ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΙΞΑΝΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Το 1949 οι πληγές που είχε αφήσει η λαίλαπα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ακόμα ανοιχτές και σε μερικές περιπτώσεις όπως αυτή της πατρίδας μας κακοφόρμησαν και οδήγησαν ακόμα και αδέρφια να σηκώσουν το όπλο ο ένας εναντίον του άλλου. Η ζωή όμως έπρεπε να προχωρήσει σε όλες τις εκφάνσεις της μεταξύ αυτών και ο αθλητισμός.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, η FIBA πήρε την απόφαση για την διεξαγωγή του 6ου κατά σειρά Ευρωμπάσκετ στην χώρα των Φαραώ, την Αίγυπτο. Με βάση τον κανονισμό της διεθνούς ομοσπονδίας, την διοργάνωση έπρεπε να αναλάβει η νικήτρια του 1947 Σοβιετική Ένωση αλλά όταν αυτή δήλωσε αδυναμία, τα μεγάλα κεφάλια στράφηκαν στη λύση της Αιγύπτου που εκείνα τα χρόνια συμμετείχε στην ευρωπαϊκή ζώνη και μάλιστα ήταν και υπολογίσιμη δύναμη έχοντας κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Όμως, ακόμα και όταν οριστικοποιήθηκε η έδρα της διοργάνωσης, τα δυσθεώρητα προβλήματα ουδέποτε κάμφθηκαν. Λόγω της απόστασης οι κραταιές δυνάμεις αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν το ταξίδι και ουσιαστικά η διοργάνωση ήταν Ευρωμπάσκετ μόνο κατ'όνομα. Οι συμμετέχοντες κατόπιν προσκλήσεως της FIBA, ήταν η οικοδέσποινα Αίγυπτος, η Συρία, ο Λίβανος, η Τουρκία, η Ολλανδία, η αργυρή Ολυμπιονίκης του Λονδίνου Γαλλία και για πρώτη φορά παρούσα σε μια μεγάλη διοργάνωση δήλωσε και η εθνική μας ομάδα.

Οι καλύτεροι Έλληνες μπασκετμπολίστες της εποχής αφού εξασφάλισαν την απαιτούμενη άδεια απο τις εργασίες τους, συγκεντρώθηκαν στις αρχές Μαΐου και τέθηκαν στην διάθεση του αμερικανοθρεμένου Γιώργου Καρατζόπουλου. Με αρχηγό της αποστολής τον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ -οπου υπαγόταν τότε το μπάσκετ- Απόστολο Νικολαΐδη η ομάδα πέταξε για Καΐρο χωρίς όμως κάποια βασικά στελέχη της. Χολέβας, Δημητρόπουλος και Γαρυφαλλίδης υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ ο Ταλιαδώρος, ο Κωστόπουλος και ο Αλέκος Σπανουδάκης αναγκάστηκαν να ταξιδέψουν με πλοίο μέχρι την Αίγυπτο λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων.

Όταν τελικά μαζεύτηκαν όλοι οι παίχτες της Γαλανόλευκης, κατέλυσαν στο ξενοδοχείο Χάουζ περιμένοντας την έναρξη της διοργάνωσης που είχε οριστεί για τις 15 Μαΐου. Οι αγώνες θα διεξάγονταν στο ανοιχτό γήπεδο της Ηλιούπολης πάντα σε βραδυνή ώρα υπο το φως των προβολέων λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που επικρατούσαν στην περιοχή.

Το σύστημα που επιλέχθηκε απο την FIBA λόγω του μικρού αριθμού των συμμετέχουσων ομάδων, ήταν το απλούστερο. Όλοι εναντίον όλων και αυτός με τη μεγαλύτερη βαθμολογία θα κέρδιζε τον τίτλο. Ακόμα και σε αυτό το λειψό Ευρωμπάσκετ των επτά ομάδων, υπήρχαν ξεκάθαρα φαβορί και αυτά ήταν η Γαλλία και διοργανώτρια χώρα.

Τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν, οι Αιγύπτιοι κέρδισαν όλα τα παιχνίδια και αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης ενώ οι Τρικολόρ με μία μόνο ήττα απο τους οικοδεσπότες, πήραν τη δεύτερη θέση. Όσο για την εθνική μας; Το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και η πρώτη σημαντική στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ που βροντοφώναξε "εδώ είμαι".

Η Ελλάδα κέρδισε εύκολα τα δύο πρώτα ματς με Ολλανδία και Λίβανο και οι διεθνείς ήξεραν πως αν νικήσουν στον αγώνα με την Τουρκία ,του πολυτιμότερου παίχτη του τουρνουά Χουσεΐν Οζτούρκ, ο δρόμος για ένα μετάλλιο θα ανοιγόταν διάπλατα. Το παιχνίδι ήταν σκληρό και με απώλειες για την εθνική αφού τραυματίστηκε ο Μίσσας Πανταζόπουλος αλλά τελικά η ομάδα έφτασε στο ποθητό αποτέλεσμα, επικρατώντας με 54-41.

Η ήττα που ακολούθησε απο τη Γαλλία ήταν εντός προγράμματος και μετά τη νίκη επι της Συρίας που οριστικοποίησε την άνοδο στο βάθρο, ο τελευταίος αγώνας με τη Αίγυπτο έλαβε διαστάσεις πανηγυρικού χαρακτήρα τόσο για τους "Φαραώ" οσο και για τους Έλληνες διεθνείς, που πρέπει να σημειωθεί πως καθόλη τη διάρκεια του τουρνουά απολάμβαναν έντονης υποστήριξης απο την εξέδρα λόγω της παρουσίας φιλάθλων της ακμάζουσας ελληνικής παροικίας.

Αυτή αγαπητοί μπασκετόφιλοι ήταν με λίγα λόγια η ιστορία των πρωτοπόρων του αθλήματος, ανθρώπων που στα χρόνια του απόλυτου ερασιτεχνισμού έβαλαν τα πρώτα θεμέλια στο οικοδόμημα ελληνικό μπάσκετ. Αντί οποιαδήποτε άλλης παράθεσης και τιμητικών εκφράσεων, πιστεύω πως η απλή αναφορά των ονομάτων τους είναι ο μεγαλύτερος φόρος τιμής για αυτούς τους προδρόμους.

Τάκης Ταλιαδώρος (ΧΑΝΘ), Αλέκος Αποστολίδης (Σπόρτιγκ), Στέλιος Αρβανίτης (Παναθηναϊκός), Νίκος Σκυλακάκης (Τρίτων), Νίκος Νομικός (Πανελλήνιος), Νίκος Μήλας (Παναθηναϊκός), Μίσσας Πανταζόπουλος (Παναθηναϊκός), Σωκράτης Αποστολίδης (Σπόρτιγκ), Αλέκος Σπανουδάκης (Ολυμπιακός), Γιάννης Λάμπρου (Παναθηναϊκός), Φαίδων Ματθαίου (Παναθηναϊκός), Νίκος Μπουρνέλος (Πανελλήνιος), Θανάσης Κωστόπουλος (Πανελλήνιος),

 Γιώργος Καρατζόπουλος προπονητής.
 

Σας ευχαριστούμε...