ΑΙΤΟ ΡΕΝΕΣΕΣ: Ο "ΛΟΥΖΕΡ" ΠΟΥ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ (ΣΧΕΔΟΝ) ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Oι συνάδελφοι προπονητές της γενιάς του απολαμβάνουν τη συνταξιοδότηση στη Σερβία, την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο. Ο Ίβκοβιτς, ο Ιωαννίδης, ο Τάνιεβιτς είναι πια απόστρατοι αλλά αυτός συνεχίζει στα 74 του χρόνια να χτίζει ομάδες, να διεκδικεί τρόπαια και να δίνει την ευκαιρία σε νέα παιδιά να δείξουν τι μπορούν να κάνουν.

Ποιον χαρακτηρισμό λοιπόν μπορούμε να αποδώσουμε σε έναν άνθρωπο που έχει στην πλάτη του εξι δεκαετίες καριέρας και πρώτη παρουσία σε πάγκο στα 27 του χρόνια, που έχει κατακτήσει 16 εθνικά τρόπαια και 5 ευρωπαϊκά, έχει συμμετάσχει σε έξι Φάιναλ Φορ και τρεις τελικούς του Πρωταθλητριών και για το κερασάκι στην τούρτα έχει στην κατοχή του ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο; Λουζερ, μυρωδιάς, άσχετος, πελάτης και κάμποσα άλλα κοσμητικά επίθετα που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή αλλά κατά καιρούς έχουμε αποδώσει οι παντογνώστες Έλληνες στον Αΐτο Γκαρσία Ρενέσες.

Με όλα αυτά έχουμε "τιμήσει" έναν απο τους σημαντικότερους Ευρωπαίους προπονητές, επειδή κατά την άποψη μας ήταν υποχρεωμένος να κατακτήσει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης, παραβλέποντας τις υπόλοιπες περγαμηνές του. Πολύ ωραία, κανείς, ούτε καν ο ίδιος δεν αρνείται πως τον πληγώνει η απώλεια του σπουδαιότερου διασυλλογικού τροπαίου. Το ήθελε, το κυνήγησε, το διεκδίκησε με πάθος. Έφτασε εκεί που εκατοντάδες προπονητές δε θα φτάσουν ούτε μία φορά σε δέκα καριέρες και ο Αΐτο το κατάφερε σε μία. Μία καριέρα που ξεκίνησε το 1973 στον πάγκο της Κοτονιφίτσιο Μπανταλόνα όταν ο 27χρονος "αργός και κακός σουτέρ" κατά τα λόγια του ίδιου, αποφάσισε να τερματίσει τον αθλητικό του βίο ως πλέι μεικερ της Μπαρτσελόνα και να κάτσει στην άκρη του πάγκου.

Η δουλειά του που εκφράστηκε με την πιεστική άμυνα που έπαιζε η Κοτονιφίτσιο, η περιβόητη "καράτε πρες", η ανάδειξη παιχτών όπως ο Χιμένεθ και η καθιέρωση της ομάδας στην πεντάδα του ισπανικού πρωταθλήματος του έδωσε το διαβατήριο για τη Μπανταλόνα το 1983. Μετά απο δυο σεζόν στην πράσινη πλευρά της Βαρκελώνης διέβη τον Ρουβίκωνα και πήρε στα χέρια του το πηδάλιο της Μπαρτσελόνα για να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο στη συλλογή του, το Κυπελλούχων του 86 που εμπλουτίστηκε με το Κόρατς του 87. Τα τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα απο το 87 μέχρι το 90 του έδωσαν το δικαίωμα να διεκδικήσει το Πρωταθλητριών αλλά τα τρομερά μωρά της Γιουγκοπλάστικα στάθηκαν ανυπέρβλητο εμπόδιο τόσο στο Μόναχο όσο και στη Σαραγόσα.

Ο Ρενέσες πέρασε στο παρασκήνιο μετά το Φάιναλ Φορ του 90, η διοίκηση έφερε στην πρωτεύουσα της Καταλονίας τον Μάλκοβιτς πιστεύοντας πως ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να γκρεμίσει απο τον θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ το δημιούργημα του. Αΐτο ως τεχνικός σύμβουλος και Μπόζα ως προπονητής δεν βρήκαν ποτέ κοινό σημείο επαφής και όταν η Μπάρτσα απέτυχε ξανά στο Παρίσι, βγήκαν τα μαχαίρια με τους δύο τους να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την εκ νέου απώλεια του Πρωταθλητριών.

Ο Μάλκοβιτς έφυγε το 92 για τη Γαλλία, ο Ρενέσες κατέβηκε απο την κερκίδα για να ξεκινήσει εκ νέου το χτίσιμο μιας ομάδας που θα έφερνε επιτέλους το τρόπαιο στην καταλανική πρωτεύουσα. Οι Σέρβοι προπονητές θα αποδεικνύονταν η Νέμεση για τον Μαδριλένο, πρώτα στο Τελ Αβίβ με την ήττα στον ημιτελικό απο τη Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς και έπειτα στη διετία 96-97, βρίσκοντας απέναντι του τις ελληνικές ομάδες. Στο Παρίσι κόντρα στον άσπονδο φίλο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς έφτασε πιο κοντά απο ποτέ, σχεδόν το άγγιξε αλλά το χέρι του Στόγιαν το απομάκρυνε, ενώ την επόμενη χρονιά στη Ρώμη ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς δεν άφησε περιθώρια για αμφισβήτηση.

Στη Μπαρτσελόνα έμεινε μέχρι το 2002 παίρνοντας άλλο ένα Κόρατς το 1999 προτού επιστρέψει μετά απο σχεδόν δύο δεκαετίες στην ανταγωνίστρια Μπανταλόνα, αναλαμβάνοντας να την επαναφέρει στις μεγάλες δυνάμεις του πρωταθλήματος. Με το μπάτζετ για μεταγραφές περιορισμένο, ο Αΐτο στηρίχτηκε στις ακαδημίες της ομάδας δείχνοντας εμπιστοσύνη στα νεαρά παιδιά. Ο 17χρονος Ρούντι Φερνάντεθ και ο 15χρονος Ρίκι Ρούμπιο προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα απο τον Ρενέσες, ωρίμασαν δίπλα του σε συνθήκες πρωταθλητισμού, έφεραν στη Βαρκελώνη το FIBA Cup του 2006 και το Eurocup του 2008 και προτού φύγουν για το ΝΒΑ εξήραν τη συμβολή του προπονητή τους στην εξέλιξη τους. Ρίκι και Ρούντι είναι μόνο δύο απο τη λίστα των παιχτών που έκαναν ντεμπούτο υπό τις οδηγίες του και αυτή περιλαμβάνει τον Ραφαέλ Τζοφρέσα, τον Αντρές Χιμένεθ, τον Πάου Γκασόλ και τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, τον Πορζίνγκις και τον Σατοράνσκι μεταξύ άλλων.

Η ισπανική ομοσπονδία του εμπιστεύθηκε τις τύχες της εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και η καλοκουρδισμένη μηχανή της Furia Roja έπαιξε ως ίσος προς ίσο τη Redeam Team των Αμερικανών για να χάσει στις λεπτομέρειες το χρυσό μετάλλιο. Μετά το Πεκίνο πήγε στην Ανδαλουσία πρώτα για τη Μάλαγα και μετά για τη Σεβίλλη, έφερε τρεις συνεχόμενες φορές στην πρώτη οχτάδα τους νησιώτες της Γκραν Κανάρια καθώς και τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της ομάδας, το Super Copa του 2016 και το 2017 στα 71 του χρόνια, αυτός ο ακούραστος εργάτης του μπάσκετ τόλμησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και εκτός Ισπανίας πηγαίνοντας στο Βερολίνο για την Άλμπα όπου συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Οραματιστής, πρωτοπόρος ( τη δεκαετία του 80 και του 90 που οι βασικοί έβγαζαν 40λεπτα, ο Αΐτο χρησιμοποιούσε σχεδόν όλους τους παίχτες) ένας τζέντλεμαν των πάγκων -πάντα ήρεμος και χωρίς εκρήξεις προς τους διαιτητές- ένας πραγματικός δάσκαλος του αθλήματος, ο "Δον Αλεχάντρο" συνεχίζει να βελτιώνει παίχτες και να δημιουργεί απο την αρχή ανταγωνιστικές ομάδες. Όχι και άσχημα για έναν εν δυνάμει συνταξιούχο που για κάποιους -ελπίζω λιγοστούς- παραμένει ηττοπαθής, μυρωδιάς και άσχετος...