ΑΝΤΙΟ ΣΟΦΕ

Έφυγε για το ταξίδι δίχως γυρισμό και ο Ντούντα. Πήγε να βρει τον "Πίβα", ο μεγάλος αδερφός τον περίμενε χρόνια.

Εκεί ψηλά θα έχουν μία αιωνιότητα για ατελείωτες συζητήσεις σχετικά με τα αγαπημένα θέματα και των δύο, τα περιστέρια και πάνω από όλα το μπάσκετ. Παρέα άκουγαν τις ιστορίες της γιαγιάς τους Όλγα Μάντιτς για τον αδερφό της Νίκολα Τέσλα, μαζί εισέβαλαν στην σοφίτα του πατρικού τους στο Τσρβενι Κρστ, αντάμα μυήθηκαν στην εκτροφή των πτηνών, τα αχνάρια του "Πίβα" ακολούθησε ο Ντούσαν στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της προπονητικής, με την ίδια υπερηφάνεια το καλοκαίρι του 73 ο αυστηρών αρχών πατέρας τους υποδεχόταν τους δύο πρωταθλητές με τους άνδρες και τους εφήβους της Ραντνίσκι.

Και ύστερα ο Ντούντα τόλμησε το μεγάλο βήμα, ο Ζεράβιτσα τον έριξε στα βαθιά νερά δίνοντας του τα κλειδιά της Παρτιζάν, ήταν δεν ήταν 35 χρονών και έδινε οδηγίες στον Κιτσάνοβιτς, τον Νταλιπάγκιτς, τον Τόντοριτς και τον Μίοντραγκ Μάριτς. Στο δυσκολότερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, ο πτυχιούχος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου πέτυχε από την πρώτη του χρονιά να φέρει στη Hala Pionir και τα τρία τρόπαια που διεκδίκησαν οι Crno Beli, το όνομα του έγινε σύνθημα στα χείλη των Grobari.

Η συνέχεια της καριέρας του, ο Άρης και η φημολογούμενη κόντρα του με τον Γκάλη, το χτίσιμο από την αρχή της Σιμπένκα χωρίς τον Πέτροβιτς, η επιστροφή στη χώρα μας για τον ΠΑΟΚ και όσα κατάφερε αλλά και δεν κατάφερε στην ασπρόμαυρη πλευρά του Αλεξάνδρειου, οι παραστάσεις του νεανικού Πανιωνίου που έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην Ελλάδα για δύο σερί χρονιές, το Πρωταθλητριών στη Ρώμη με τον Ολυμπιακό, η επιστροφή της ΑΕΚ στα ευρωπαϊκά τρόπαια, η θητεία στη Ρωσία και το ερυθρόλευκο θαύμα της Πόλης, είναι γνωστά και σίγουρα θα γραφούν σε όλα τα αφιερώματα που θα κατακλύσουν το διαδίκτυο όποτε δεν θα αναφερθώ και εγώ σε αυτά.

Θα σταθώ όμως στο έργο του στην καλύτερη εθνική ομάδα που πάτησε ποτέ το πόδι της στα ευρωπαϊκά παρκέ, τους Πλάβι της περιόδου 1988-91, ίσως την κορυφαία γενιά του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ.
Οι περισσότεροι θεωρούν πως η αποστολή του Ίβκοβιτς ήταν εύκολη με τόσο ταλέντο συσσωρευμένο, η πραγματικότητα είναι πως όταν η KSJ έδωσε τα ηνία στον Ντούσαν, αυτός ήταν ο βοηθός του Τσόσιτς και προπονητής της Βοϊβοντίνα που τότε αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία. Η επιλογή του όμως δεν έγινε τυχαία, η Ομοσπονδία που είχε ως στόχο το Ευρωμπάσκετ 89 και έβλεπε ακόμα πιο μακριά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και το Μουντομπάσκετ του 94 στο Βελιγράδι, ήθελε τον προπονητή απαλλαγμένο από την καθημερινή τριβή του συλλογικού πρωταθλητισμού.

Ο Ίβκοβιτς ανανέωσε τους Πλάβι και μετά το "δοκιμαστικό" στη Σεούλ το 88, την επόμενη χρονιά στο Ζάγκρεμπ παρουσίασε την τελειότερη μπασκετική μηχανή. Στο παρκέ του Dom Sportova η ιστορία της Γιουγκοσλαβίας είναι από αυτές που δύσκολα περιγράφονται με λόγια και που η εικόνα δεν γίνεται να αποδοθεί με λέξεις μιας και δεν υπάρχουν οι κατάλληλες για να χαρακτηρίσουν την μπασκετική τελειότητα.

Ο Ντούντα και η ευφυΐα του συνδυάστηκαν ιδανικά με το αστείρευτο ταλέντο των παιδιών του, όπως ο σπουδαίος πρόγονος του βοήθησε την ανθρωπότητα να εξελιχθεί έτσι ακριβώς και ο Ίβκοβιτς εξέλιξε το μπάσκετ. Όσοι αμφέβαλλαν δεν είχαν παρά να δουν το καλοκαίρι του 90 στην Αργεντινή τους Γιουγκοσλάβους να επιβεβαιώνουν πως ήταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου, ακόμα και μετά την αδιάφορη ήττα από το Πουέρτο Ρίκο κανείς δεν πίστεψε πως το χρυσό μετάλλιο δεν θα κατέληγε στο στήθος των Πλάβι.

Στον τελευταίο χορό στη Ρώμη, μια μέρα πριν από τον τελικό απέναντι στην Ιταλία θα μαζέψει τους έντεκα εναπομείναντες -ακόμα Γιουγκοσλάβους- παίχτες του και σε μία ομιλία που δάκρυσαν και οι τοίχοι, θα ευχαριστήσει τα παιδιά του για τα χρόνια της μαγείας, θα τους υπενθυμίσει πως ήταν η τελευταία ευκαιρία να γράψουν ιστορία ως μέλη της μοναδικής πατρίδας που όλοι τους είχαν γνωρίσει μέχρι τότε και σε λίγο θα ήταν παρελθόν, να ξεχάσουν το μίσος, να αγκαλιάσουν για εσχάτη φορά τα αδέρφια τους, να σφίξουν τα χέρια ως ομάδα.

Το 1995 τα απομεινάρια της Γιουγκοσλαβίας επανήλθαν στον μπασκετικό χάρτη μετά τον τριετή άδικο αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις. Ο Ίβκοβιτς ύψωσε στον ουρανό του ΟΑΚΑ το βαρύτιμο τρόπαιο αλλά βαθιά μέσα του θα ήθελε να το σηκώσει μαζί με τους Κροάτες που κατέβηκαν επιδεικτικά από το βάθρο, ήταν μια ενέργεια που τον πλήγωσε και ποτέ δεν την κατάλαβε. Έναν μήνα μετά ταξίδεψε στο Βελιγράδι για να αποχαιρετήσει τον "Πίβα", τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη στην ιστορία του μπάσκετ όπως τον θεωρούσε, τον καλύτερο προπονητή που γνώρισε ποτέ.

Ο αδερφός του όμως πίστευε πάντα στις δυνατότητες του μικρού, τον ζούσε στην καθημερινότητα του και έβλεπε το ποσό αφοσιωμένος ήταν στο άθλημα. Είχε καταλάβει πως σε κάποιους ανθρώπους είναι απλά το πεπρωμένο τους, το έχουν γραμμένο στα αστέρια να αφήσουν το στίγμα τους.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο χωρίς εισαγωγικά μεγαλύτερος σοφός στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ από σήμερα διδάσκει το άθλημα στις αλέες των ουρανών, πιέζει τον Ντράζεν να δώσει ακόμα περισσότερα, αναλύει συστήματα με τον αδερφό του και συζητάει για τα περιστέρια με τον Τέσλα, δύο άνθρωποι που έδωσαν τα φώτα τους στην ανθρωπότητα και στο μπάσκετ αντίστοιχα.
Καλό ταξίδι "μπρε" Ντούντα...