δάκρυα. Αφήστε με εκεί που θα πέσω και γράψτε μόνο πέντε λέξεις... "Σε αφήσαμε μόνο, με τη δόξα ". Και εγώ θα αναστηθώ για να γυρίσω εκεί που ανήκω. Αυτός είμαι Χρόνε... Σε περιμένω στα μαρμαρένια αλώνια να χτυπηθούμε. Με ξέρεις καλά. ΕΙΜΑΙ Ο ΑΡΗΣ, ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ...